سرزمین مظلوم زیر چکمه‌های استعمار پیر؛ مروری بر اعلامیه بالفور

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری رسا، 2 نوامبر 1917 در حالی که جهان 3 سال بود در جنگ جهانی اول به سر می برد دولت بریتانیا اعلامیه‌ای را منتشر کرد که در آن به صهیونیست های ساکن اروپا وعده داد «دولت قوم یهود» را در فلسطین بنا کند. این تعهد بریتانیا 31 بعد با موجی از کشتار و خونریزی عملی شد اما چهره انگلستان در پس حوادث سخت آن روز مخفی ماند و هنوز هم در میان افکار عمومی اطلاع چندانی از نقش شوم بریتانیا در اشغال فلسطین وجود ندارد. چرا که انگلیسی ها همچون تمام تاریخ استعمار جهان که مربوط به آنها در پس حوادث خویش را پنهان کرده، به منافع خود پرداختند.

وضعیت بریتانیا در سال 1917

سال 1917 در حالی که 3 سال از جنگ جهانی اول می گذشت انگلستان بر بیشتر خاک فلسطین در میدان جنگ سیطره یافته بود. 4 سال پیش از آن یازدهمین کنگره صهیونیزم در وین برگزار شده بود و به دلیل آغاز جنگ جهانی متوقف شده بود. در همین سال از ماه فوریه گفتگوهای دامنه داری بین لیونل والتر روچیلد و حییم وایزمن از سوی کنگره صهیونیزم با دولت انگلستان آغاز شده بود. طرف انگلیسی حاضردر این مذاکرات سر سایکس بود کسی که 2 سال پس از این به همراه پیکو نماینده فرانسه قرارداد مشهور «سایکس-پیکو» را بین دولت های انگلستان و فرانسه امضا کرده، منطقه غرب آسیا را بین دو دولت استعمار گر تقسیم کردند.

در این سال ها لیونل والتر روچیلد به عنوان ثروتمندترین یهودی ساکن اروپا به انگلستان منتقل شده بود و دولت بریتانیا به خوبی می دانست که سرمایه وی می تواند در جنگ آنها را پیروز کند. مذاکرات دولت بریتانیا و روچیلد و وایزمن تا ماه اکتبر ادامه پیدا کرد و نتیجه نهایی آن اعلامیه بالفور بود. از مفاد مذاکرات آنها جزئیات زیادی در تاریخ ذکر نشده است اما نتیجه حاصل شده نشان از آن دارد که صهیونیست ها به طور کامل دولت بریتانیا را در این خصوص قانع کرده‌اند.

خدمات بعدی بریتانیا به صهیونیست‌ها

شاید از گمان به ذهن متبادر شود که بریتانیا تحت فشار جنگ جهانی اول مجبور به پذیرش شرایط صهیونیست ها شده است. اما اقداماتی که بریتانیا پس از جنگ جهانی اول در فلسطین انجام داد نشان از آن دارد که بریتانیا عامل اصلی اشغال فلسطین است و چه بسا این بریتانیا بوده باشد که صهیونیست ها را برای اشغال فلسطین مهمترین ابزار استعمار منطقه دیده است.

تقسیم تمام منطقه به جز فلسطین

نخستین نکته‌ای که در خصوص اقدامات انگلستان پس از جنگ جهانی اول خودنمایی می کند، تقسیم منطقه در قرار داد موسوم به «سایکس- پیکو» است. انگلستان در حالی که به خاندان شریف مکه قول و وعده حاکمیت بر اعراب را در منطقه داده بود با خیانت به شریف مکه تمام منطقه را بین خود و فرانسه تقسیم کرد. اما در این تقسیم بندی فلسطین جایگاهی نداشت و انگلستان با رکبی که به فرانسه زد پس از توافقنامه «سایکس- پیکو» با استفاده از جامعه ملل، قیمومیت فلسطین را خودش در اختیار گرفت. به این معنا که تمام کشورهایی که امروز در منطقه به عنوان کشورهای منطقه غرب آسیا شناخته می شوند تحت عنوان دولت و کشور به رسمیت شناخته شدند اما فلسطین به عنوان یک دولت مستقل به رسمیت شناخته نشد.

