پایانی بر سریال ترور

به گزارش خبرنگار سرویس سیاسی خبرگزاری رسا، بامداد 22 دی ماه 1388 بود که جنایتی بسیار عجیب،‌ به شکل تازه ای اما با هدفی تکراری رقم خورد. ترور نخستین دانشمند هسته ای، شهید مسعود علی محمدی. شاید ابتدا برخی از مردم از این شنیدن این خبر تعجب کردند چراکه جنتلمن‌های پشت میز مذاکره،‌ مدت ها بود که دست به چنین جنایتی نزده بودند و ترورهای قبلی بیشتر با هدف حذف فیزیکی کارگزاران نظام اسلامی بود اما شهید علی محمدی یک چهره علمی بود؛ بنابراین چرا باید ترور می شد؟!

حدود یک سال بعد هشتم آذر ماه 1389 جنایتی دیگر رقم خورد و این بار، دست اشقیای دوران به خون شهید مجید شهریاری آغشته شد. دیگر ماهیت این جانیان و هدف آن ها برای همه مشخص بود. همان هایی که روزگاری شهیدان مطهری، رجایی، باهنر، بهشتی و 72 تن از یارانش را به شهادت رساندند باز هم کمر به قتل افرادی بستند که با تمام وجود به این نظام خدمت می کردند.

با شهادت داریوش رضائی نژاد در نخستین روز مرداد 1390 و شهادت مصطفی احمدی روشن در 21 دی ماه همان سال،‌ سریال ترورها ادامه پپدا کرد و دشمنان بار دیگر اثبات کردند که بویی از انسانیت نبرده اند و این داستان همچنان ادامه خواهد داشت.

جمعه هفتمین روز از آذر ماه 1399،‌ قسمت جدیدی از سریال ترور به تصویر کشیده شد و با قرائن مختلفی مشخص شد که باز هم کارگردان و تهیه کننده ‌این جنایت، رژیم کودک کش صهیونیستی و آمریکای جنایتکار است. هنوز قلب مردم ایران از داغ حاج قاسم عزیز التیام نیافته بود که دشمن داغ دیگری را به دل ما گذاشت و دکتر محسن فخری زاده را نیز به شهادت رساند.

باید چه کرد تا این سریال ترور پایان یابد و شاهد از دست رفتن عزیز دیگری نباشیم؟! هر چند که محکوم کردن این جنایات امری لازم و پسندیده است اما قدرت باز دارندگی این قبیل کارها تا چه اندازه است؟

علاج این است که همان گونه که رهبر معظم انقلاب بارها و بارها فرمودند در عرصه علم و به ویژه بحث هسته ای به نقطه ای برسیم که دشمن تصور نکند با حذف یک یا چند فرد می تواند ضربه مهمی به روند پیشرفت ایران عزیز بزند. طبیعی است که با تکیه به توان داخلی و سرمایه گذاری مسؤولان در بخش های مختلف می توانیم به «ایران قوی» دست یابیم و در عمل اثبات کنیم که خواب آشفته دشمنان در زمینه به زانو درآوردن این ملت بزرگ،‌ تعبیر نخواهد داشت.

تا زمانی که دشمن از هجمه به ایران مأیوس نشود و احساس کند می تواند روند پیشرفت کشور ما را کند کرده و یا به کلی جلوی آن را بگیرد، این جنایات ادامه خواهد داشت. هرچند زمینه رسیدن به قله قدرت فراهم است و با همت بزرگانی همچون شهید فخری زاده بخش اعظمی از این مسیر را پیموده ایم اما با ترمزهای گاه و بی گاه برخی عوامل داخلی و خارجی به نظر می رسد هنوز برای رسیدن به نقطه مطلوب نیاز به زمان داریم؛ از این رو می توان با اقدامات دیگری راه تکرار بر این جنایات را بست و از گنجینه ارزشمند انسانی موجود حراست کرد.

نخست این که مسؤولان دولتی و دستگاه دیپلماسی کشور با جدیت بیشتری برای احقاق حقوق ملت ایران در مجامع بین المللی تلاش کنند. شاید اگر در قضیه ترور شهید سلیمانی که مجرمان به صراحت به جنایت خود اعترف کرده بودند،‌ اقدامات بهتری صورت می گرفت دیگر شاهد از دست دادن شهید فخری زاده نبودیم.

دوم این که افزون بر حفاظت فیزیکی از دانشمندان این کشور باید اطلاعات مربوط به آنها نیز از دسترس ایادی دشمن خارج شود. بی شک یکی از مهم ترین دلایل مخالفت رهبر معظم انقلاب با بازرسی های غیر متعارف آژانس انرژی اتمی، پیشگیری از وقوع چنین جنایاتی بود.

سوم این که در رابطه با آمریکا و ایادی آن در اروپا، نمی توان با سیاست «با دست پیش کشیدن و با پا پس زدن» راه به جایی برد؛ وقتی دشمن صداهایی را از درون جبهه خودی بشنود که از آن بوی مذاکره و تعامل به مشام می رسد، دلخوش به این خیال خام می شود که نیاز ما به او و ترس برخی مسؤولان مانع از برخورد قاطع و بازدارنده خواهد بود؛ بنابراین مسؤولان دولتی باید در ادبیات دیپلماسی خود بازبینی جدی داشته باشند و به گونه ای سخن نگویند که دشمن برای دست اندازی به ذخایر معنوی و مادی ما طمع کند.

بیش از هفت سال است که دولت تدبیر و امید سکان اداره کشور را در دست گرفته است؛ این مسائلی که مطرح شد به تفصیل و با جزئیات بیشتر در طول این سال ها از سوی رهبر معظم انقلاب به دولتمردان تذکر داده شده است. تجربه نشان داده که مسیر همانی است که آن پیر فرازنه نشان می دهند و بر آن تأکید دارند. بنابراین تنها نیاز به مرد راهی داریم که پا در این مسیر بگذارد و اقدامات شایسته ای را در عرصه عمل از خود نشان دهد./928/ج

حسین فلاح مراد