محدودیت توقع

به گزارش خبرگزاری رسا، دولت آمریکا حدود دو ماهی است که تعطیل شده و کارکنانش به تجمع اعتراضی روی آورده‌اند و ظرف‌های خالی‌شان را نشان دوربین‌ها می‌دهند. باز شدن یخ‌ها شهر‌های مهم کانادا را به زیر سیل برده و مترو و خیابان‌ها را درنوردیده و خبری هم از شهرداری نیست.

 

در فرانسه شمار کشته‌های یک اعتراض مدنی مردمی، به بیش از ۱۰ نفر رسیده است؛ درست خوانده‌اید، ۱۰ نفر.

 

نه خبری از اعتراض‌های جهانی است و نه تشکیل شورای امنیت و نه تماس‌های تلفنی انتقادی و هشدارآمیز رهبران کشور‌های دیگر.

 

حالا چشمان‌تان را ببندید و یک لحظه تصور کنید که کمی از این وقایع در همین دو سه هفته اخیر در ایران اتفاق می‌افتاد؛ فقدان اعتماد به نفس رسانه‌های داخلی و جنگ روانی رسانه‌های خارجی و برانداز، چه بر سر سرمایه اجتماعی می‌آورد؟

 

آن هم در شرایطی که کشور یک آزمایش بزرگ موشکی انجام داده و دشمن قسم‌خورده‌اش را واداشته تا از برگزاری نشست ضدایرانی‌اش عقب‌نشینی کند و آمریکا مجبور شد نیروهایش را علاوه‌بر سوریه از افغانستان هم خارج کند.

 

این موارد را دیده‌ایم؟ مدیریت کاهش برابری ریال با ارز‌های خارجی و فعال کردن بورس و افزایش ذخایر ارزی را چطور؟

 

نه اینکه ناکارآمدی نیست؛ که هست و ما، به‌طور مداوم آن‌ها را بازتاب می‌دهیم. چشمان‌مان را برای قیاس کردن و بیش از آن، کنترل توقعات‌مان بازتر کنیم. /۱۰۱/۹۶۹/م