مشاهد حرمین شریفین، مركز نزول رحمت و بركات الهی

به گزارش سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله صافی گلپایگانی به مناسبت حلول ماه ذی الحجه الحرام پیامی را صادر کرده بود، در بخشی از این پیام آمده: طواف خانه‌ خدا و نماز در مقام ابراهیم، اعلام عبودیت فردی و جمعی و اعلام بندگی و پرستش خدا و نجات از استعباد و استحقار بشر و آزادی از عقاید خرافی شرك و بت‌پرستی است.

پیام ایشان به مناسبت حلول ماه ذی الحجه الحرام بازنشر می شود:

بسم الله الرحمن الرحیم

قال الله تعالی: إِنَّ عِدَّه الشُّهُورِ عِنْدَ اللهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْراً فِی كِتَابِ اللهِ/توبه،۳۶.

اكنون ماه ذی‌الحجه الحرام كه یكی از اشهر حرام و از ماه‌های دوازده‌گانه‌ای است كه رسمیت قرآنی و وحیانی دارد و عندالله و فی كتاب‌الله، اثنی عشر دوازده ماه است فرارسیده است و مانند هر سال، روحی تازه و نشاطی نو و خودباوری جدید و شور و اشتیاق به سیر الی الله و عروج به معارج ملكوتی از شرق و غرب جهان، صدها هزار انسان را در همایش حج در مسجد الحرام، در عرفات و در مشعر الحرام جمع می‌كند و برادری این امت بزرگ را به تمام جهان نشان می‌دهد.

همه بدون توجه به امتیازات ظاهری و عنوان‌های دنیوی و فاصله‌های دور و دراز و مرزهای جغرافیایی، یك زبان و با هم و در كنار هم، لبیك‌گویان، با خدا سخن می‌گویند و او را سپاس و ستایش می‌كنند.

حالی خوش‌تر از این حال و محیطی روحانی‌تر از آن نیست. خدا را به دل می‌یابند و خود را به او كه به همه اقرب من حبل الورید است، نزدیك می‌بینند. پرده‌ها و حجاب‌ها همه به یك سو رفته و بساط قرب، گسترده شده است.

آری! چه زیباست هلال ماه ذی‌الحجه الحرام. نور و جلوه‌ آن، دل‌ها را امیدوار و به حاجت‌مندان و توبه‌كنندگان و آمرزش‌خواهان، نوید قضای حوائج و قبول توبه و مغفرت می‌دهد كه همه بیایید و بشتابید و نوای دل‌نواز «لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَه اللهِ إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً» را بشنوید و خود را برای اعاده‌ حیثیت و عروج به معارج قرب الهی آماده سازید.

هوشیار باشید. مبادا دقیقه و ثانیه‌ای از این فرصت را به غفلت از دست بدهید. چه حال خوش و پاكی است حال احرام؛ حال جدایی از گرفتاری‌های مادی و ابتلائات حیوانی، برای اهل معرفت و باریافتگان به عالم قدس. حالی از آن لذت‌بخش‌تر نیست.

درس‌های این همایش، همه نفی استكبار، نفی استعباد، نفی استعمار و استذلال و استحقار است. همه بنده یك خدا، شاگرد یك مكتب و مدرسه، لافضل لعربیهم علی عجمیهم، كلّهم سواسیه كأسنان المشط.

پیام این همایش به همه جهانیان، «تَعَالَوْا إِلَى كَلِمَه سَوَاءٍ بَیْنَنَا وَ بَیْنَكُمْ أَلا نَعْبُدَ إِلا اللهَ وَ لا نُشْرِكَ بِهِ شَیْئاً وَ لا یَتَّخِذَ بَعْضُنَا بَعْضاً أَرْبَاباً مِنْ دُونِ الله» است. پیام و معنایی كه در سازندگی و اعتلای انسانیت، هیچ ماده و درس و معنایی، سازنده‌تر و جامع‌تر از آن نیست كه در همان كلمه دعوت در آغاز اسلام، در آن جمله كوتاه، این معنای بزرگ درج است: قولوا لا اله الا الله تفلحوا.

پیام این همایش‌ «إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللهِ أَتْقَاكُمْ» و «كُونُوا عِبَادَ اللهِ مُتَحَابّین» و پاكدلی از كینه و از خودكامگی و خودبینی است. این مجالس را نمی‌توان با این الفاظ ما تفسیر كرد. اطلاق مدرسه و دانشگاه و این اصطلاحات، در معرفی این همایش كافی نیست.

