بررسی شعار آزادی برای زنان در انتخابات

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، مفهوم «زن» به یک ابزار شوی سیاسی انتخاباتی تبدیل شده که هر ساله افرادی که واقعاً هیچ برنامه‌ای برای حفظ و ترقی این مفهوم در جامعه ندارند، مذبوحانه به این مفهوم دامن می‌زنند تا شاید بتوانند آرای نیمی از جمعیت کشور را به بهانه حمایت از زنان به دست آورند.

وقتی که واقعاً به درون زندگی مدعیان حقوق زنان نگاه کنید، زن بیشتر از یک کالای جنسی، تنها ملعبه‌ای برای رسیدن به خواسته‌های قدرت طلبانه تلقی می‌شود. سالیان دور قبل از قرون وسطی که حتت رأی دادن زنان در غرب ممنوع بود یا نزدیک به صد سال پیش که در آمریکا زنان حق رأی نداشتند، پانزده قرن پیش، اسلام جایگاه واقعی دختر و زن را به او بخشید. با اینکه عرب جاهلی دخترش را زنده به‌گور می‌کرد، اسلام آمد و این قواعد جاهلی را براندازی کرد.

در جایگاه بلندمرتبه زنان در اسلام، می‌توان بانوانی چون حضرت خدیجه، حضرت زهرا، حضرت زینب و حضرت معصومه را یافت که هر کدام در زمانه خود، از ابهت اجتماعی خاصی برخوردار بودند و در عین حال بدور از هیجانات و احساسات آزادی کاذبی که جنبش فمینیسم در نظر دارد که آزادی را در دو تکه خرده لباس و معاشرت با چند مرد می‌بیند، اسلام آزادی را در رهایی زن از بندهای آهنین نگاه‌های شهوت آمیز مردان هوس باز می‌داند که در عین حال می‌توانند همان مردان را به چالش بکشند.

درحالی که اسلام داعیه‌دار حقیقی و راستین حمایت از حقوق زنان است که دو خطابه گرانقدر و مهم در ادبیات عرب، متعلق به حضرت زهرا و حضرت زینب می‌باشد. اهمیت و جایگاهی که اسلام برای این دو خطابه مهم قرار داده است، برای خطابه‌های دیگر دیده نمی‌شود. خطبه فدکیه که علاوه بر اعتراف علمای ادبیات عرب مبنی بر فصاحت و بلاغت آن، از نظر علما و اندیشمدان سیاسی و حقوقی جهان اسلام، به عنوان یکی از خطابه‌های مهم در راستای احقاق حق و دفاع از یک منش سیاسی صحیح به‌شمار می‌رود.

از طرفی صلابت حضرت زینب کبری در دو خطابه‌ای که در میان مردم کوفه و در مجلس یزید ملعون انجام داد، بدور از اینکه مورد توجه چشمان هوسران قرار بگیرد، توانست زنانگی خود را به‌طور کامل حفظ نماید و پیام حادثه کربلا را به همه حاضران در جلسه برساند، پیامی که یزید خوش نداشت به گوش جهان برسد. برای همین همیشه زنان بزرگ‌منش مورد توجه و احترام علمای بزرگ اسلام قرار دارند.

البته جایگاه و اهمیت این بانوان گرامی اسلام، تنها به‌خاطر نسب آن‌ها با پیامبر گرامی اسلام نیست؛ چرا که نُسیبه یکی از شیرزنان اهل مدینه بود که در جنگ احد برای کمک رسانی به مجروحان حضور پیدا کرد و مصداق بارز مادران و همسران شهید بود که علاوه بر اینکه فرزند خود را از دست داده بود، به قدری با جان خود برای پیامبر اسلام فداکاری کرد و جنگید که پیامبر اسلام در حق او دعا کرد تا او در بهشت از ملازمان پیامبر اسلام قرار بگیرد!

در حقیقت اگر اصلاحات برای زنان برنامه‌ای جهت افزایش روحیه اجتماعی و در صحنه بودن آن‌ها داشت، می‌توانست با ایجاد محیط‌های امن در دانشگاه‌ها جهت تحصیل بدور از آزار برخی از مردان هوسران، با ایجاد تسهیلات و مقررات جهت افزایش ازدواج و کاهش طلاق، با در نظر گرفتن برنامه‌ای مدون جهت افزایش ایمنی شغلی زنان، افزایش و قانونی کردن حقوق زنان جهت اشتغال در محیط‌های امن زنانه، اجباری کردن پرداخت حداقل حقوق کارگری برای زنان و اعطای بیمه شغلی به آن‌ها در راستای تحقق عدالت و احقاق حقوق زنان گامی بردارد. مشکلی که همیشه وجود داشته این است که اصلاحات به‌جای اجرای این برنامه‌ها، به دنبال عقب زدن حجاب از آن‌ها، دست اندازی به زنان و ملعبه قرار دادن آن‌ها بوده تا احیای حقوق ساده‌ای که یک زن می‌تواند در جامعه از آن بهره‌مند شود.