احساس حضور در منظر خداوند رمز دوری از گناه و معصیت

آیت الله سید محمدمهدی حسینی همدانی نماینده ولی فقیه در استان البرز و امام جمعه کرج در گفت‌و‌گو با خبرنگار خبرگزاری رسا به شرح و تفسیر دعای روز یازدهم ماه مبارک رمضان پرداخت که در ادامه می آید:

«اللهمّ حَبّبْ الیّ فیهِ الإحْسانَ وكَرّهْ الیّ فیهِ الفُسوقَ والعِصْیانَ وحَرّمْ علیّ فیهِ السّخَطَ والنّیرانَ بِعَوْنِكَ یا غیاثَ المُسْتغیثین»

«خدایا در این روز احسان و نیکویی را محبوب من قرار بده و فسق و عصیان و معاصی را ناپسند من قرار بده و در این روز خشم و آتش قهرت را بر من حرام کن به یاری خودت ای فریادرس فریادخواهان»

در این روز دعا کننده سه مطلب را از خداوند متعال طلب می کند که دو مورد آن را از خدا می خواهد که خودش توفیق انجام آن را داشته باشد و یکی را از خداوند تعالی می خواهد که از او دور کند.

بعد از ایمان و قبل از یقین، احسان یکی از آن صفات پسندیده ای است که اگر انسان در خود ملکه کند آثار فراوانی برای او خواهد داشت.

 صفت احسان حالتی است که طبق بعضی از روایات، انسان اعمال خود را طوری انجام دهد که انگار در منظر خداوند متعال قرار دارد یعنی با توجه تام این اعمال را به سرانجام برساند.

وقتی انسان متوجه باشد که اعمال، حرکات و سکناتش در منظر خداوند تعالی قرار دارد و خداوند ناظر آنهاست، در انجام اعمال خود دقت بیشتری دارد؛ حضور قلب و دل پیدا می کند، مقام احسان این مقام است که انسان همواره خود را در محضر خداوند تبارک و تعالی ببیند و عمل کند.

امام حسین(ع) در دعای عرفه فرمودند: «خدایا در من ترسی از خودت قرار بده که جوری از تو بترسم که انگار تو را ببینم»؛ این حالت اگر باشد عبادت و بندگی ما، رفتار و زندگی ما قطعاً تغییر اساسی پیدا می کند.

ما خدای غایب را می پرستیم نه خدای حاضر را و نتیجه آن هم همین است که می بینیم.

در این دعا از خدا می خواهیم که این احسان و حالت را محبوب من قرار بده.

 احسان را همچنین می توان به نیکوکاری تعبیر کرد که این معنا هم از صفات پسندیده ای است که انسان های مؤمن باید داشته باشند یعنی اهل دستگیری، خدمت رسانی و انجام اعمال نیک باشند.

قطعاً کسی که رشد فکری پیدا کرده و از خداوند تبارک و تعالی در دعای خود توفیق احسان می خواهد، چنین کسی از بدی و فسق و عصیان و گناهان بری و فراری است و هرگز به این امور تمایل ندارد و از آنها دوری می کند و برای توفیق بیشتر خود از خداوند طلب می کند که فسوق و عصیان و بدی را ناپسند من قرار بده.

این را خالصانه از خدا طلب می کند و با حالت استغاثه و تضرع از خداوند طلب می کند که آتش و سخط خودت را هم بر من حرام کنی و طوری نباشد که در مقام عمل طوری عمل کنم که موجب ناراحتی و خشم تو باشد.

چنین کسی به خدا می گوید معمولاً ظلم موجب سخط توست، نکند که من در عمل خود ظالم باشم و به خدا می گوید همه این امور را بر من حرام کن یعنی مرا محروم کن که نتوانم انجام بدهم.

ان شاءالله خدای تبارک و تعالی در این روز از همه ما دستگیری کند./872/ت۳۰۲/ی