حال و هوای ضاحیه بیروت در روز و شب قبل از تشییع سید مقاومت

«ضاحیه! سیّدحسن ما کجاست» «ضاحیه! او همچون امام حسین(ع) شد...» جمعی جوان در خیابان دم گرفته‌اند و با این نوحه به سینه می‌زنند. شهر مزین به پرچمهای زرد و سبز حزب الله است، بر دوش پیاده‌ها، در دست موتورسوارها و سرنشینان خودروها. کودک و نوجوان و جوان و پیر امشب به خیابان آمده‌اند تا نوید فردایی باشکوه را بدهند. سربندهای زرد «إنا علی العهد» زینت‌بخش پیشانی خیلی‌هاست. بی‌دلیل نبود که سیّد این مردم را «اشرف الناس» و «اکرم الناس» نامیده بود. امشب بیروت بارانی است و حال و هوای شب عاشورا را دارد. شهر بوی بهشت می‌دهد و آماده می‌شود تا با طلوع خورشید، با خورشید بی‌غروب خود وداع کند. موکب‌های بسیاری برپاست و جوان‌ها از مردم پذیرایی می‌کنند. یکی به عابران چای تعارف می‌کند و دیگری عکس سیّد را به مشتاقان می‌دهد. کمتر خودرویی را می‌توان دید که عکسی از سید پشت شیشه‌اش نباشد؛ با همان لبخند همیشگی. گویی با تو حرف می‌زند. با همان صدای دلنشینی که هنوز در گوش ما طنین‌انداز است و بشارت پیروزی می‌دهد. با این مردمان، با این روحیه‌ها، با این ایمان و شجاعت، قطعاً سننتصر...