۱۰ تير ۱۳۹۴ - ۱۹:۵۳
کد خبر: ۲۷۱۴۱۲
معاون تهذیب حوزه‌های علمیه مطرح کرد؛

گسترش انفاق سبب رونق اقتصادی در خانواده و جامعه

خبرگزاری رسا ـ معاون تهذیب حوزه‌های علمیه به تأثیر انفاق در رونق اقتصادی افراد جامعه اشاره کرد و گفت: در افزایش سعه صدر و آثار انفاق، تفاوتی میان فرد انفاق کننده با توان مالی کم و انفاق کننده ثروتمند وجود ندارد و این نتیجه ارزشمند برای هر دو گروه اغنیا و فقرا حاصل می‌شود.
حجت الاسلام هادي حسينخاني، معاون تهذيب حوزه هاي علميه سراسر کشور

حجت‌الاسلام هادی حسینخانی، معاون تهذیب حوزه‌های علمیه سراسر کشور، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا  با تبریک ولادت امام حسن مجتبی(ع) اظهار داشت: برخلاف برداشت اشتباهی که در جامعه درباره انفاق رایج است؛ این سنت حسنه، مخصوص ثروتمندان نیست؛ بلکه هر فردی در حد توان خود می‌تواند انفاق داشته باشد.

 

وی به آثار و برکات انفاق در جامعه اشاره و تأکید کرد: یکی از برکات انفاق، نزول رزق و روزی از سوی خداوند برای انفاق کننده است؛ چنان که در روایتی آمده است «با صدقه دادن، رزق را بر خودتان نازل کنید».

 

حجت‌الاسلام حسین خانی با اشاره به جایگاه انفاق در آموزه‌های اسلام ابراز داشت: با دقت در آیات قرآن و روایات ائمه اطهار(ع) روشن می‌شود که وقتی انسان، انفاق می‌کند، از نظر سعه وجودی تقویت می‌شود.

 

وی افزود: خداوند در آیه‌ای از قرآن شخص انفاق کننده را به خوشه گندمی مثال زده است و می‌فرماید «کسانی که اموال خود را در راه خدا انفاق می‌کنند؛ همچون خوشه‌ گندمی هستند که هر حبه آن به هفتصد حبه تبدیل می‌شود»؛ از این‌رو انفاق سبب رشد و کمال انسان می‌شود.

 

معاون تهذیب حوزه‌های علمیه، افزایش سعه وجودی انسان را از دیگر برکات انفاق دانست و یادآور شد: افزون بر وسعت مالی، خداوند ظرفیت و سعه وجودی انفاق کننده را نیز بالا می‌برد به گونه‌ای که قدرت تحمل، صبر و مقاومت او در برابر مشکلات، نسبت به گذشته بسیار بیشتر می‌شود.

 

وی به تأثیر انفاق در رونق اقتصادی افراد جامعه اشاره و خاطرنشان کرد: در افزایش سعه صدر و آثار انفاق، تفاوتی میان فرد انفاق کننده با توان مالی کم و انفاق کننده ثروتمند وجود ندارد و این نتیجه ارزشمند برای هر دو گروه اغنیا و فقرا حاصل می‌شود.

 

حجت‌الاسلام حسینخانی در پایان ابراز داشت: اگر انسان، انفاق نکند، امیدش به همان دارایی و مالی است که در اختیار دارد؛ اما هنگامی که مالش را در راه خداوند انفاق می‌کند؛ به نوعی از وابستگی و امید به مالش رها می‌شود و با توکل به خداوند به او وابسته می‌شود؛ بنابراین خداوند نیز چنین انسانی را از فضل و کرم خود بی‌نیاز می‌سازد و به رشد و کمال می‌رساند./908/ت302/س

ارسال نظرات