اختاپوس رسانهای یهود(1)؛
گزارشی از نفوذ صهیونیسم در مطبوعات انگلیس
خبرگزاری رسا ـ جایگاه استثماری انگلیس و نقش آن در تحولات اروپا و جهان موجب آن شده که صهیونیستها برنامههای فراوانی برای نفوذ در دستگاه رسانه ای این کشور اجرا کنند.
رسانه ها در کشورهای غربی به عنوان رکن چهارم دموکراسی مطرح هستند. حدود دو و نیم قرن پیش «بورک» پدر محافظه‌کاران انگلو - آمریکن طی سخنانی در پارلمان انگلیس، برای نخستین‌بار از قدرتی به نام رکن چهارم اینگونه سخن گفت: «اکنون سه قوه مجریه، قضاییه و مقننه در پارلمان حضور دارند، اما یک رکن و یا قوه دیگر در سالن خبرنگاران است که قوی‌تر از سه رکن در پارلمان است. ما با رکن جدیدی به نام رکن چهارم روبرو هستیم و این یک شعار توخالی نیست، بلکه یک واقعیت است.»
در دنیای امروز دست‌اندرکاران رکن چهارم، که شامل نویسندگان، خبرنگاران و دبیران و سردبیران رسانه‌ها می‌شوند، خود را در حد یک قدرت در کنار سه قوه کشورهای توسعه یافته می‌دانند و مایل نیستند که سرنوشتشان با هویت دولت‌ها، احزاب و گروه‌ها گره بخورد و برچسب دولتی و حزبی بودن را با خود یدک بکشند. هواداران این رکن معتقدند که نظارت آنها بر سه رکن دیگر موجب فسادزدایی و مانع انباشت سرمایه نامشروع و ایجاد دیکتاتوری می‌شود.
با توجه به جایگاه سیاسی انگلیس در کشورهای اروپایی طبیعی است که صهیونیستها برای سیطره یافتن بر مطبوعات این کشور، تلاشهای خستگی ناپذیر از خود نشان میدهند. مطبوعات انگلیس،با سابقهترین مطبوعات اروپا به شمار میآیند.
نخستین نشریه در این کشور «لندن گازتا» نام داشت که در سال 1665م منتشر شد. این نشریه خبرهای مربوط به کاخ پادشاهی و حکومت را منتشر میکرد. این نشریه،نخست به عنوان آکسفورد گازتا در شهر آکسفورد آغاز به کار کرد و از شماره بیست و چهارم به لندن منتقل شد.
به طور مسلم روزنامه تایمز در میان نشریات دیگر انگلیسی، یک سر و گردن بالاتر است. صهیونیستها از آغاز انتشار این روزنامه در سال 1788م در آن نفوذ داشتند.
روچیلد ثروتمند انگلیسی، مبالغ کلانی به جان والتر، صاحب این روزنامه میداد تا تایمز، همچنان در خدمت صهیونیستها باشد.
صهیونیستها نه فقط به خریدن سردبیر یا بعضی از خبرنگاران بخشهای سیاسی و اقتصادی این روزنامه بسنده نکردند، بلکه بر آن شدند تا تمام سهام آن را خریداری کنند. این امر در سال1908م میسر شد و فیکونت نورث کلیف یهودی، سرجان الرمن وارنهالز و سریومری برتون مالکیت آن را به دست آوردند.
در سال 1916، خانواده یهودی استر، بخش بزرگی از این روزنامه را خریدند و برادر بزرگ این خانواده به همین واسطه لقب کنت گرفت. از آن زمان به بعد، این روزنامه سرسختترین مدافع آرمان صهیونیستی بود.
خانواده تامسون که تابعیت کانادایی دارند، روزنامه تایمز را در سال 1966 خریدند، پیش از آنها نیز بحران مالی این روزنامه مشهود بود.
روزنامه تایمز،پس از این مدت طولانی به یکی از نمادهای برجسته انگلیس و پارهای از میراث این کشور مانند ساعت بیگبن یا کاخ باکینگهام مبدل شد. با توجه به این امر طبیعی بود که مسأله تایمز، افکار عمومی انگلیس را به خود جلب کند و همگی خواستار کمک برای ادامه حیات آن شوند. در این گیر و دارهنگامی که بحران این روزنامه بعد مردمی به خود گرفت و مورد توجه انگلیسیها واقع شد، یک یهودی استرالیایی به نام رابرت مردوخ که صاحب شرکت نیوزاینتر نشنال بود، ظاهر شد تا نقش منجی برای نجات تایمز را بازی کند. او اعلام کرد که این روزنامه را میخرد و تمام زیانهای احتمالی انتشار مجدد آن راکه ممکن است طی یک سال به 45 میلیون دلار آمریکایی برسد متحمل می‌شود.
