حزب الله و امل 5 وزارتخانه را در اختیار گرفتند

به گزارش خبرگزاری رسا، «میشل عون» در 31 اکتبر (10 آبان ماه) به عنوان رییس جمهور لبنان انتخاب شد و «سعد الحریری» در 3 نوامبر (13 آبان ماه) نخست‌وزیر مأمور تشکیل کابینه شد اما این امر به دلایل مختلف به تأخیر افتاد تا اینکه یکشنبه شب (دیشب/28 آذرماه) تشکیل کابینه به نخست‌وزیری «سعد الحریری» رسما اعلام شد.

تشکیل کابینه به خلأ 29 ماهه ریاست‌جمهوری در لبنان به صورت کامل پایان داد. خلأ ریاست‌جمهوری، شاخصی برای درگیری سیاسی میان طرف‌های  لبنانی بود که مسأله سوریه بر شدت آن می‌افزود.

میشل عون ریاست‌جمهوری را در دست گرفت تا برگ برنده‌ای برای حزب‌الله باشد و در مقابل «سعد الحریری» مورد حمایت عربستان به نخست‌وزیری انتخاب شد و در واقع عقبگردی برای ریاض بود، ریاضی که تمام تلاش کنونی‌اش را بر روی مقابله با نفوذ ایران متمرکز کرده است.

اسامی 30 وزیر کابینه به شرح زیر است :

1- سعد الدین الحریری : نخست وزیر

2- غسان حاصبانی: معاون نخست‌وزیر و وزیر بهداشت عمومی

3- مروان حمادة : وزیر آموزش عالی

4- طلال ارسلان : وزیر امور مهاجران

5- غازی زعیتر : وزیر کشاورزی

6- میشل فرعون : وزیر مشاور در امور برنامه‌ریزی

7- علی قانصو: وزیر مشاور در امور پارلمان

8- علی حسن خلیل : وزیر مشاور در امور دارایی

9- محمد فنیش : وزیر جوانان و ورزش

10- جان اوغاسبیان : وزیر مشاور در امور زنان

11- یعقوب الصراف: وزیر دفاع ملی

12- جبران باسیل: وزیر امور خارجه و مهاجران

13- حسین الحاج حسن: وزیر صنعت

14- سلیم جریصاتی: وزیر دارایی

15- نهاد المشنوق : وزیر کشور و شهرداری‌ها

16- محمد کباره : وزیر کار

17- ایمن شقیر : وزیر مشاور در امور حقوق بشر

18- جمال الجراح : وزیر ارتباطات

19- معین المرعبی : وزیر مشاور در امور آوارگان

20- غطاس خوری: وزیر فرهنگ

21- بیار رفول : وزیر مشاور در امور ریاست‌جمهوری

22- نقولا توینی: وزیر مشاور در امور مبارزه با فساد

23- طارق الخطیب: وزیر محیط زیست

24-عنایة عز الدین : وزیر مشاور در امور توسعه اداری

25- یوسف فنیانوس : وزیر امور زیرساخت و حمل و نقل

26- ملحم الریاشی: وزیر رسانه

27- بیار بو عاصی: وزیر امور اجتماعی

28- اوادیس کدنیان : وزیر گردشگری

29- سیزار ابی خلیل : وزیر آب و انرژی

30- رائد خوری : وزیر اقتصاد و تجارت

بر اساس گزارش «السفیر» نگاهی به اسمی اعلام شده وزرا نشان می‌دهد که وزارتخانه‌ها به این ترتیب میان احزاب تقسیم شده است:

حزب «تغییر و اصلاح» و ائتلاف ریاست‌جمهوری : 9 وزیر

جریان «المستقبل» 7 وزیر

«حزب‌الله و امل» : 5 وزیر

القوات اللبنانیه (سمیر جعجع): 3 وزیر + وزیر میشل عون.

