تشکیل محور راهبردی مسکو ـ تهران با وجود خواست واشنگتن
به گزارش خبرگزاری رسا، وال استریت ژورنال در گزارشی نوشت: یکی از استدلال‌هایی که دولت اوباما در دفاع از توافق هسته‌ای با ایران مطرح می‌کرد این بود که روسیه و ایران در حل جنگ داخلی سوریه همکاری خواهند کرد، اما در همین دوران زمامداری وی است که خلاف این ماجرا آشکار شده است.
اوباما گفته بود که خروج از عراق در سال 2011 «موج خیزان جنگ» را کاهش خواهد داد، اما جنگی همراه با کینه‌جویی جای آن را گرفت. وی گفت که یک «آغاز دوباره» می‌تواند روابط با روسیه را بهبود بخشد، اما تنش‌های کنونی چنان هستند که حتی بدتر از دوران پیش از زمامداری وی شده است. وی گفته بود که ایالات متحده می‌تواند با ایمنی عملیات نظامی خود را در افغانستان کاهش دهد، اما روز دوشنبه بود که طالبان کنترل شهر قندوز را از دست دولت افغانستان خارج کرد.
حتی زمانی که آقای اوباما روز دوشنبه در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد، چاره دیگری جز اذعان به افزایش موج بی‌نظمی‌ها داشت. وی گفت: «ما که امروز گردهم آمده‌ایم، می‌دانیم که جریان روبه پیشرفت انسانی به هیچ وجه در یک مسیر مستقیم حرکت نمی‌کند. ریسک‌های خطرناک جاری ما را به سوی یک دنیای تاریک‌تر و بی‌نظم‌تر عقب می‌راند». وی به طور خاص افزود که «ما شاهد هستیم که برخی قدرت‌های عمده خود را در مسیری قرار داده‌اند که ناقض قوانین بین‌المللی هستند».
این وضعیت در هیچ جایی واضح‌تر از سوریه نیست، فاجعه‌ای که بیش از 220 هزار تن را کشته، زمینه‌ساز خلافت داعش شده و هم‌اکنون در حال سرازیر کردن میلیون‌ها پناهجو به ترکیه، اردن، اروپا و ایالات متحده است. برخلاف همکاری‌های صورت گرفته با راهبرد آمریکا در سوریه، آقای پوتین و ایران در حال حرکت به سوی جایگزین شدن به جای ائتلاف و راهبرد آمریکا با (ائتلاف و راهبرد) خود هستند.
آقای پوتین روز دوشنبه گفت که وی به زودی قطعنامه‌ای را به شورای امنیت سازمان ملل ارائه خواهد کرد که خواهان (تشکیل) یک ائتلاف ضد داعش در سوریه براساس مفاد و اصول روسیه و ایران است. این به معنای حمایت از نظام بشار اسد در دمشق ضد تمام مخالفان از جمله آن تعداد نیروهای اندکی است که از سوی ایالات متحده آموزش دیده و مسلح شده‌اند.
به این موارد اخبار هفته اخیر را باید اضافه کرد که دولت عراق در حالی که فرض می‌شود متحد ائتلاف آمریکا است، اطلاعات امنیتی خود را با روسیه، سوریه و ایران به اشتراک می‌گذارد. دشوار بتوان حیدر العبادی، نخست‌وزیر عراق را به خاطر این تصمیم مقصر شناخت. وی یکسال شاهد این بود که ائتلاف آمریکا پیشرفت کمی ضد داعش داشته است. تصمیم وی این خطر را در بر دارد که بغداد را بیش از پیش در راستای تهران قرار دهد و مخالفان دولت این کشور را به تسلیح بیشتر داعش سوق دهد. اما باید به یاد داشت که رهبران درمانده، به شیوه‌ای ناامیدانه عمل می‌کنند.
هدف پوتین ـ تهران در سوریه بخشی از یک راهبرد برای ایجاد یک محور نفوذ است که از غرب افغانستان تا شرق مدیترانه کشیده می‌شود. این محور به دنبال کاهش نفوذ ایالات متحده در منطقه است و باعث شود که آقای اوباما به ترک این منطقه علاقه‌مند شود. هدف، انزوای متحدان آمریکا در کردستان عراق و اسرائیل است، در شرایطی که اعراب اهل سنت یا با اتحاد شیعیان ـ روسیه همراه شده و یا با آشفتگی درونی یا نزاع بیرونی مواجه شوند.
کاخ سفید همه این‌ها را می‌داند اما اقدام چندانی فراتر از اعتراض کردن انجام نمی‌دهد. آقای اوباما خطاب به (اعضای) سازمان ملل گفت که «پس از این همه خونریزی‌ها و قتل عام‌ها، نمی‌توان به وضعیت پیش از جنگ در سوریه بازگشت». وی افزود که «واقع‌گرایی همچنین نیازمند یک انتقال مدیریت شده از اسد به یک رهبر جدید است».
اما آقای اوباما چگونه می‌خواهد به این نتایج دست یابد؟ آقای پوتین با تقویت نیروهای هوایی و تانک‌های خود (در سوریه) هر روز حقایق را روی زمین رقم می‌زند. (مقامات مسکو) در شرایطی که ادعا می‌کنند که داعش را هدف قرار می‌دهند، هواپیماهای روسی می‌توانند هر کسی را که اسد دشمن خود می‌داند هدف قرار دهند، و ده‌ها هزار پناهجوی دیگر را ایجاد کنند. و آقای پوتین به صورت علنی به تلاش‌های عاجزانه ایالات متحده برای ایجاد یک ائتلاف غربگرای ضد داعش پوزخند می‌زند./982/ب101/د