برشی از کتاب؛
والد سوم؛ تأثیر رسانه ها بر تربیت فرزندان
اگر سطح سواد کنترل رسانه ای را افزایش ندهیم قطعا بدانیم در تربیت فرزند آسیب جدی متحمل خواهیم شد.
برشی از کتاب.
والد سوم؛ تأثیر رسانه‌ها بر تربیت فرزندان
سطح سواد کنترل رسانهای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم در تربیت فرزند آسیب جدی متحمل خواهیم شد.
کتاب «والد سوم؛ تأثیر رسانه‌ها بر تربیت فرزندان» به قلم سید علیرضا تراشیون به همت نشر معارف منتشر شد.
در برشی از این کتاب چنین می‌خوانیم:
امروزه امر تربیت، به دلیل برخی علل و عوامل که بیرون از محیط خانه، در آن دخیل هستند. پیچیده‌تر از سابق، شده است؛ به‌گونه‌ای که در گذشته، تربیت محدود به چهار دیواری به نام خانه و خانواده می‌شد و عوامل بیرونی مانع تربیت کمتر بود، به عبارت دیگر می‌توان گفت: حداکثر نگرانی والدین این بود که فرزندشان به آسیب‌های، چون اعتیاد و بزهکاری دچار نشود.
اما امروز در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مرز‌های تربیتی برداشته شده و بدون تردید عوامل فراتر از محیط خانه همچون: رسانه‌ها، بازی‌های رایانه‌ای، اینترنت و فضای مجازی در امر تربیت تأثیرگذار هستند و به‌گونه‌ای که نمی‌توان چارچوبی را برای تربیت معین کرد و طبق آن عمل نمود.
در این جامعه، طبق نظر برخی از کارشناسان ۲۷۰۰۰ ماده مخدر وجود دارد که بر اساس گزارش یکی از مراکز، کشور، حدود ۲۷ نوع ماده روان‌گردان وارد مدارس شده است و دانش آموزان از آن استفاده می‌کنند. این یعنی هشدار تربیتی؛ بدین معنا که باید نگران تربیت خود بود.
مطلب بدین جا تم نمی‌گردد! بحث فقط این نیست که فرزندان ما در معرض مواد مخدر و بزهکاران سرکوچه نباشند، بلکه جنگ نرمی آغاز و راه نفوذ تربتی در خانواده‌ها باز شده است و که اگر هوشیار نباشیم و خودمان را تقویت نکنیم؛ قطعاً با مشکل تربتی برای فرزندمان مواجه خواهیم شد.
یکی از راه‌هایی که امروزه نفوذپذیری را در محیط خانواده افزایش می‌دهد، رسانه است. تلویزیون در خانواده یعنی حضور یک فرد بیگانه! یعنی اجازه ورود و حضور یک فرد بیگانه در خانه!
در حالی که قدیم هرگز اجازه نمی‌دادند یک فرد بیگانه وارد حریم خانه شود و امروزه این فرد بیگانه وارد خانه‌های ما شده و به همه جای خانه سرک مجازی می‌کشد و لذا سطح سواد کنترل رسانهای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم در تربیت فرزند آسیب جدی متحمل خواهیم شد.
در جهان، کشور‌هایی که تنها، دغدغه تربیت دارند ـ نه تربیت دینی! چون تربیت دینی یک درجه بالاتر از تربیت‌های است که امروزه در کشو‌های دیگر انجام می‌گیرد، یعنی کشور‌هایی که داعیه حداقلی تربیت را دارند، در حال ترویج سواد رسانهای در کشور خود هستند و برخی از کشورها، از دهه ۷۰ میلادی، یعنی زمانی که تازه تلویزیون در ایران، شناخته شده بود، سواد رسانهای را آغاز و حتی در متون درسی خود، درس‌هایی را در قالب سواد رسانهای گنجانده بود.
کشور ژاپن در دهه ۸۰ بحث سواد رسانه را به عنوان یک واحد درس اختیاری، در مدارس سراسر ایران این کشور با رویکرد مهارت استفاده از کامپیوتر و استفاده مؤثر اطلاعات، در دستور کار خود قرار داد و ثمر این موزش منجر به این شد که دانش آموزان این کشور نسبت به دیگر کشورها؛ تسلط درک بیشتری نسبت به خروجی رسانه‌ها پیدا کنند و آن‌ها به خوبی می‌دانند از رسانه‌ها چه می‌خواهند و لذا به طور فعالانه به تحلیل و ارزیابی نقادانه محتوای رسانهای می‌پردازند، تا معنای پیام‌هایی را که ان‌ها مواجه می‌شوند درک نمایند.
یکی از کشورها در پایان سال ۲۰۱۴ میلادی در طی اماری اعلام کرد: ما کاری کرده‌ایم که مردم کشورمان ۹ دقیقه کمتر، از رسانه استفاده کنند.
این سخن بدین معناست که این کشور آسیب رسانه و برای مواجهه با آن برنامه‌ای تدون نموده است.
تماشای بیش از حد رسانه، فارغ از محتوای خوب یا بد آن، آسیب‌رسان است و اگر محتوای کنترل شده نباشد، آسیب‌های بیشتر و جدی‌تر خواهد رساند؛ لذا اگر به دنبال آن هستیم که نسل فاخری را تربیت کنیم؛ نسلی که طراز تربیتی آن؛ طراز جهانی باشد، قطعاً یکی از فاکتور‌هایی که در تربیت باید به آن توجه کنیم، بحث سواد رسانه است. /۹۹۸/
والد سوم؛ تأثیر رسانه‌ها بر تربیت فرزندان
سطح سواد کنترل رسانهای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم در تربیت فرزند آسیب جدی متحمل خواهیم شد.