به این ترتیب این روزنامه به وسیله صهیونیستها خریداری شد و رؤیای دیرینه آنان در این باره به واقعیت پیوست.
انگلیسیها نیز به ستایش این«ناجی»تایمز پرداختند؛غافل از اینکه مالکیت این روزنامه و خواهر کوچکترش ساندیتایمز، جز توسعه بیشتر نفوذ صهیونیسم بر دنیای مطبوعات انگلیس،هیچ سودی برای آنها ندارد.
رابرت مردوخ، علاوه بر تایمز و ساندیتایمز، سه مجله دیگر انگلیسی را نیز در اختیار دارد که عبارتند از:
- مجلهی سان(Sun) نشریه بیپروای جنسی که هر هفته در بیش از 7/3 میلیون نسخه منتشر می‌شود
- نیوزاودیورد مجله بیپروا و ضد اخلاقی دیگر، که هر هفته در حدود 4میلیون نسخه منتشر می‌شود
- مجله سیتی ماگازین
مردوخ، یک نشریه محلی به نام ببروز نیز در اختیار دارد. فعالیتهای مردوخ تنها به کشور انگلیس محدود نمیشود. او چندین نشریه دیگر در کانادا، استرالیا و آمریکا دارد. نشریه نیویورک پست، مجله استار و دینیوزویک مگزین متعلق به اوست. با توجه به این نمونهها، شاید بتوان گفت، مردوخ، تجسم توجه صهیونیستها به رسانههای جهانی و تلاشهای پیگیر آنان برای تقویت سیطره خود بر این ابزارها است.
وقتی صهیونیستها روزنامه تایمز لندن را در اختیار دارند، به این معناست که آنان قدرت تأثیرگذاری روی طبقه ممتاز جامعه انگلیس-که کلیه فعالیتهای سیاسی و مالی و اقتصادی جامعه در دست آنهاست- را در اختیار دارند زیرا خوانندگان تایمز، از نخبگان سیاست،دین،تجارت و پول هستند.این تأثیرگذاری فقط به انگلیس محدود نمیشود؛بلکه بیشتر کشورهای اروپایی و حتی آمریکا را نیز در بر میگیرد. رابرت مردوخ، فارغالتحصیل دانشگاه آکسفورد لندن،در سال1975 درصد برآمد نشریه آبزرور را که زمانی در مالکیت یک صهیونیست دیگر به نام بیریتروشین بود، خریداری کند.
البته این نشریه هنوز هم یکی از تریبونهای صهیونیستها، علیه اسلام و مسلمانان است.
رابرت مردوخ، بعضا با مخالفت شدید صاحبان برخی از مؤسسههای مطبوعاتی انگلیس-که مورد حمایت تعدادی از اعضای پارلمان نیز بودهاند- روبهرو بوده است. مردوخ، به طور مکرر تمایل خود را نسبت به خرید روزنامه دیلیاکسپرس اعلام کرده است.
صهیونیستها علاوه بر تایمز و ساندی تایمز و بعضی نشریات- که در تملک مردوخ است- بسیاری از مجلات و روزنامههای دیگر انگلیس را نیز در چنگ دارند.
روزنامه دیلی تلگراف، از آغاز تأسیس به وسیله مورسلوی- که در دوره پادشاهی جرج، لقب لرد گرفته و رییس اداره مطبوعات انگلیس بود- و لوی لاوسن، در سال 1855م و چه بعد از آن که به مالکیت بیری تروشین درآمد، همواره در مسیر منافع صهیونیسم حرکت کرده است. اکنون نیز تا زمان تعطیل شدن به دلایل مالی، در مالکیت جیمز گلد اسمیت یهودی قرار دارد.
ایادی صهیونیسم، مجله انگلیسی زبان اکونومیست را نیز خیلی زود در چنگ گرفتند. اسحاق دویچر، یهودی لهستانی الاصل، تحلیلگر امور نظامی و مسؤول گزارشگران این مجله در تمام اروپا، از موقعیت خود در اکونومیست بهرهبرداری و آن را به بلندگوی دفاع از صهیونیسم تبدیل کرد، تا از این طریق حس همدردی مردم اروپا را برانگیزد.
دیگر مطبوعات انگلیس نیز کم و بیش همین وضعیت را دارند. به عنوان ماثل نشریه دیلیاکسپرس، نیوزکرونیکل و دیلیمیل را، لردبیفر بروک یهودی تأسیس کرد.
