کتاب «شعر توحیدی» نقد و بررسی شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، کتاب «شعر توحیدی»، نوشته محمدعلی مجاهدی دیروز با حضور  حجت الاسلام زکریا اخلاقی، رضا بابایی، حسین علیزاده و مؤلف کتاب در انجمن علمی حوزه علمیه قم به نقد گذاشته شد.

در ابتدای این نشست، حسین علیزاده با بیان اینکه این کتاب در نوع خود خلأهای زیادی را پر کرده است، گفت: ما در شعر توحیدی اثر قابل توجهی نداشته ایم و این کتاب که در سال 95 به چاپ رسیده، با بیش از هزار شعر و با استفاده از 150 منبع، مجموعه مناسبی در این حوزه است.

وی استاد مجاهدی را از پیشگامان عرصه شعر آیینی دانست و ابراز داشت: مجاهدی صاحب ده ها اثر پژوهشی و شعر است و اینکه در انجمن علمی چنین نشستی برگزار می شود، نشانه اهمیت این کتاب است.

علیزاده در ادامه گفت: در این کتاب، در دوازده بخش به شعر کهن پارسی که از قرن سوم شروع می شود و شعر دوره معاصر پرداخته شده و این کتاب اولین اثر از مجموعه اشعار آیینی است که در دارالحدیث منتشر کرده است.

در ادامه این نشست، محمد علی مجاهدی به بیان کیفیت ورود خود به عرصه شعر پرداخت و گفت: اولین کار پژوهشی من کتابی با عنوان فغان دل بود که در سال 49 به چاپ رسید و کتاب شعر توحیدی که امسال از چاپ خارج شده است، چهل و هشتمین اثر من در زمینه شعر آیینی است.

وی شعر آیینی را هر شعری که به گونه ای از منابع قرآنی و روایی اثرپذیرفته باشد، دانست و افزود: من از همان ابتدای کار که در عرصه شعر مذهبی وارد شدم، به دنبال این بودم که نگاه بدی را که در میان شعرا نسبت به شعر مذهبی وجود داشت، عوض کنم و به همین دلیل فقط اشعار فاخر را شعر آیینی می دانم.

در ادامه، حجت الاسلام اخلاقی، اولین ناقد این نشست، به بیان ویژگی های شعر توحیدی پرداخت و اظهار داشت: پرداختن به مسأله توحید به هر شکلی علاوه بر تعالی فکر و معنویت در جامعه بسیاری از ناهنجاری ها را هم از بین خواهد برد.

وی به ظرفیت های شعر توحیدی اشاره کرد و گفت: توحید، نقطه وحدت میان ما و دیگر ادیان الهی و مذاهب اسلامی است و با اینکه ما اشعار توحیدی زیادی داریم ولی باز هم  مذاهب اهل سنت ما را به بی توجهی به توحید متهم می کنند.

حجت الاسلام اخلاقی در نقد این اثر ابراز داشت: در این اثر ساحت های شعر آیینی به سه ساحت نیایش، ستایش و پرستش تقسیم شده است که بهتر بود نویسنده ساحت پرستش را که اشعار نماز و اعتکاف و دیگر مناسک را دربردارد، از اشعار توحیدی جدا می کردند.

در ادامه، رضا بابایی در جایگاه ناقد دوم به بیان مباحث خود پرداخت و گفت: با توجه به انگیزه ناشر از سفارش این کتاب باید هدف از نگارش این کتاب پر کردن خلأ اشعار مجلس پسند و قابل فهم برای عوام باشد، در حالی که بسیاری از اشعار این کتاب به تفسیر و تدریس طولانی مدت نیاز دارد و مجلس پسند نیست.

وی شعر آیینی را به معنی شعری که در مجالس و آیین ها خوانده می شود، دانست و افزود: خلأ چنین دیوان اشعاری در شعر ما بسیار احساس می شود؛ زیرا مجالسی که به هر مناسبتی در ایران برگزار می شود یک سرمایه عظیم اجتماعی است و نیاز هست که دیوان اشعاری با مضامین مذهبی برای این مجالس تدوین شود.

در پایان، محمدعلی مجاهدی به پاسخ به برخی از نقدها پرداخت و گفت: من شعر آیینی را شعری فاخر که برگرفته از دین است، می دانم و به نظر من اشعار مردم پسند و عامیانه اصلا شعر نیست.

وی با بیان اینکه اشعار سروده شده درباره وحدت وجود هم اشعار توحیدی محسوب می شوند، گفت: من اشعار وحدت وجودی را هم در این مجموعه آورده بودم که ناشر به دلیل مصلحت سنجی  این بخش را حذف کرده است./843/پ202/ش