بهانه انگلستان آن بود که فلسطین آمادگی تبدیل شدن به یک کشور مستقل را ندارد و باید در آن زمینه سازی صورت گیرد و انگلستان مسئول این زمینه سازی شد. زمینه سازی که مقدمه ای برای اشغال فلسطین و تأسیس رژیم صهیونیستی بود.

آغاز موج مهاجرت یهودیان به فلسطین

یکی از بزرگترین موج های مهاجرت یهودیان حامی صهیونیسم به فلسطین در دوره بین اعلامیه بالفور و اعلام قیمومیت انگلستان وارد فلسطین شدند. در این دوره میزان یهودیان ساکن فلسطین از 3 درصد کل جمعیت فلسطین به بیش از 10درصد جمعیت فلسطین افزایش یافت. در دوره‌ای که هنوز انگلستان به اسم جامعه ملل قیمومیت فلسطین را در اختیار نگرفته بود، انگلیسی ها با هماهنگی با آژانس یهود چنین جمعیت قابل توجهی را به فلسطین مهاجرت دادند.

سازماندهی یهودیان

در زمانی که انگلستان به عنوان قیم فلسطین مسئول ایجاد شرایط تبدیل شدن فلسطین به یک کشور مستقل بود ساختارهای یهودی در فلسطین را شکل داد. نخستین سازمان های به وجود آمده سازمان های تروریستی و جوخه های ترور صهیونیست ها بود. ارگون، پالماخ و ... از جمله این سازمان ها بودند که بعداً همگی ارتش رژیم صهیونیستی را تشکیل دادند. برخی از این گروه ها پادگان و پایگاه هوایی در اختیار داشتند. این در حالی بود که انگلستان در همین زمان فلسطینی ها را از داشتن سلاح سرد نیز منع می کرد.

مقابله با اقدامات بین‌المللی فلسطینیان

در دوره قیمومیت انگلستان بر فلسطین این کشور مانع اقداماتی شد که فلسطینی ها در عرصه بین المللی شکل می دادند. هیئت های فراوانی از همان سال 1917 در فلسطین اقدام به تحرکات جدی در عرصه بین‌المللی کردند تا مانع مهاجرت یهودیان به فلسطین شوند. اما مهمترین خیانت انگلستان در این دوره، فریب دادن این هیئات فلسطینی و معطل نگاه داشتن آنها در اروپا و بازگشت آنها به فلسطین بدون هیچ دستاوردی بود که با فریب آنها انجام می شد. بیشتر این گروه ها از سوی انگلستان وعده های رنگارنگ دریافت کرده به انگلستان به عنوان حامی اعتماد می کردند اما انگلستان با برنامه ریزی سفر این هیئات را خنثی می کرد.

سرکوب فلسطینیان

انگلستان در دوره قیمومیت تمام فلسطینیانی را که هرگونه اقدامی علیه اشغالگری و مهاجرت یهودیان انجام می دادند سرکوب می کرد. این اقدام با زندانی کردن، تبعید، ترور و دادن اطلاعات مبارزان فلسطین به جوخه های ترور صهیونیستی انجام می شد. نتیجه این سرکوب ها، شهادت مبارزان فلسطینی و اقدامات دامنه دار صهیونیست ها بدون هیچ مانعی در عرصه فلسطین بود.

رفتن به پشت پرده

نکته مهمتر اینکه انگلستان پس از 29 سال حمایت از صهیونیست ها در تأسیس رژیم صهیونیستی هنگامی که این دولت منحوس اعلام موجودیت کرد به پشت رفت. انگلیسی ها که شبانه حتی سلاح های فردی خود را نیز برای صهیونیست ها گذاشتند و با کشتی های خود با سربازان بدون سلاح به انگلستان بازگشتند. هنگامی که صهیونیست ها اعلام موجودیت کردند رژیم صهیونیستی را به رسمیت نشناختند. دو سال هنگامی که در سازمان ملل رژیم صهیونیستی تلاش می کرد به عنوان یک دولت به رسمیت شناخته شود به عضویت این رژیم رأی ممتنع داد. و حالا نیز در همین موضع اعلام می کند این دولت، آنچه که انگلستان تصور می کرد نبود در حالی که هم ریشه و تنه این شجره خبیثه توسط خود آنها رشد و نمو یافته است./۹۸۸/