آمریکا و روند نظامی‌سازی آمریکای لاتین
به گزارش خبرگزاری رسا، آمریکا طی دو قرن گذشته به منطقه آمریکای لاتین به عنوان «حیاط خلوت» خود نگریسته است و تاریخ نیم‌کره غربی زمین این واقعیت را نشان می‌دهد که آمریکا در تمام این مدت اکثریت کشورهای آمریکای مرکزی، آمریکای جنوبی و کارائیب را تحت سلطه خود قرار داده و در زمینه توسعه سیاسی و اقتصادی این کشورها را کنترل کرده است.
با این وجود آمریکای لاتین در سال‌های اخیر شاهد گسترش موج استقلال طلبی در بین کشورهای این منطقه بوده است و بخش عظیمی از این اتفاق را مدیون به قدرت رسیدن «هوگو چاوز» رییس‌جمهور فقید ونزوئلا است که به عنوان آغازگر این مسیر سبب شد که آمریکای لاتین هر روز بیش از پیش از همسایه شمالی خود فاصله بگیرد.
این استقلال طلبی سیاسی، اقتصادی و فرهنگی کشورهای آمریکای لاتین از آمریکا موجب شد که این کشور به جست‌وجوی کارآمدترین راه‌حل برای ادامه سلطه‌جویی خود در منطقه بپردازد و نهایتا به گزینه نظامی متوسل شده و با بهانه‌هایی همچون مبارزه با مواد مخدر و یا مبارزه با تروریسم به دخالت‌های خود در کشورهای این منطقه ادامه دهد.
ورود نیروهای نظامی آمریکا به آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی روزهای سیاه سلطه آمریکا بر این مناطق را به خاطر می‌آورد؛ روزهایی که «واشنگتن» (پایتخت آمریکا) رژیم‌های دیکتاتوری نژادپرست را با هدف کنترل توسعه سیاسی و اقتصادی کشورهای منطقه بر مسند قدرت در این کشورها می‌نشاند و هر انتقادی علیه حضور نظامی آمریکا در آمریکای لاتین به شدت سرکوب می‌شد.
نیروهای نظامی آمریکا با بهانه‌هایی همچون مبارزه با مواد مخدر به کشورهای مهم آمریکای مرکزی نفوذ کرده‌اند؛ به عنوان مثال در سال 2009 پس از کودتای صورت گرفته در هندوراس، وزارت امور خارجه وقت آمریکا به ریاست «هیلاری کلینتون» در حمایت و رهبری نیروهای مسلح راست‌گرایان برای کنترل کشور نقش اساسی ایفا کرد.
کنگره آمریکای شمالی در امور آمریکای لاتین نیز در این رابطه گزارش داد که افزایش پایدار کمک‌رسانی نظامی آمریکا به هندوراس آغازگر حمایت تلویحی آمریکا از این کشور آمریکای مرکزی است؛ آمریکا همچنین از لحاظ نظامی به تقویت پلیس این کشور پرداخته و به بهانه اجرای طرح مبارزه با قاچاق مواد مخدر در هندوراس نفوذ کرده است.
استفاده از این نیروهای نظامی در آمریکای لاتین از سوی آمریکا بیانگر آن است که این کشور خواستار نظامی کردن منطقه بوده و برای پیشبرد این هدف به جای اشغال نظامی به کمک‌رسانی نظامی روی آورده است؛ این فرضیه زمانی تقویت شد که گروهی از اعضای نیروی دریایی آمریکا با عنوان کمک به هندوراس در برابر طوفان احتمالی وارد این کشور شدند.
از سوی دیگر کلمبیا نیز به نشانه‌ای دیگر از راهبرد نظامی آمریکا در منطقه آمریکای لاتین تبدیل شده است؛ شناخته‌شده‌ترین برنامه نظامی آمریکا در کلمبیا نیز برنامه‌ای است که در سال 2002 در زمان ریاست جمهوری «جرج بوش» تحت عنوان برنامه جامع مبارزه با مواد مخدر به تصویب رسید و چندی بعد در زمان ریاست «هیلاری کلینتون» بر وزارت امور خارجه آمریکا به حضور نظامی این کشور برای مبارزه با مواد مخدر در کلمبیا تبدیل شد.
اجرای این طرح در کلمبیا برای آمریکا هزینه‌های فراوانی نیز به دنبال داشته است؛ آمریکا علاوه بر پرداخت هزینه‌های مربوط به نیروهای نظامی و پلیس در بین سال‌های 2010 تا 2015، مبلغ 3 میلیارد دلار نیز تحت عنوان کمک برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر به کلمبیا پرداخت کرده است.
در گوآتمالا نیز «اتو پرز مولینا» رییس‌جمهور مستعفی این کشور تا لحظه‌ای که در مسند قدرت قرار داشت کشور را به سوی نظامی شدن سوق داد.
در حال حاضر هندوراس به اصلی‌ترین مرکز حمایت از ارتش آمریکا در آمریکای مرکزی تبدیل شده است؛ «لوسی پاگوآدا» هماهنگ‌کننده جبهه مقاومت ملی هندوراس چندی پیش طی مصاحبه‌ای در همین رابطه اعلام کرد که این کشور به اصلی‌ترین پایگاه نظامی آمریکا در منطقه تبدیل شده است و حتی نیروهای مدارس نظامی آمریکا نیز برای تمرین در این کشور حضور دارند؛ وی همچنین افزود که پس از کودتای سال 2009 در هندوراس خشونت‌های نظامی فراوانی در این کشور رخ داده است.
موانع ادامه سلطه‌جویی آمریکا در آمریکای لاتین
گسترش سازمان‌های آمریکای لاتینی همچون اتحادیه بولیواری برای ملت‌های آمریکای لاتین موسوم به «آلبا»، اتحادیه ملت‌های آمریکای جنوبی موسوم به «اوناسور»، و سازمان «پتروکاریبه» که تحت کنترل آمریکا قرار ندارند، زنگ خطری را برای «واشنگتن» که تا پیش از این آمریکای لاتین را «حیاط خلوت» خود می‌دانست، به صدا درآورده است.
از سوی دیگر ورود کشورهای دیگری از جمله چین به آمریکای لاتین و افزایش روزافزون تأثیرگذاری این کشورهای غیر غربی از طریق سرمایه‌گذاری در این منطقه سلطه آمریکا بر کشورهای هم‌جوار خود را به خطر انداخته است.
در واقع اقداماتی که امروز آمریکا در آمریکای لاتین انجام می‌دهد، مشابه رفتاری است که پیش تر در آفریقا، خاورمیانه و برخی کشورهای آسیایی از خود نشان داده است: استفاده از نیروهای نظامی برای جلوگیری از توسعه روند استقلال طلبی./994/ب101/د
منبع: فارس