حسین (ع)محبوب دو عالم

سال چهارم هجری، سوم شعبان، مدینه، خانه مهاجران، خانه علی و فاطمه (سلام الله علیهما)، محل آمد و شد اهل آسمان است. لعیا ، فرشته ای که آینه زیباییهای بهشت است، اکنون آمده است تا قابله فاطمه (سلام الله علیها) برای ولادت فرزندش باشد. همگان منتظر ولادت حسین (علیه السلام) هستند. جامعه نوپای اسلامی نیز منتظر است تا با قدوم سید جوانان بهشت، زینت یابد.

بشارت ولادت این مولود را جبرئیل پیشتر به پیامبر (صلی الله علیه وآله) داده بود. در روایتی از امام صادق‏علیه السلام آمده است که: جبرئیل به محضر پیامبر شرفیاب شد و گفت: یا مُحَمَّدُ! اِنَ اللَّهَ یُبَشِّرُکَ بِمُولُودٍ یُولَدُ مِنْ فاطِمَةِ تَقْتُلُهُ اُمَّتُکَ مِنْ بَعْدِکَ...

ای رسول خدا! خداوند مژده می‏دهد که فرزندی برایت از فاطمه متولّد می‏شود که بعد از تو امّتت او را به شهادت می‏رسانند!

پیامبر خدا فرمود: به خدایم سلام برسان و بگو که من با این شرائط چنین فرزندی را نمی‏خواهم. رفت و آمد جبرئیل تا سه بار تکرار شد. سرانجام جبرئیل پیغام آورد که: در برابر شهادت حسین «امامت و ولایت و وصایت» در فرزندان او مستقر می‏گردد، رسول خدا رضایت خود را اعلان کرد.(1)

پس از به دنیا آمدن فرزند فاطمه(علیها السلام)، مادر، نوزاد فروزان خود را در قنداق زرد رنگی نزد سرور آفرینش، پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله)، آورد و حضرت ضمن توصیه دخت بزرگوارش به استفاده از قنداق سفید، در گوش راست نو رسیده قدسی اذان و گوش چپ اقامه خواند. در این لحظه جبرییل فرود آمد و فرمود: خداوند متعال ترا سلام رسانده و می فرماید: از آن جا که علی برای تو چون هارون به موسی است، نوزاد را حسین که معادل عربی نام شبیر، فرزند هارون، است نامگذاری کن.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم روز هفتم ولادت، گوسفندی را عقیقه فرمود و بعد از تراشیدن موی سر معشوق الهی، به وزن موی او نقره صدقه داد. (2)

در رابطه با روز ولادت امام حسین(علیه السلام) اقوال دیگری نیز وجود دارد، اما نظر مشهور نزد علمای شیعه آن است که ولادت آن حضرت در مدینه، روز سوم شعبان سال چهارم هجرت بوده است.

در توقیع حضرت ولی‏عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به قاسم بن علاء همدانی، - وکیل حضرت امام حسن عسکری (علیه‏السلام) - آمده است: مولای ما حضرت حسین (علیه‏السلام) روز پنج‏شنبه سوم شعبان متولد شدند، پس آن روز را روزه‏دار، و این دعا را بخوان: «اللهم انی أسئلک بحق المولود فی هذا الیوم...». (3)

در فصل ولادت محبوب دو عالم حضرت سید الشهدا (علیه السلام) روایات و احادیث فراوانی وجود دارد. در این مجال و به مناسب میلاد پر فروز امام عاشورا و نیز دو مولود دیگر چهارم و پنچم شعبان؛ سردار کربلا ابالفضل العباس و امام عابدان و ساجدان زین العابدین (علیهما السلام) به ذکر یک روایت زیبا که دربرگیرنده دیگر اخبار از لحظات ولادت امام حسین (علیه السلام) است، بسنده می کنیم.

