دکل؛ کتابی سیاسی برای نوجوانان

به گزارش خبرنگار سرویس کتاب و نشر خبرگزاری رسا، کتاب «دکل» نوشته روح الله ولی ابرقوئی توسط انتشارات شهید کاظمی با ۳۳۹ صفحه چاپ و منتشر شده است.

دکل، کتابی سیاسی برای مخاطبین جوان و نوجوان که در آن به گفت و گویی جنجالی و هیجانی در مورد انقلاب و مشکلات آن همچون: اختلاس، پیشرفت، مذاکره با آمریکا و کشور‌های اروپایی، فساد اقتصادی و... می‌پردازد.

هدف اصلی از تدوین کتاب دکل این است که متن مهم بیانیه گام‌دوم انقلاب که توسط رهبر معظم انقلاب(حفظه‌الله) در بهمن‌ماه ۱۳۹۷ ابلاغ شده، در قالب یک داستان جذاب در معرض مطالعه جوانان عزیز قرار گیرد.

نویسنده در صدد شرح تفصیلی تمام فراز‌های بیانیه گام دوم انقلاب نبوده؛ اما به فراخور فضای کلاس و برخی سوالات و شبهات کلیدی دانش‌آموزان بخش‌هایی از بیانیه، با تفسیر و تحلیل مفصل همراه شده است. با این حال در این کتاب تمام فراز‌ها و متن بیانیه گام دوم به شکل پراکنده و در داخل [قلاب]مشخص شده است.

ویژگی کتاب
از ویژگی‌های این کتاب، پاسخگویی به حدود ۳۰ شبهه و سوال اساسی نسبت به مسائل سیاسی روز و انقلاب است که عمدتاً در ذهن جوانان ما دور می‌زند. امتیاز دیگر آن آشنایی با مبانی نظام اسلامی ایران و آموزش غیر مستقیم ملاک‌ها و معیار‌های دفاع از انقلاب است.

سیر عقلی و منطقی گفت و گو‌های این مستند داستانی از دیگر ویژگی‌های کتاب دکل است که با ادبیات جوان و مثال‌های کاربردی و جوان پسند آمیخته است. با مطالعه‌ این کتاب، نگاه خواننده نسبت به نظام جمهوری اسلامی ایران تقویت و یا اصلاح می‌شود.

برشی از کتاب

پرده‌ها را کشیدند که مصادف شد با بالا آمدن اوّلین صفحه و اسلاید پاورپویینت که تصویر امام‌خمینی «ره» روی پلّه هواپیما بود و بالای آن، جمله‌ی «انقلاب ما انفجار نور بود» به چشم می‌خورد. یکی از ردیف وسط گفت: عجب ضدّحالی. ما را بگو، فکر کردیم حاج‌آقا می‌خواهد به ما فیلم نشان بدهد. فضای کمی تاریکِ کلاس، بعضی‌ها را برای تکّه‌پرانی، راحت‌تر کرده بود: «انقلاب کیلو چند؟ حاج‌آقا! انقلاب، مردم را از گرانی، منفجر کرده.

حاج‌آقا! اصلاً برای چه آخوند‌ها انقلاب کردند؟ چقدر به شما پول می‌دهند تا از انقلاب دفاع کنید؟» نَم‌نَمک موج رادیو فردا و حرف‌هایی از جنس آمدنیوز و ایران اینترنَشنال، خودی نشان می‌داد. البتّه تعداد آن‌هایی که این حرف‌ها را طوطی‌وار در فضای کلاس رها می‌کردند خیلی کم بود؛ سه یا چهار نفر. یک عدّه هم آتش‌بیار معرکه بودند.

بعضی‌ها هم در این وضعیّت برای این‌که اوضاعِ به ظاهر نافرم و بدجور کلاس را کنترل کنند، گاهی نقش سوت قطار را بازی می‌کردند و صدای «هیس» شان، پرده‌ی گوش‌آدم را می‌لرزاند.