چرا امام حسین پس از شهادت حضرت مسلم و آگاهی از وضع کوفه برنگشت؟

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، سوالی مطرح است که چرا امام حسین(ع)پس از شهادت حضرت مسلم از سوی مردم کوفه و آگاهی امام(ع) از وضع مردم کوفه و بی وفایی آنها از مسیر خود برنگشت و به راه خود ادامه داد. که در پاسخ آن می توان گفت حضرت امام حسین(ع) بعد از شهادت مسلم بن عقیل از وضع کوفه آگاه شدند، ولی برنگشتند چون هدف اساسی آن بزرگوار امر به معروف ونهی از منکر و قیام علیه دستگاه جبار بود، که فسق و فجور آن آشکار بود و در عین حال مدّعی جانشینی رسول خدا بود.حضرت حرکت کرده بود تا به دنیا بفهماند که یزید و امثال او لیاقت و شایستگی خلافت را ندارند. او، برای اصلاح امور جامعه اسلامی و از بین بردن بدعت ها و زنده کردن سنت ها قیام کرد.(1)

امام بر خود واجب می دانست علیه دستگاه قیام کند، هر چند منتهی به شهادت او شود. امام(علیه السلام) می دانست تاخود و یاران و خاندانش حتی بچة شیرخوارة او شربت شهادت ننوشند، اسلام پا برجا نخواهد ماند و خدا ورسول و دین و آثار آن از بین خواهند رفت.

امام برای شهادت حرکت کرده بود. با این حساب هیچ چیز نمی توانست مانع حرکت حضرت به سمت کربلا گردد، حتی شهادت مسلم و بی وفایی و عهد شکنی مردم کوفه.

هرگاه دین دستخوش تصرف و تغییر و تبدیل شده و آداب آن توسط دشمنان از بین برود، واجب است مسلمانان به یاری دین برپاخاسته و خطرات را از آن دفع نمایند، حتی اگر منتهی به مرگشان شود.

واضح است حکومت مردی شریر و مشهور به فساد و میگساری و سگ بازی مانندیزید برای اسلام بزرگ ترین خطر بوده، اگر بدون اعتراضی، زمان جلو می رفت و توسط کسی حکومت وی مورد اعتراض قرار نمی گرفت، مفاسد آن جبران ناپذیر بود و سبب محو آثار اسلام می شد.

تکیه زدن چنین رجّاله ای بر مسند خلافت پیامبر(صلی الله علیه وآله)، افکار عمومی را متزلزل کرده و عقاید را منحرف می ساخت. چه بسا کسانی روی این اصل و با دیدن اعمال و حرکات یزید به ساحت قدس پیامبر(صلی الله علیه وآله) و برنامه های اسلام بدبین می شدند. اگر شخصیتی مانندامام حسین(علیه السلام) بر او اعتراض نمی نمود و خلافت او را باطل اعلام نمی کرد، این اشتباه در دل ها قوّت می گرفت. وانگهی سبب می شد اکثر افراد جامعه به سمت و سوی افکار و عقاید و اعمال یزید سوق داده شوند.
چون که رب البیت دف گیرد به دست               بیت و ما فی البیت رقاصی کنند

با این وجود امام بر خود فرض دانست ادای وظیفه نماید و علیه دستگاه قیام کند، هر چند می دانست قیام اومنجر به شهادت وی و یاران و خاندانش خواهد شد.
کشته شدن او در راه خدا و اسارت خاندانش مطلوب ومحبوب خداوند بود. البته امر به شهادت در حقیقت امر به ایستادگی و استقامت بود.(1)
بنابراین قیام و نهضت امام حسین(علیه السلام) یک وظیفه و تکلیف الهی بود که باید آن را محقق می ساخت گرچه به شهادت خود و جوانان و یارانش بیانجامد تا جلوی نابودی اسلام رابگیرد.
 -------------
پی نوشت ها:
1. خوارزمی، مقتل الحسین، ج1، ص 273؛ مقرم، مقتل الحسین، ص 141.
2.شهید آگاه، آیت الله لطف الله صافی، ص 34ـ 37 با تلخیص.

/۱۳۲۵/ت۳۰۳/ج