پرواضح است که بهترین کلام برای توصیف آن لحظات و بیان آن وقایع کلام رسول خدا (صلی الله علیه وآله) است:

هنگام ولادت حسین در شب جمعه، جهت بزرگداشت او، خداوند متعال دستور داد تا فرشتگان مأمور جهنم آتش آنرا بر اهل جهنم خاموش ‍ کنند و فرشتگان بهشتی بهشت را بیارایند و حورالعین خود را زینت داده و به دیدار هم روند و دیگر فرشتگان تسبیح و حمد و سپاس خدای را در صف های بهم پیوسته بپا دارند و جبرییل جهت تهنیت و شادباش گفتن به محضر پیامبر اکرم در هزار گروه که هر گروهی یک میلیون فرشته است، فرود آید و به محمد (صلی الله علیه و آله) بگوید:

من او را حسین نام نهادم. او را شرورترین شخص زمان او، که سوار بر بدترین چهارپاست به قتل می رساند؛ وای بر قاتل حسین و پیشوای او که دستور قتل را صادر نمود؛ من از کشنده حسین بیزار و او نیز از من بیزار است؛ زیرا در روز قیامت جرمی بالاتر از قتل حسین نیست که با مشرکان در آتش جهنم خواهد شد؛ آتش دوزخ به قاتل حسین مشتاق تر از بهشت به بهشتیان است.

جبرییل را هنگام هبوط، یکی از فرشتگان الهی دید و پرسید:امشب چه شده؟ آیا قیامت اهل دنیا به پا شده است؟

جبرییل فرمود: برای محمد فرزندی به دنیا آمده که خداوند متعال مرا جهت اظهار تهنیت به محضرش، فرستاد.

آن فرشته گفت: ای جبرییل! قسم به آفریننده مان، وقتی به حضور محمد شرفیاب شدی، سلام مرا به او برسان و از قول من به او بگو که به حق کودک نو رسیده ات، از پروردگارت بخواه تا از من خشنود شده و بالها و مقام و منزلت مرا در بین فرشتگان به من باز گرداند.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) که ضمن دریافت تهنیت و تحیت الهی از جبرییل، از شهادت حسین (علیه السلام) آگاهی یافته بود، فرمود: قاتل حسین از امت من نیست؛ و من و خداوند متعال از او بیزار هستیم.

به دنبال این، حضرت نزد فاطمه زهراء (علیها السلام) آمد و خبر شهادت ریحانه خود را به دخت گرانقدرش داد و زهراء علیها السلام اشک ریخت و فرمود: ای کاش او را به دنیا نیاورده بودم. (4)

در این حال رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: امامان بعد از حسین، از وی آفریده خواهند شد.

حضرت نام یک یک ایشان را تا امام زمان، مهدی (عج الله تالی فرجه الشریف)، اظهار فرمود و گفت:عیسی بن مریم پشت سر او نماز خواهد خواند.

در این لحظه، فاطمه علیها السلام را آرامش فرا گرفت. سپس جبرییل تقاضا و درخواست آن فرشته را بیان فرمود و رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم حسین را به آغوش گرفت و به آسمان اشاره کرد و فرمود:

بارالها! به حق این مولود بر تو بلکه به حق تو بر این مولود و بر جدش، محمد، و ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب، اگر حسین، فرزند علی و فاطمه، را نزد تو قدر و منزلتی است، از این ملک خشنود شو و بال ها و مقام و منزلتش را به او برگردان. (5)

نور ولادت حسین ( علیه السلام) که شاخه ای از درخت طوبی بود، تابید تا دو عالم را روشن سازد و محبوب دو عالم گردد . رسول خدا (صلی الله علیه وآله) فرموده است: مَنْ أَحَبَّ أَنْ یَنْظُرَ إِلَى أَحَبِّ أَهْلِ الْأَرْضِ إِلَى أَهْلِ السَّمَاءِ فَلْیَنْظُرْ إِلَى الْحُسَیْن؛
هرکس دوست دارد به محبوبترین شخص روی زمین نزد آسمانیان بنگرد، به حسین (علیه السلام) نگاه کند. (6)

پی نوشتها:
1. اصول کافی، ج 1، ص 464.
2. بحار الانوار، ج 43، ص 238و 239.
3. مصباح الشریعه، ص 758.
4. آیه 15 سوره احقاف در این باره است: وَ وَصَّیْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَیْهِ إِحْساناً حَمَلَتْهُ أُمُّهُ کُرْهاً وَ وَضَعَتْهُ کُرْهاً وَ حَمْلُه‏...
5. احقاق الحق، ج 11، ص 286؛ بحار الانوار، ج 43، ص 245 ـ 248.
6. مناقب ابن شهرآشوب، ج 4، ص 73؛ بحار الانوار، ج 43، ص 297.
/ی702/ر