کتاب «والد سوم؛ تأثیر رسانه‌ها بر تربیت فرزندان» به قلم سید علیرضا تراشیون به همت نشر معارف منتشر شد.
در برشی از این کتاب چنین می‌خوانیم:
امروزه امر تربیت، به دلیل برخی علل و عوامل که بیرون از محیط خانه، در آن دخیل هستند. پیچیده‌تر از سابق، شده است؛ به‌گونه‌ای که در گذشته، تربیت محدود به چهار دیواری به نام خانه و خانواده می‌شد و عوامل بیرونی مانع تربیت کمتر بود، به عبارت دیگر می‌توان گفت: حداکثر نگرانی والدین این بود که فرزندشان به آسیب‌های، چون اعتیاد و بزهکاری دچار نشود.
اما امروز در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که مرز‌های تربیتی برداشته شده و بدون تردید عوامل فراتر از محیط خانه همچون: رسانه‌ها، بازی‌های رایانه‌ای، اینترنت و فضای مجازی در امر تربیت تأثیرگذار هستند و به‌گونه‌ای که نمی‌توان چارچوبی را برای تربیت معین کرد و طبق آن عمل نمود.
در این جامعه، طبق نظر برخی از کارشناسان ۲۷۰۰۰ ماده مخدر وجود دارد که بر اساس گزارش یکی از مراکز، کشور، حدود ۲۷ نوع ماده روان‌گردان وارد مدارس شده است و دانش آموزان از آن استفاده می‌کنند. این یعنی هشدار تربیتی؛ بدین معنا که باید نگران تربیت خود بود.
مطلب بدین جا تم نمی‌گردد! بحث فقط این نیست که فرزندان ما در معرض مواد مخدر و بزهکاران سرکوچه نباشند، بلکه جنگ نرمی آغاز و راه نفوذ تربتی در خانواده‌ها باز شده است و که اگر هوشیار نباشیم و خودمان را تقویت نکنیم؛ قطعاً با مشکل تربتی برای فرزندمان مواجه خواهیم شد.
یکی از راه‌هایی که امروزه نفوذپذیری را در محیط خانواده افزایش می‌دهد، رسانه است. تلویزیون در خانواده یعنی حضور یک فرد بیگانه! یعنی اجازه ورود و حضور یک فرد بیگانه در خانه!
در حالی که قدیم هرگز اجازه نمی‌دادند یک فرد بیگانه وارد حریم خانه شود و امروزه این فرد بیگانه وارد خانه‌های ما شده و به همه جای خانه سرک مجازی می‌کشد و لذا سطح سواد کنترل رسانهای را افزایش ندهیم قطعاً بدانیم در تربیت فرزند آسیب جدی متحمل خواهیم شد.
در جهان، کشور‌هایی که تنها، دغدغه تربیت دارند ـ نه تربیت دینی! چون تربیت دینی یک درجه بالاتر از تربیت‌های است که امروزه در کشو‌های دیگر انجام می‌گیرد، یعنی کشور‌هایی که داعیه حداقلی تربیت را دارند، در حال ترویج سواد رسانهای در کشور خود هستند و برخی از کشورها، از دهه ۷۰ میلادی، یعنی زمانی که تازه تلویزیون در ایران، شناخته شده بود، سواد رسانهای را آغاز و حتی در متون درسی خود، درس‌هایی را در قالب سواد رسانهای گنجانده بود.
کشور ژاپن در دهه ۸۰ بحث سواد رسانه را به عنوان یک واحد درس اختیاری، در مدارس سراسر ایران این کشور با رویکرد مهارت استفاده از کامپیوتر و استفاده مؤثر اطلاعات، در دستور کار خود قرار داد و ثمر این موزش منجر به این شد که دانش آموزان این کشور نسبت به دیگر کشورها؛ تسلط درک بیشتری نسبت به خروجی رسانه‌ها پیدا کنند و آن‌ها به خوبی می‌دانند از رسانه‌ها چه می‌خواهند و لذا به طور فعالانه به تحلیل و ارزیابی نقادانه محتوای رسانهای می‌پردازند، تا معنای پیام‌هایی را که ان‌ها مواجه می‌شوند درک نمایند.
یکی از کشورها در پایان سال ۲۰۱۴ میلادی در طی اماری اعلام کرد: ما کاری کرده‌ایم که مردم کشورمان ۹ دقیقه کمتر، از رسانه استفاده کنند.
این سخن بدین معناست که این کشور آسیب رسانه و برای مواجهه با آن برنامه‌ای تدون نموده است.
تماشای بیش از حد رسانه، فارغ از محتوای خوب یا بد آن، آسیب‌رسان است و اگر محتوای کنترل شده نباشد، آسیب‌های بیشتر و جدی‌تر خواهد رساند؛ لذا اگر به دنبال آن هستیم که نسل فاخری را تربیت کنیم؛ نسلی که طراز تربیتی آن؛ طراز جهانی باشد، قطعاً یکی از فاکتور‌هایی که در تربیت باید به آن توجه کنیم، بحث سواد رسانه است. /۹۹۸/
ارسال نظرات