بر اساس صف‌بندی‌های قدیمی ، جریان 8 مارس، 8 وزارتخانه را از آن خود کرد که با ائتلاف با «جریان آزاد» (ائتلاف الحر) با 3 وزارتخانه و «طاشناق» با «1 وزیر» می‌تواند به 12 عدد افزایش یابد؛ جریان 14 مارس نیز موفق به کسب 11 وزارتخانه شد و فراکسیون «دیدار دموکراتیک» دو وزارتخانه.

دو جریان مسیحی نیز موفق به کسب سهمیه‌هایی مساوی شدند: جریان آزاد 3 وزیر+ طاشناق 1 وزیر/ «القوات اللبنانیه» 3 وزیر+میشال فرعون که به عنوان وزیر مشاور در امور برنامه ریزی مشخص شد.

السفیر در ادامه نوشت: آنگونه که به نظر می‌آید خط راهبردی 8 مارس به دولت (دارای) « قدرت ضربتی» تبدیل شده که نزدیک است در کنار حزب‌الله قرار گیرد و حداقل از 4 وزیر تشکیل شده است:

سلیم جریصاتی: که مخالفت شدیدش با دادگاه بین‌المللی (پرونده ترور رفیق الحریری) معروف است وزیر موفق به کسب سهمیه وزارت دادگستری شد .

یعقوب الصراف: که یکی از وزاری وابسته به «امیل لحود» نخست‌وزیر اسبق لبنان در زمان خودش بود و به دلیل همبستگی با جریان شیعی در دوره «فواد سنیوره» استعفا داد؛ استعفای وی به دلیل اعتراض به بُعد مکانی دادگاه بین‌المللی و رفتن مستقیم به شورای امنیت بود؛ او اکنون وزارت دفاع را در دست دارد.

یوسف فنیانوس: وی که متخصص در امور هماهنگی میان امل و حزب‌الله و سوریه است و اکنون وزرات زیرساخت را از آن خود کرده است.

علی قانصو: رییس حزب ملی اجتماعی سوریه که به ائتلافش با مقاومت و دمشق معروف است.

سعد الحریری در ابتدای تشکیل کابینه، دولت جدید را دولت وفاق ملی خواند و افزود این دولت تلاش می‌کند مشکلات اجتماعی و در رأس آن، مشکل «انباشت زباله» و «برق» را حل کند. در امور سیاسی نیز اولین وظیفه دولت جدید، تلاش برای حصول یک قانون انتخابات بر اساس «نسبیت» خواهد بود.

وی در ادامه گفت: حفاظت از امنیت و ثبات عمومی در سایه تنش‌های کنونی منطقه‌ای و کم کردن از پیامدهای منفی بحران سوریه بر لبنان در رأس اولویت‌های دولت خواهد بود و جامعه بین‌المللی باید به مسؤولیت‌های خود در قبال آوارگان سوریه عمل کند.

روزنامه الاخبار نیز در گزارشی با اشاره به اعلام ترکیب کابینه، از آن به نام «سلسله شکست‌های سیاسی سعد الحریری و محور منطقه‌ای حامی او» دانست چرا که او نخست‌وزیر دولتی است که در عهد میشل عون حکومت می‌کند. دولتی که «یک سوم» تعیین کننده (وزارتخانه‌ها) را در اختیار ندارد و بیشتر وزرا از رقبا و مخالفان سعد هستند یا بسیاری از آنان زمانی منبع تحریک برای او بوده‌اند.

الاخبار افزود: تعارض سعد الحریری به گریه برای حلب پس از اعلام ترکیب کابینه‌اش، چیزی نبود جز وجه دیگری از شکست او و جریان 14 مارس.

این روزنامه تأکید کرد: این بازی رزوگار و نتیجه اشتباهات مستمر و تکیه بر تحولات منطقه‌ای از فوریه 2005 تاکنون است که حریری را به اینجا رسانده است. دولتی که حریری نخست‌وزیر آن است، بزرگترین فراکسیون پارلمانی را دارد اما یک‌سوم تعیین‌کننده را بدون حزب «القوات اللبنانیة» (سمیر جعجع) که اکنون متحد نبیه بری (رییس پارلمان و رییس حزب شیعی الامل) است، در اختیار ندارد./980/ب101/د