عرفات به حال کربلا غبطه می‌خورد

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، روز عرفه و دعای پرفضیلت عرفه که در این روز وارد شده، یکی از مناسک مهمی است که حاجیان در اولین روز آغاز حج در صحرای عرفات و همنوا باهم ندای معرفت سر می‌دهند. دعای عرفه که از امام حسین(ع) نقل شده، یکی از گنجینه‌های معرفتی و باارزش تشیع به‌شمار می‌رود.

این دعای پربرکت که پس از نماز عصر در سرتاسر کشور و برخی نقاط شیعه‌نشین جهان نیز خوانده می‌شود، دعایی است که خوانندۀ آن از توصیف خداوند متعال آغاز می‌کند، سپس به ایمان خود نسبت به خداوند متعال و فرستادگان او اعتراف می‌کند، از نعمت‌های خداوند متعال در این جهان و آفریده‌های او سخن می‌گوید، از گناهان خود ابراز ندامت و پشیمانی می‌کند و بر صالح شدن اعمال خود تأکید خواهد کرد و در نهایت حوائج مادی و معنوی خود را از خداوند متعال مسألت می‌کند.

مشهور است که مداحان پس از قرائت دعای عرفه، مقداری از روضه امام حسین(ع) را می‌خوانند؛ چرا که ایشان، اصحاب و خانواده گرامی‌شان در روز عرفه این دعا را قرائت کرده‌اند. محققان زمان ایراد این دعای پرگهر را در آخرین سال عمر امام حسین(ع) نمی‌دانند چرا که ایشان پیش از وقوف در عرفات به سوی کوفه حرکت کردند؛ اما با این حال نمی‌توان اسمی از حسین شهید(ع) آورد و از خون خدا نگفت.

صحرای عرفات، جز عصر روز نهم ذی‌حجه، سوت و کور است! روز نهم ذی‌حجه هم‌نوا با حضرت مهدی(عج) با چشمان اشک‌بار بگویی «اَتْمَمْتَ عَلَىَّ سَوابغَ الاِْ نْعامِ وَ رَبَّيْتَنى زايِداً فى كُلِّ عامٍ حَتّى إ ذَا اكْتَمَلَتْ فِطْرَتى وَاعْتَدَلَتْ مِرَّتى اَوْجَبْتَ عَلَىَّ حُجَتَّكَ بِاَنْ اَلْهَمْتَنى مَعْرِفَتَكَ وَرَوَّعْتَنى بِعَجائِبِ حِكْمَتِكَ وَاَيْقَظْتَنى لِما ذَرَاْتَ فى سَمآئِكَ» و چه زیبا می‌شود تلاقی غروب با فراز «وَاَسْئَلُکَ اَللّهُمَّ حاجَتِىَ الَّتى اِنْ اَعْطَیْتَنیها لَمْ یَضُرَّنى ما مَنَعْتَنى وَاِنْ مَنَعْتَنیها لَمْ یَنْفَعْنى ما اَعْطَیْتَنى اَسْئَلُکَ فَکاکَ رَقَبَتى مِنَ النّارِ لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ لَکَ الْمُلْکُ وَلَکَ الْحَمْدُ وَاَنْتَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَدیرٌ یا رَبُِّ یا رَبُِّ.» اینکه بنده‌ای از خدای حکیم خود، چیزی را که خود خداوند متعال سودمند می‌داند را بخواهد و در آخر از صحرای عرفات یادها را به سوی صحرای کربلا می‌رود و دیگر عرفات بر رونق کربلا غبطه می‌خورد. غبطه می‌خورد چون کربلا نگینی از خون حسین دارد؛ اما عرفات تنها ساعاتی را از نفس حسین بهره‌ای بوده است.