رابطه اعتقاد به شفاء بیماران و انتشار ویروس کرونا
به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری رسا در نجف اشرف، حجت الاسلام سید صدرالدین قبانچی امام جمعه نجف اشرف به سوالی پیرامون ویروس کرونا و شیوه زیارت ائمه اطهار (علیهم الاسلام) پاسخ داد.
سوال و جواب به شرح ذیل است:
سوال: ما اعتقاد داریم که اهل بیت (علیهم السلام) وسیله تقرب الهی هستند و بیماران را شفا و حاجت ها را روا می کنند، با این حال چگونه می پنداریم که زیارت بارگاه مطهر آنان و بوسیدن ضریح ها موجب انتشار بیماری می شود؟
جواب: این اعتقادات صحیح و در احادیث شریف مختلفی به صورت متواتر نقل شده است و اجمالی از آن در دعای ماه رجب که می فرماید «فبكم يجبر المهيض ويشفى المريض» وجود دارد، ولی همه آن ها مشروط به شروطی است.
توسل به اهل بیت (علیهم السلام) و طلب شفا در نزد مزار شریف آنان نظیر طلب شفاء از تربت امام حسین (علیه السلام) مشروط به شروطی نظیر مراجعه بیمار به پزشک و استفاده از دارو و سایر امور مادی و طبیعی است و هنگام اضطرار و ناامیدی از این امور همان طور که خداوند فرموده است: «أمن يجيب المضطر اذا دعاه ويكشف السوء» نوبت عوامل غیبی و ورود اولیاء الهی و استجابت دعا فرا می رسد. بنابراین به هیچ عنوان در فرهنگ دینی قابل قبول نیست که بیمار بدون مراجعه به پزشک، فقط درپی استجابت دعا و توسل به اولیاء الهی باشد. در حدیثی آمده است «اعقل وتوكل» انسان اول باید تفکر بعد توکل کند.
از خداوند متعال می خواهیم که به حق اهل بیت (علیهم السلام)، این بلاء را از شر امت اسلامی و مردم دفع کند.
گفتنی است که وزارت بهداشت عراق بیانیهای در خصوص شیوع ویروس کرونا در این کشور منتشر کرد.
بر اساس این گزارش، این وزارتخانه اعلام کرد که موارد جدیدی از ابتلاء به کرونا در عراق به ثبت رسیده است.
طبق اعلام وزارت بهداشت عراق، با این احتساب شمار مبتلایان به کرونا در این کشور به ۵۰۶ نفر افزایش یافته است.
ویروس کرونا برای اولین بار در شهر ووهان چین مشاهده شد و پس از آن به بسیاری از کشورهای جهان سرایت کرد.
مسأله شر را شاید بتوان یکی از جدی ترین و گشوده ترین چالش های الهیاتی برشمرد. این که چگونه ممکن است از خدایی که به تعبیر مومنان منشاء خیر است، شرور مشهود در جهان صادر شود یا در برابر شرور فراگیر سکوت کند؟ متدینان از سویی کوشیده اند تا ضمن پاسداشت شأن الهی، این شرور را به نحوی توجیه کنند و در مقابل، مخالفان ایشان تلاش کرده اند تا مسأله شر را به پایگاهی برای الحاد تبدیل کنند. در میان جبهه اول رویکردهای مختلفی به چشم می خورد که در کامنت های بعدی تقدیم می شود.
برخی نیز خدا را در جایگاه قادر مطلق و موجودی خودکامه نشانده اند. برجسته ترین مدافعان این نگرش در سنت اسلامی اشاعره هستند و بر این باورند که حسن و قبح؛ شرعی و نقلی است یا به تعبیر دیگر، «هرچه آن خسرو کند شیرین بود.» خدای اشاعره تنها یک ضابطه دارد و آن اراده مطلق و قهاریت اوست. از این رو خدای اشاعره نیز خدایی غیرقابل پیش بینی و غیر قابل شناخت است. این گروه نیز به آیاتی از قرآن استناد می کنند از جمله: « إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ» (حج-14) یا همان آیه ای که جناب سهرابی فر بر مدعای خود گواه آوردند: «لا يُسْأَلُ عَمَّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ» (انبیا-23). بر این اساس افعال خدا نه با موازین عقلی سازگار است، نه دارای غایت و غرض است، لذا نه ذات او قابل شناخت و نه افعال او قابل پیش بینی است.
اصطلاح «تعطیل» در مذهب جهمیه بیانگر آن است که جز صفات قادر، خالق و فاعل، هیچ یک از صفات الهی قابل شناخت نیست و هیچ گونه سنخیتی میان صفات انسانی و صفات خدا وجود ندارد. لذا آنچه از صفات الهی در کتاب های مقدس آمده چیزی جز مشابهت لفظی و مجموعهای از نشانه ها نیست. اینان نیز به شکلی دیگر خدایی غیرقابل شناخت و غیر قابل پیش بینی را معرفی می کنند. گونهی دیگری از این طیف فکری که بر عدم امکان حمل صفات ایجابی بر خداوند اصرار دارد و مدعی است که نمیتوان تصور رضایت بخشی از خداوند داشت را همچنین می توان در اندیشه های ابن میمون و پس از آن آکویناس مشاهده کرد.