تقدم در سلام نشان دهنده جایگاه و رشد معنوی انسان است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در مشهد، فروغ نیلچی زاده، استاد دانشگاه تهران، ظهر امروز در رواق دارالاجابه حرم مطهر رضوی، گفت: فلسفه دستورات اسلام این است که انسان، مسیر خودسازی را راحت، سریع و زیبا طی کند و گرفتار اشتباه نشود.

وی افزود: سلام از اسامی خداوند متعال است، در آیه 23 سوره حشر می خوانیم: «هُوَ اللَّهُ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکَبِّرُ، او خدایى است که جز او معبودى نیست، فرمانرواست، پاک است، عارى از هر نقصى است، ایمنى بخش است، نگاهبان، شکست ناپذیر، قدرت مدار و با کبریاست»، خداوند از مسلمانان خواسته است، زمانی که با هم مواجه می شوند، سلام را به یکدیگر هدیه بدهند؛ چرا که سلام، سلامتی و صلح را به ارمغان می آورد.

این استاد حوزه و دانشگاه اظهار کرد:  در دین مبین اسلام، کسانی که درجه و مقام ایمانی و معنوی بالاتری  دارند، بر سلام کردن پیشی می گیرند، بنابراین محال است، زائری که مقام او از امام رضا(ع) پایین تر است، در سلام کردن به حضرت پیشی بگیرد؛ از این رو ابتدا امام رضا(ع) به زائر سلام می کند و سپس زائر توفیق زیارت نصیب او می شود.

نیلچی زاده با تأکید بر این که نه تنها حضرت مهدی(عج) امام زمان نامیده می شوند، بلکه تمام امامان، امام زمان محسوب می شوند، تصریح کرد: گذشته و حال و آینده در نزد امام رضا(ع) یکی است؛ چرا که ایشان فوق زمان هستند و هر امامی، امام زمان محسوب می شود، اما حضرت مهدی(عج) را به طور ویژه امام زمان می نامیم؛ چرا که حقیقت زمان در دوره ایشان آشکار می شود.

این استاد دانشگاه تهران افزود: جواب سلامی که انسان در قبال زیارت امام رضا(ع) دریافت می کند، نشانه قبولی زیارت است. اما انسان باید مراقب باشد این زیارت را حفظ کند؛ چرا که شیطان در کمین است.

وی ادامه داد: نشانه قبولی زیارت، بندگی بیشتر خداوند متعال است؛ امام رضا(ع) دوست دارد ببیند امر و نهی خداوند چقدر در قلب انسان ها عزیز است، بنابراین اگر انسان بعد از زیارت نیز گناهان خود را ترک نکند، نشان از این است که زیارت او مورد قبول واقع نشده است.

تقدم در سلام، نشان دهنده جایگاه و رشد معنوی انسان است

این کارشناس مشاور خانواده در بیان اهمیت و جایگاه سلام خاطرنشان کرد: تقدم، در سلام نشانه تواضع است، از این رو هر کس ایمانش بیشتر باشد، در سلام کردن پیشی می گیرد؛ امام رضا(ع) در نامه ای به حضرت عبدالعظیم حسنی فرمودند: «اَبلغ عنی أولیائی السلامُ، ای عبدالعظیم! سلام گرم مرا به دوستدارانم برسان».

وی گفت: فلسفه دستورات اسلام این است که انسان، مسیر خودسازی را راحت، سریع و زیبا طی کند و گرفتار اشتباه نشود، از این رو اسلام دستور داده است هنگام برخورد با کوچک و بزرگ سلام کن؛ چرا که انسان با سلام کردن، خود را اصلاح کرده و تواضع و فروتنی را تمرین می کند.

نیلچی زاده با اشاره به این که یکی از ترفندهای شیطان، دشمنی انداختن بین اهل ایمان است، ابراز کرد: کسانی که تکبر دارند، منتظر می مانند دیگران به آن ها سلام کنند، اما کسی در سلام کردن بر پیامبر اکرم(ص) پیشی نمی گرفت.

وی افزود: تواضع، تنها نعمت عظیمی است که حسود ندارد، چرا که انسان متواضع، تکبر نداشته و در مقابل همه حتی در مقابل انسان حسود نیز، متواضع و فروتن است؛ اگر انسان خود را برای مؤمنی متواضع کند، خدا نیز او را عزیز می کند.

این استاد دانشگاه تهران یاداور شد: مراقب بهداشت معنوی خود باشید؛ چرا که انسان با توجه به عوارض بیماری جسمی، متوجه آن می شود، اما ممکن است سال ها گرفتار بیماری اخلاقی و معنوی باشد، اما متوجه نشود.  

خودپسندی مانع خودشناسی و رفع عیوب است

نیلچی زاده با اشاره به این که کسانی گرفتار غیبت، تهمت و سرزنش دیگران می شوند که از عیوب خود غافل شده اند، اضافه کرد: گرفتار شدن انسان به خودپسندی، سبب می شود که فرد دنبال اصلاح خود نرود؛ چرا که شیطان به این عیب او دامن  زده، او نمی تواند عیب خود را ببنید، در نتیجه به دنبال عیوب دیگران می رود.  

وی با بیان این که تقوا سبب می شود انسان فرقان داشته و حق را از باطل تشخیص دهد، گفت: شیطان خوبی های انسان را در مقابل عیوب دیگران قرار می دهد، تا فرد متوجه عیوب خود نشود و دیگران را سرزنش کند، از این رو است که مؤمن مراقب تعاریف دیگران است زیرا می ترسد گرفتار خود پسندی شود.

این استاد حوزه و دانشگاه ابراز کرد: خداوند به سبب ستار العیوب بودن، مانع از این می شود که دیگران متوجه عیوب ما شوند؛ از این رو مؤمن همیشه باید عیوب و گناهان خود را مد نظر داشته باشد و از خداوند بخواهد که دچار خودپسندی و غرور نشود.  

نیلچی زاده افزود: مؤمن در قلبش از خداوند می ترسد، و به همان اندازه که از خداوند می ترسد، به او  امیدوار نیز هست، اما در مقابل، گنهکار از خداوند نمی ترسد، بلکه نسبت به گناه بی تفاوت یا حتی به آن نیز افتخار هم می کند./1309/پ202/ب5