عمق فاجعه و اشک تمساح!

به گزارش سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا،جعفر بحرینی در یادداشتی، ارتحال استاد فرج‌نژاد را از نگاهی دیگر بررسی کرده است.

فاجعه ای تلخ و دردناک ، همه دوستداران انقلاب را در بهت و اندوه فرو برد. استاد«دکتر محمد حسین فرج نژاد» به همراه همسر و سه فرزندش سوار بر ساده ترین وسیله نقلیه در یک تصادف دلخراش به دیدار حق شتافتند.

اتفاق افتادن حادثه در شام عرفه و شب عید قربان ، نشان از اخلاص و قبولی مجاهدت‌های آن استاد عزیز و خانواده اش داشت. امَّا حسرت همیشگی برای دوستداران جبهه انقلاب پدید آمد که این مجاهد خستگی ناپذیر را زود از دست دادند، فقدان این عزیز ، فقدان اندیشه و تفکّر استراتژیک و عمیق در جبهه انقلاب است.

تصویر حادثه ، دل هر انسانی را لبریز از غم می کند. استاد انقلابی ، طلبه فاضل، مجاهد خستگی ناپذیر به همراه همسری که خود فعال فرهنگی و اهل اندیشه بود و فرزندان دلبندی که در کنار پدر صبوری می کردند و مشق جاهد و ساده زیستی می آموختند. سنگ هم از تصور این درد، آب می شود!

امَّا شاید بتوان حادثه را عمیق تر یافت، عمیق تر از آنچه اتفاق افتاده!

سیل پیام ها از مسئولین فرهنگی ، فکری و بعضا سیاسی در حال سرازیر شدن است. آنهایی که در تردید هم باشند، دیر یا زود به این خیل پیام دهندگان خواهند پیوست. لابد با خود خواهند گفت ، چه تجلیل با شکوهی! چه استقبال با شکوهی !

امَّا مگر استاد نیازمند این پیام هاست؟ مگر او هم مانند حضرات طناب باز بلد نبود ، این کف و سوت ها را برای خود در زمان حیاتش فراهم کند؟

اگر قرار بر این بود ، نباید برای چاپ کتابش، پول ماشینش را هزینه کند و با موتور تردد کندد! یا اگر قرار بر این بود نباید موضوعی عمیق استراتژیکی را انتخاب می کرد که دشمنان خارجی و برخی داخلی‌های جاهل مخالفش گردند!

قطعا آن عزیز در همان لحظات آخر هم برنامه‌های جهاد انقلابی و فکری فردای خود را مرور می کرد و حتما تمام آن عزیزان شهید هستند.

و این یک غرور است برای هر طلبه انقلابی فهیم که جریان انقلابی نه بدنبال نام اند نه بدنبال دنیا!

امَّا عمق فاجعه اینجاست که چهل سال بعد از انقلاب اسلامی، امثال مجاهدانی چون دکتر فرج‌نژاد، باید مظلوم باشند، افکارشان دیده نشود.

و دردناک‌تر اینکه، جماعتی که سلبریتی‌ها برایشان اهمیَّت بیشتری دارند یا از فرهنگ فقط ورزشگاه رفتن زن‌ها را آموخته اند یا نگران سگ‌های قلاده پوش هستند، مظلومیت عملی افکار این مجاهدان را رقم زده اند. آنها امروز یا روزه سکوت پیشه کرده اند و یا اشک تمساح می‌ریزند!

عمق فاجعه، افکار معوج و عملکردهای ناصواب برخی قابیلیان حوزوی و مدیران فرهنگی است. عمق را دریابید.