دولت با ایجاد امنیت روانی به روند تربیت دینی جامعه کمک کند

زهرا امین مجد، استاد حوزه و دانشگاه، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا، به دغدغه‌های رهبر انقلاب درباره امنیت روانی جامعه اشاره کرد و گفت: متصدیان و متولیان امور فرهنگی پیام رهبر معظم انقلاب را به عنوان یک مانیفست جدی بگیرند و به تمامی اجزا و جزئیات آن توجه کنند؛ به طور قطع رهبری با پیام خود قصد داشتند که تغییرات مثبت ایجاد شود و افرادی که کنشگر عرصه فرهنگ هستند باید نخست دلیل تغییرات را تحلیل کنند و در مرحله بعد راهکار عینی برای برون رفت از این فضا ارائه کنند.

وی با تأکید بر توجه بیشتر دولت به مسأله فرهنگ افزود: اگر شرایط ساختاری و فرهنگی بدون هیچ کنترل، نظارت و هدایتی رها شوند؛ وضعیت به گونه‌ای خواهد شد که خانواده‌ مسلمان ایرانی در تربیت فرزندان با مشکل مواجه خواهد شد به‌گونه‌ای که مراقبت، نظارت دائمی همراه با تشویش و اضطراب خواهد داشت.

عدم حمایت‌گری ساختارهای فرهنگی موجب کاهش انگیزه فرزندآوری خانواده‌ها است

امین مجد به نگرانی خانواده‌های متدین درباره فرزندان اشاره و تصریح کرد: متأسفانه این نگرانی‌ها، گاهی به واسطه عدم ورود مناسب ساختارهای فرهنگی و نظام تربیت رسمی و عدم حمایت‌گری لازم از سوی این نهادها در کاهش انگیزه فرزندآوری خانواده‌ها تأثیرگذار است.

وی تأکید کرد: مسأله فرزندآوری نباید هرگز در حد یک نگرانی باقی بماند بلکه باید براساس الگوهای دینی به یک امر دست‌یافتنی، مطلوب و دست یافتنی تبدیل شود و با تغییر نظام معنایی و اصلاح ساختارها در مجموع به سمت تغییر در رویه‌ها برود تا تربیت مطلوب دینی امکان‌پذیر شود.

استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به بیانات رهبرمعظم انقلاب درباره امنیت روانی جامعه ابراز داشت: ایشان به طور صریح و روشن مطالبه‌‌ای جدی از تمامی دست‌اندرکاران حوزه فرهنگ و امنیت جامعه داشتند که نباید در حد نگرانی باقی بماند زیرا امنیت روانی جامعه از امنیت فیزیکی مهم‌تر است.

وی به نقش خانواده در تربیت دینی فرزندان اشاره کرد و گفت: این که فرزندان به چه میزان از نعمت امنیت روانی برخوردار باشند، چه دوست‌هایی برای خود انتخاب کنند، در چه مکان‌هایی رفت‌وآمد کنند، چه مصرف فرهنگی‌ای داشته باشند و از چه رسانه‌هایی استفاده کنند، این الگوها از خانواده آغاز می‌شود و بعد با حضور در نهادهای اجتماعی تثبیت می‌شود اما بخش قابل توجهی که با اجتماع پیوند می‌خورد، به تنهایی تحت اراده فرد به عنوان عامل کنشگر نیست و توسط ساختارها ساخته می‌شود.

عدم امنیت روانی در جامعه آثار مخربی برای فرزندان به دنبال خواهد داشت

پژوهشگر و محقق امور زنان گفت: ساختارها به صورت انتزاعی به وجود نمی‌آیند بلکه ساخته می‌شوند و اگر در جامعه اسلامی که باید امنیت روانی وجود داشته باشد و شرایطش برای تربیت دینی مساعد باشد این گونه نباشد، حداکثر اتفاقی که می‌افتد این است که خانواده فرزندش را قرنطینه می‌کند، رفت‌وآمدهایش را بسیار محدود کند که این خود سبب مشکلاتی همچون پناه آوردن به فضای مجازی به صورت افراطی خواهد شد و آثار مخربی برای فرزندان خانواده‌های مذهبی به دنبال خواهد داشت.

وی گفت: باید شرایط مطلوبی در خارج از محیط خانه برای فرزندان توسط نهادهای تربیت رسمی، فرهنگ‌سازان و متصدیان امور اجتماعی برنامه ریزی شود و کنترل و نظارت‌های لازم به عمل آید تا زمینه برای فرزندپروری بر مبنای اصول دینی فراهم شود.

استاد حوزه و دانشگاه به نقش دولت در امنیت روانی جامعه اشاره و تصریح کرد: دولت اسلامی وظیفه دارد از همه ظرفیت‌ها برای ایجاد زندگی مطلوب دینی برای مردم استفاده کند زیرا فردی که امنیت روانی ندارد نمی‌تواند به تعالی فکر و مسأله آموزش و پرورش بیاندیشد و نمی‌تواند در خود و جامعه تغییر ایجاد کند همان گونه در روایت آمده است «نعمتان مجهولتان الصحة و الامان»، که اگر دو نعمت سلامتی و امنیت در جامعه نباشد هیچ امکانی برای تغییر و حرکت مثبت در جامعه اسلامی وجود ندارد.

پژوهشگر و محقق در عرصه خانواده افزود: اگر حاکمیت اسلامی خود را متصدی بداند و با تمامی متدهای خود برای زیست مطلوب این جهانی مردم تلاش کند؛ می‌تواند با استفاده از ظرفیت‌ها و راهکارهای عینی ارائه شده در دین برای استقرار امنیت روانی در جامعه استفاده کند و در مرحله بعد از کارشناسانی که صلاحیت دارند میان شاخص‌های دینی و فضای عینی اجتماع پیوند بزنند.

عفت‌ورزی  از شاخص‌های دینی امنیت روانی در جامعه است 

وی عفت‌ورزی را از شاخص‌های دینی امنیت روانی در جامعه خواند و تأکید کرد: باید افراد جامعه، حضور سالم و فراجنسیتی در اجتماع داشته باشند و هیچ انحرافی در حوزه بینش، نگرش و رفتار در جامعه نباشد بنابراین اگر حاکمیت اسلامی عفت‌ورزی را لازمه استقرار امنیت روانی بداند، باید سازوکارهای عینی و اجرایی آن را نیز پیش‌بینی کند.

امین مجد گفت: ثروت می‌تواند مولد و در پیشبرد جامعه مؤثر باشد اما اگر به اسبابی برای تبرج، تفاخر و خودبرتریینی تبدیل شود، موجب برهم زدن امنیت روانی جامعه خواهد شد زیرا افراد میان وضعیت عینی خود و گروه صاحبان ثروت فاصله می‌بینند، همواره احساس سرخوردگی و تحقیر می‌کنند و نشاط لازم را برای زندگی سالم از دست خواهند داد./908/ت 301/س