قلب شکسته میزبان خدا است
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله جوادی آملی در سخنانی دل شکسته را میزبان خداوند می داند و می گوید دعای افراد دل شکسته مستجاب می شود.
آنچه که می خوانید بخشی از سخنان این مفسر قرآن است:
ما که از منزل به مسجد مي‌آييم يا ديگران به ما التماس دعا مي‌کنند؛ البته ما وظيفه داريم هر مؤمني وظيفه دارد نسبت به ديگران دعا کند اما اين راه نيست، دعاي ما شايد ده درصد اثر کند دعاي شما صد درصد اثر مي‌کند، دعا برای قلب شکسته است شما که محتاج هستيد بگوييد خدايا کجا بروم؟! اين چه سنّتي است به اين و آن بگوييم دعا کنيد!؟ البته وظيفه هر مؤمن است نسبت به مؤمنين دعا کند؛ ولي هر کس مشکلي دارد بداند که اين ظرف شکسته مهمان خداست؛ چون خدا فرمود من هم مهماني دارم هم ميزباني دارم؛ ميزبان هستم همه جاي دنيا که به ميزباني خداست، فرمود در دو وقت من ميزباني رسمي دارم يکي زمان معين، يکي زمين معين. در ماه مبارک رمضان من ميزبان هستم که روزه‌داران «ضيوف الرحمن» هستند ميزبان من هستند. کساني که اهل حج و عمره‌اند در سرزمين وحي مهمان من هستند حاجيان و معتمران جزء ضيوف الرحمن هستند، اين ميزبان است فرمود من ميزبان هستم؛ ولي مهمان هم مي‌شوم اگر مرا دعوت کنيد من مي‌آيم، ولي به شرطي که دعوت کنيد! «أَنَا عِنْدَ الْمُنْكَسِرَةِ قُلُوبُهُمْ»؛اين جزء احاديث قدسي منزّه ماست، فرمود هر جا دل شکسته‌اي باشد من مهمان هستم. شما بگوييد خدا! شما که سفره پهن کرديد سفره داريد، اين قلب شکسته به چه کسي متوجه است؟ اين قلب شکسته به کسي متوجه است که ﴿بِيَدِهِ مَلَكُوتُ كُلِّ شَيْءٍ﴾؛ «يَا مَنْ تُحَلُ بِهِ عُقَدُ الْمَكَارِه».
به اين مي‌گوييم ناله کنيم به او بگوييم ناله کنيم اين راه نيست، چرا ما به اين طرف و آن طرف برويم؟ او که نزديک ماست! او که کنار دل ماست يقيناً يک خانم يا آقايي دل‌شکسته، دعاي او مستجاب‌تر از هر روحاني است، چون او ميزبان است. فرمود: «أَنَا عِنْدَ الْمُنْكَسِرَةِ قُلُوبُهُمْ»، اين اعلام رسمي کرد به عنوان حديث قدسي. فرمود کسي که دلش شکسته است از چه کسي مي‌خواهد؟ به چه کسي متوسّل است؟ سرّ اينکه ساير ادعيه ما مؤثر نيست، براي اينکه يک بيان نوراني در ذيل اين آيه سوره مبارکه «يوسف» است که فرمود اکثر مؤمنين مشرک‌اند: شما يک ايمان صددرصد خالصي کم داريد.
به امام عرض کردند که چگونه مؤمن مشرک مي‌شود؟ خدا فرمود اکثر مؤمنين مشرک‌اند! فرمود همين که مي‌گويند: اگر فلان کس نبود مشکل ما حلّ نمي‌شد! چرا اين حرف را مي‌زنيم؟ بگوييم خدا را شکر که مشکل ما را به دست فلان کس حلّ کرد! نه اينکه اگر او نبود مشکل ما حلّ نمي‌شد. فرمود همين که مي‌گويند اوّل خدا دوم فلان شخص! مگر خدا اوّلي است که دوم دارد؟ پس اين آيات ناظر به کيست؟ ﴿وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماوَاتِ وَ الأرْضِ﴾؛﴿وَ مَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَبِّكَ إِلاّ هُوَ﴾،عرش و فرش سپاه و ستاد خدا هستند، مأموران الهي‌اند و هر کس کاري کرد بگوييم خدا را شکر که از اين راه کار را رسيد.
مرحوم آقاي قاضي و امثال آقاي قاضي اينها دو سه گونه حرف داشتند، الآن اگر يک سبد ميوه به دست ما برسد، ما مي‌گوييم چيست؟ مي‌گويند ميوه است. مي‌گوييم چه کسي داد؟ مي‌گويند فلان باغدار يا فلان باغبان. اين يک شرک مستور است! اما مرحوم آقاي قاضي و امثال آقاي قاضي اينها سه جمله حرف داشتند اگر چيزي به دست اينها مي‌رسيد مي‌فرمودند اين چيست؟ مي‌گفتند ميوه است، هرگز نمي‌گفتند چه کسي داد! مي‌گفتند چه کسي آورد؟ بله فلان باغبان آورد. چه کسي داد معلوم است که چه کسي داد. اما ما مي‌گوييم چه کسي داد!؟ ديديد حالا ما مواظب زبانمان نيستيم!؟ چه کسي داد مشخص است، ﴿ما بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ﴾؛اين را چه در نماز چه در غير نماز به ما گفتند اين جمله نوراني قرآن را بخوانيد که ﴿ما بِكُمْ مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنَ اللَّهِ﴾؛ اينکه ما عادت نکرديم کاري که خدا کرد به غير خدا نسبت بدهيم، رزقي که خدا داد به غير خدا نسبت بدهيم، آنها هرگز نمي‌گفتند چه کسي داد، مي‌گفتند چه کسي آورد؟ چه کسي داد معلوم است که چه کسي داد./1324/ت۳۰۳/ی