طواف خانه‌ خدا و نماز در مقام ابراهیم، اعلام عبودیت فردی و جمعی و اعلام بندگی و پرستش خدا و نجات از استعباد و استحقار بشر و آزادی از عقاید خرافی شرك و بت‌پرستی است.

 این مراسم، همه‌اش اعلام توحید و همدمی و همراهی با موحدان و برائت از متكبران و مستكبران و مشركان است.

 عرفات، آن صحرای بهشتی و آن حال عرض نیاز و فقر به درگاه الهی، حالی است كه بشر در عمرش مگر باز در همان‌جا لذت آن را بچشد. دعای عرفه حضرت سیدالشهداء‌ علیه‌السلام، آن مضامین و آن معانی بلند را كه اگر انسان توفیق داشته باشد همه روزه آن را بخواند، سزاوار است. همان افتتاح دعا اَلحَمدُللهِ الَّذی لَیسَ لِقَضَائهِ دَافِعٌ وَ لا لِعَطَائهِ مَانِعٌ، وقتی تلاوت می‌شود خواننده بر خود می‌بالد كه چه خدا و صاحب‌اختیاری دارم و چنان‌كه امیرالمومنین ‌علیه‌السلام به درگاه خدا عرض می‌كند كه: إلهى كَفَى لی عِزّاً أن أكُونَ لَكَ عَبداً وَكَفَى لی فَخراً أن تَكُونَ لی رَبّاً، دعای عرفه و آن معانی، انسان را به این مقامات عالی می‌رساند.

باید در عرفات سعی شود كه وجود شخص پر از توجه به خدا، پر از محبت خدا، پر از محبت اولیای خدا و پر از محبت بندگان خدا باشد. كینه‌ كسی در دلش نباشد و از حسد و دنیاخواهی پاك باشد. حب جاه و ریاست را كه آخرُ مَا یَخرُجُ مِن قُلُوبِ الصِّدّیقین حُبُّ الجَاهِ است، از خود دور سازد.

در مشعر الحرام و همه‌جای دیگر، برنامه همین است. تشبّه به ملائكه روحانیین و دوری از عوالم حیوانی در منی و از آن تسلیم عظیم ابراهیم خلیل و فرزندش اسماعیل در برابر خدا، درس بگیرند. دین و مسلمانی و اسلام، تمامش و روحش تسلیم است؛ تسلیم به خدا، تسلیم به احكام خدا و پاكی از هوس و هوا.

در همه‌ مشاهد حرمین شریفین باید فرصت را غنیمت شمرد و یاد و خاطرات عصر نبوی را گرامیداشت و مكه معظمه، غار حرا، مولد حضرت رسول اعظم ‌صلی‌الله علیه و آله و مقابر مقدسه ویران ‌شده حضرت عبدالمطلب سید بطحا و قریش، جد پیامبر اكرم‌ صلی‌الله علیه و آله و حضرت ابوطالب، عمو و حامی بزرگ آن حضرت و حضرت خدیجه را باید زیارت كرد و از خدمات این بزرگواران به بشریت، تقدیر كرد و اما در مدینه طیبه كه هر مسلمان واقعی یك دم و یك نفس‌كشیدن در آنجا را از عمر دنیا بهتر می‌داند، چگونه باید حضور داشت. قابل توصیف نیست؛ مسجد رسول خدا و قبه‌الخضراء و مرقد مطهر شخص اول عالم خلقت، خانه و مسكن آن حضرت، خانه فاطمه زهرا ‌سلام‌الله علیها و امیرالمومنین‌ علیه‌السلام و بقیع و مزار ائمه ‌علیهم‌السلام و مشاهد دیگر، همه مركز نزول رحمت و بركات الهی است.

خوشا به حال آن افراد آگاه و بیداری كه قدر نعمت عظمای تشرف به این مقامات را می‌دانند و در این مقامات، پیمان خود را با اسلام، با قرآن، با احكام قرآن و با ولایت ولی عصر حضرت صاحب الامر‌ ارواح العالمین له الفداء تجدید می‌كنند كه تا عمر دارند در خط اسلام و ولایت اهل بیت‌ علیهم‌السلام با استقامت، انجام وظیفه كنند.

در این مراسم شریف، آن حضرت را حاضر و ناظر بدانند و به روزی كه دنیا تحت اداره آن وجود مقدس قرار می‌گیرد و از كنار دیوار خانه كعبه، اعلام ظهور موفور السرور و پایان ظلم و ستم و جهالت را اعلام می‌فرمایند، امیدوار باشند.

لطف الله صافی