یادداشت| آبادی ویرانه فضای مجازی، اولویت اول و آخر دولت سیزدهم

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، آرام آرام روزشمار پایان دولت دوازدهم آقای روحانی شروع شده و همه روز شماری می‌کنیم تا دولت سیزدهم با ریاست آیت الله سید ابراهیم رئیسی بر مسند کار بیاید و به صورت جدی تمام معضلاتی که در طول هشت سال اخیر ایجاد شده را ترمیم کند. عمده مشکلات به‌ظاهر مشکلاتی اقتصادی است که گریبان مردم را گرفته است. ترمیم مشکلات اقتصادی و پس از آن ترمیم مشکلات فرهنگی و اجتماعی که به دنبال ضعف‌های اقتصادی به‌وجود آمده، همزمان با یله بودن مقوله فرهنگ در این هشت سال، همه دست به دست هم داده تا آبادانی فرهنگ را در دولت سیزدهم، امری بس دشوار بنماید.

هر چند سید ابراهیم رئیسی از نظر شناخت فرهنگی از اسلام، به نسبت تمام رؤسای جمهور سابق می‌تواند هم ردیف دوران ریاست جمهوری رهبر معظم انقلاب قرار بگیرد؛ اما مهم‌ترین تفاوت دوران فعلی با دوران ریاست جمهوری رهبر انقلاب، داشتن اختیارات بیشتر رئیس جمهور نسبت به تمام مسائل کشور اعم از اقتصادی و فرهنگی است. شناخت دقیق و دلسوزی آقای رئیسی نسبت به احیای فرهنگ ایرانی و اسلامی می‌تواند بزودی این دغدغه مردم را نسبت به جریان یافتن فرهنگ واقعی ایرانی و اسلامی در کشور رقم بزند.

اولین و مهم‌ترین اقدامی که باید دولت سیزدهم آن را به کار بگیرد، مطالبه عدم اجرایی شدن بخش عمده‌ای از شبکه ملی اطلاعات است. دولت سیزدهم باید سازوکاری را در پیش بگیرد تا با حمایت فوری از رسانه‌های استارتاپی و تولید کننده نرم افزارهای ملی، به ایجاد و هم‌افزایی در تولید یک موتور جستجوی ملی با ظرفیتی که بتواند حتی در عرصه بین‌المللی خدمت رسانی کند، بپردازد. ذیل این اقدام برگزاری استارتاپ ویکندهایی که نخبگان تولید کننده محتوا بتوانند در یک فضای علمی به تولید این نرم افزارهای ملی بپردازند یکی از اقدام‌های مفید و مؤثر به‌شمار می‌رود.

دومین اقدامی که در زمینه رفع آسیب‌های موجود در فضای مجازی که دولت سیزدهم می‌تواند با همکاری مراکز علمی و محتوایی انجام بدهد، تبدیل وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به محملی است که بتواند محتواهای مورد نیاز را برای ارائه آماده نماید. وزارت فرهنگ و ارشاد صرفاً نمی‌تواند به‌تنهایی در سازماندهی و شکل دادن به محتواهای فضای مجازی به‌خوبی عمل کند. برای همین منظور می‌توان طرح پیشنهادی وزارت محتوا و ارزشیابی محتوا را در نظر داشت. وزارتی که بتواند به‌عنوان منبع عظیم محتوایی، با تنظیم و ارزش گذاری محتوا، انواع محتوا را به فراخور نیازمندی کاربران در اختیارشان قرار دهد. البته در کنار این مسأله، جریان آزاد اطلاعات نیز از اهمیت خاص خود برخوردار است که این جریان آزاد اطلاعات باید فضایی برای شکل گیری و تعامل علمی تمام تفکرات قرار بگیرد.

در کنار این اقدامات، باید دولت سیزدهم بتواند به‌خوبی و برخلاف خیلی از حواشی پیرامون شبکه ملی اطلاعات، این شبکه را به‌خوبی برای مردم تبیین کند؛ برای مثال قرار نیست در این فضا اطلاعات خصوصی و حریم خصوصی ایرانی‌ها نقض شود، همانطور که در جهان و اینترنت جهانی، خرید و فروش اطلاعات کاربران آمریکایی جرم تلقی می‌شود و از سوی دادگاه‌های آمریکایی قابل پیگرد قانونی می‌باشد!

باید برای مردم تبیین شود که سرعت اینترنت در این فضا به‌علت سازوکارهایی که در تسهیل دریافت اطلاعات و دیتا استفاده می‌شود، به‌شدت بالا خواهد رفت. کاربران شبکه ملی اطلاعات در کنار سرعت بالای دریافت اطلاعات، می‌توانند با ارزان‌ترین قیمت، اطلاعات مورد نظر خود را دریافت نمایند. برای مثال تصور کنید اگر در یک روستا قرار داشته باشید و برای خرید یک محصول در یک استان بزرگ، به‌جای مراجعه کردن به بزرگترین فروشگاه این استان در مرکز استان حاضر شوید، سازوکاری این محصول را به سوپرمارکتی در محله شما تحویل دهد و شما تنها برای خرید این محصول باید چند قدمی را تا سوپر مارکت محله بروید. طبعاً در این حالت قیمت و هزینه شما برای تهیه این محصول کاهش می‌یابد و وقت کمتری را صرف خرید  محصول مورد نظر می‌کنید.

در نهایت باید برای مردم تبیین شود که اینترنت ملی یا شبکه ملی اطلاعات به‌هیچ عنوان فضایی بسته نخواهد بود و محتواهای مورد نظر کاربران را از خارج از کشور تهیه و در اختیار آن‌ها قرار خواهد داد، طبعاً هزینه‌های دریافت این محتوا کمی بیشتر خواهد شد، ولی کاربران می‌توانند اطمینان داشته باشند که هر محتوایی که می‌خواهند دریافت کنند هیچ ویروس و مخربی را ندارد. با تشکیل شبکه ملی اطلاعات، آسیب پذیری کاربران بابت حمله‌های سایبری از سایر گروه‌ها کاهش می‌یابد و فضایی بسیار امن چه از نظر محتوا و چه از نظر امنیت شبکه در دسترس کاربران خواهد بود.