آندرو الکساندر، روزنامه نگار انگلیسی که یکی از پایهگذاران اصلی دیلیمیل به شمار میآید، نیز از عمدهترین خدمتگزاران به اهداف صهیونیستی است.
روزنامه دیلی هرالد نیز در تملک جولیوس سلتر یهودی بود. این شخص در سال 1918 به وسیله لوید جورج به مجلس عوام انگلیس راه یافت. نشریههای دیگر انگلیسی مانند منچستر گاردین، یورکشایر پست، ایونینگ استاندر، ایونینگ نیوز، آبزرور، ساندی ریوری، ساندی اکسپرس، ساندی کرونیکل، دیساندی بیبل، جان پل، ساندی دیسپچ، دیاسکاچ، دیسپییر و دیگرافیک نیز چنین وضعیتی دارند.
همچنین یک مجله هفتگی طنزآمیز به نام«ویکاند»با تیراژ بالا در انگلیس منتشر می‌شود که مطالعه آن بیشتر جنبه سرگرمی دارد.
تخصص این مجله گویی دست انداختن و تمسخر اعراب است؛ زیرا هیچ یک از شمارههای آن از ماجراهای ثروتمندان عرب و شیوخ نفت خالی نیست. نشریه مزبور با اتخاذ این روش، خوراک و بهانه فراوانی برای ضربه زدن به اسلام پیدا کرده است. در این مجله کاریکاتورهای فراوانی از اعراب و مسلمانان در وضعیتهای مختلف چاپ می‌شود.
نشریه دیگری که به همین روال کار میکند، ایونینگ استاندارد است. این نشریه ده سال است که از طریق کاریکاتور خیابانهای لندن، کابارهها، هتلها و سوپرمارکتهای آن، اعراب را در وضعیتهای اهانتآمیز به تصویر میکشد.
صهیونیستها، علاوه بر این؛ بیش از پنجاه مجله و نشریه تحت اختیار دارند که صراحتا نامهای یهودی بر آن گذاشتهاند.
مجله جوئیش کرونیکل که در سال 1841م تأسیس شد، در رأس این نشریات قرار دارد. نشریه دیگر جوئیش وانگارد است که به طور علنی آرمان اسرائیل بزرگ و شعار«از نیل تا فرات»را تبلیغ میکند. مشابه این مجله، نشریه جوئیش اکو نام دارد که از سال 1928 در گلاسکو منتشر می‌شود. افزون بر این، دهها نشریه دیگر مانند جوئیش ژورنال، جوئیش آبزرور، میدل ایست ریویو، جوئیش کوارترلی، جوئیش رکورد، جوئیش ریوریو، جوئیش تلگراف، جوئیش تریبیون منتشر می‌شوند که به یهود تعلق دارند و از آرمان صهیونیسم حمایت میکنند.
در این میان البته گاهی از میان انگلیسیها کسانی پیدا می‌شوند که به سیطره صهیونیستها بر مطبوعات انگلیس اعتراض میکنند. مثلا کتابی به نام«انتشارات ممنوع»، نوشته یک عضو پارلمان انگلیس، به نام کریستوفر میهیو، با همکاری مایکل آدامز، روزنامه نگار انگلیسی و سردبیر میدل ایست اینتر نشنال منتشر شد.
این دو در کتاب خود، به طور مستدل نشان دادند که صهیونیستها فشارهای سیاسی و تبلیغاتی فراوانی روی مطبوعات انگلیس اعمال میکنند. در این کتاب همچنین بیان شده که اهرمهای فشار صهیونیستی برای پنهان کردن حقایق مربوط به قضیه فلسطین بسیار فعالند و هدف آنها تلقین دیدگاه صهیونیستها در این زمینه به افکار عمومی انگلیس است.
حیطه نفوذ صهیونیست ها بر مطبوعات انگلیس به همین جا ختم نمی شود، بلکه یهودیان ساکن این کشور مطالب زیادی را همچنین از طریق خبرگزاری ها و رسانه های صوتی و تصویری این کشور به خورد مخاطبانی از اروپا و حتی سراسر جهان می دهند.
محمد حسین کشکولی
منابع:
- کتاب مطبوعات انگلیس رکن چهارم و یا چرخ پنجم؛ سلیمان حیدرپوردعویسرا
- نقش صهیونیسم در رسانه های جمعی؛ سید جواد میرخلیلی
- نفوذ یهود بر رسانه های انگلستان؛ احمد رامی مدیر رادیو اسلامی سوئد
- کتاب یهود در فرهنگ، تبلیغات و رسانه های غربی؛ ابوغنیمه
/902/ز501/ک
ارسال نظرات