گاندو، سریالی با ماجراهای واقعی و اقبال مردمی

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، روز‌های عید، در میان سریال‌ها و فیلم‌های سینمایی که از صداوسیما پخش شد، فصل دوم سریال «گاندو»، متفاوت‌ترین ژانری بود که به نمایش گذاشته شد. البته پیش از اکران، برخی از کاربران در فضای مجازی، به بهانه‌های مختلف، اقدام به لجن پراکنی درباره این ژانر و فصل دوم آن کردند، ولی پس از اکران، مورد استقبال عموم مردم قرار گرفت. البته، تا دقیقه ۹۰ پخش این سریال، عنوان لوتی برای آن در نظر گرفته شده بود؛ اما با عنوان فصل دوم سریال گاندو پخش شد.

همچنان که فصل اول این سریال در سال ۱۳۹۸ پخش شد و در همان سال عده‌ای تلاش می‌کردند تا این سریال مورد اقبال عمومی قرار نگیرد و به صداوسیما فشار‌های مختلفی می‌آوردند تا این سریال پخش نشود، اما باز فصل اول این سریال نیز مورد استقبال عمومی قرار گرفته بود و پس از توقف فصل دوم این سریال، کاربران فضای مجازی همچنان خواستار ادامه یافتن پخش این سریال هستند.

 

مهم‌ترین تفاوت هر دو فصل سریال گاندو، با سریال خانه امن و یا سریال دادستان در این است که گاندو به روایت قصه‌ای واقعی از دو پرونده مهم امنیتی در کشور پرداخته. فصل اول گاندو، در مورد جاسوسی جیسون رضاییان از مراکز مهم دولتی و دفتر نهاد ریاست جمهوری بود و فصل دوم گاندو نیز به صورت ترکیبی به پرونده‌های امنیتی که سازمان اطلاعات برون مرزی انگلیس یا همان سازمان جاسوسی MI۶ پرداخته است. برخلاف خیلی از رسانه‌ها که ادعا می‌کردند این جاسوس، نازنین زاغری و یا کایلی مورگیلبرت می‌باشد، اما این خانم شارلوت لوپز وارنه والر، جاسوسی است که سال ۱۳۹۵ توسط سپاه پاسداران در منطقه مرزی کردستان حین جاسوسی از مراکز نظامی شناسایی و دستگیر شد.

در حالی که تنها بخشی از سریال خانه امن مبتنی بر واقعیت تولید شده بود و بخش کوچکی از سریال دادستان نیز واقعی بود؛ اما تمام پرونده‌هایی که گاندو بدان پرداخت، در واقعیت اتفاق افتاده است و حتی ریزترین جزئیات و نکات از دیدگاه نویسنده و کارگردان جانیفتاده است. البته نویسنده و کارگردان، برای عدم تقریب به ذهن برخی افراد و اوج نفوذ جاسوسان، به تغییر عمدی برخی افراد پرداخته‌اند. برای مثال یکی از خائنین مورد اشاره در فصل اول گاندو، در واقعیت مرد است، در حالی که در سریال یک خانم نشان داده می‌شود.

 

فصل دوم سریال گاندو برخلاف فصل اول، به جای بازی در مکان تکراری که در فصل اول سریال گاندو و سریال دادستان نشان داده شده، در جایی جدیدتر انجام شده بود و تفاوت خاصه و تخصص هر فرد در فصل دوم نمایان‌تر شده بود؛ برای مثال رسول آدم پشت کامپیوتر نشین خوبی است و داوود آدم کف میدان و عملیاتی.

شوخی‌های افراد و حرف‌های جدی کاراکتر‌های این سریال باعث می‌شد تا مخاطب دلزده نشود و ماجرا به صورت یکنواخت روایت نگردد. فصل دوم گاندو، با استفاده از تصاویر واقعی سپاه پاسداران در خلیج فارس و ملوانان و کشتی نفتکش انگلیسی استینا تولید شد و این موضوع باعث شد همزمان با عصبانیت برخی افراد در داخل، رسانه بی بی سی نیز به حمایت از این افراد بیاید و به پوشش صحبت‌های افراد داخل علیه گاندو بپردازد.

ریتم مناسب بیان قصه و موسیقی متناسب همگی از نقاط قوت این سریال به‌شمار می‌آیند، همچنین دقت کارگردان به جزئیات ماجرا نیز یک نقطه قوت است. البته بعضی ضعف‌ها در بازیگری افراد وجود داشت، برای مثال هنگامی که بسته‌های معیشتی را به منزل محمد می‌آورند، خالی بودن کارتن‌ها کاملاً معلوم بود.

 

اما بیشترین انتقاداتی که درباره سریال و نحوه پخش آن وجود دارد، حجم بالای تبلیغات بین دو برنامه و بدقولی‌ها درباره زمان پخش سریال است. اصولاً بعضی از این رفتارها، ارزش ناشناسی و ناسپاسی مسؤولین پخش صداوسیما نسبت به مخاطب است. وقت و زمانی که از مخاطبان بابت این گونه بی‌احترامی‌ها گرفته می‌شود، در مجموع به رقم بالایی می‌رسد که اگر در همین زمان صداوسیما به جای پخش تبلیغاتی که مردم واقعا توان خرید چنین وسایلی را ندارند به پخش برنامه‌ای با محتوا و یا گفت‌وگویی درباره این سریال اختصاص می‌یافت، بهتر می‌بود.

هرچند مخاطبی که خود را برای تماشای این سریال آماده کرده است، هیچ توجهی به پیام‌های بازرگانی ندارد و بیشتر این رفتار‌ها باعث رنجوری مخاطب می‌شود؛ چرا که آسیب پخش این گونه تبلیغات‌ها متوجه صداوسیما خواهد شد. بهتر است مسؤولین و ناظرین پخش در جهت اکرام مخاطب بکوشند و نگاهشان را به مخاطب تغییر دهند.