آیت الله کوهستانی عمر خود را در راه اعتلای دین و حوزه های علمیه صرف کرد

آیت‌الله علوی گرگانی مرجع تقلید شیعیان در دیدار با دانش‌آموختگان دوره آموزشی تخصصی مجمع الذاکرین حضرت رباب(س) که در دفتر معظم له برگزار شد اظهار داشت: امام صادق(ع) فرمودند بهترین هدیه به بندگان مومن موعظه است و هنگامی‌که به یکدیگر می‌رسند همدیگر را نصیحت کنند.

وی افزود: موعظه را هر کسی می‌تواند باید انجام دهد و ارتباطی به سن و سال ندارد و در اصل خیرخواهی است، از رسول خدا(ص) بالاتر نداریم و عالم هستی به برکت وجود ایشان است، پیامبر(ص) هنگامی‌که به جبرئیل می‌رسید به وی می‌گفت مرا موعظه کن.

مرجع تقلید شیعیان بیان کرد: ذاکرین و مداحان افرادی هستند که خداوند به آن‌ها موهبت کرده و غریزه ذاتی و طبعی به آن‌ها داده که می‌توانند شعر بگویند و با صدای خود مداحی کنند و این موضوع از نعمت‌های الهی است.

استاد سطوح عالی حوزه علمیه عنوان کرد: از زمان رسول خدا(ص) شاعرانی بودند که شعر می‌گفتند و حتی اشعاری در زمینهٔ ولایت امیرالمؤمنین(ع) سرودند، اهل‌بیت(ع) شاعرانی را که برای اباعبدالله(ع) شعر می‌گفتند تشویق می‌کردند.

آیت‌الله علوی گرگانی با اشاره به اهمیت کار شاعران گفت: شاعران باید اشعاری در زمینهٔ اسلام و انقلاب و مقام معظم رهبری و ولایت‌فقیه بگویند.

وی با اشاره به حدیثی از امام صادق(ع) افزود: هر وقت قرآن می‌خوانید و به آیه عذاب می‌رسید بگویید خدایا پناه می‌برم به تو از جهنم و هر گاه آیه‌ای در زمینهٔ بهشت می‌خوانید باید بگویید خدایا بهشت خودت را نصیب من بگردان.

مرجع تقلید شیعیان با تأکید بر اینکه حق و باطل همواره وجود دارد و انسان باید همواره در مسیر حق گام بردارد ادامه داد: شاعرانی در زمینهٔ شعر باید از مطالب و بیانات و ادله مناسب در زمینهٔ فقاهت و علم و کمال استفاده کرده و از اشعاری استفاده کنند که مردم را به اخلاق و فقه ارشاد کند.

استاد سطوح عالی حوزه علمیه عنوان کرد: شاعران هیچ‌ وقت از اشعار نامناسب استفاده نکنند بلکه همواره در مسیر ولایت و معصومین(ع) باشند، هر کسی سه کلاس را طی کند انسان دانشمندی است که این سه کلاس در کلام امام صادق(ع) آمده است.

آیت‌الله علوی گرگانی با اشاره به حدیثی از امام صادق(ع) خاطرنشان کرد: هر کسی باید یاد بگیرد و خود نیز به آن عمل کند و به دیگران نیز یاد دهد، بر اساس آیات الهی این موضوع عذاب‌آور است که انسان موضوعی را مطرح کند ولی خود نیز به آن عمل نکند.