تشخیص خوبی از بدی با هوای نفس میسر نمی‌شود
دعای روز شانزدهم ماه رمضان: «اَللّهُمَّ وَفِّقْنى فیهِ لِمُوافَقَةِ الاْبْرارِ وَجَنِّبْنى فیهِ مُرافَقَةَ الاْشْرارِ وَآوِنى فیهِ بِرَحْمَتِکَ اِلى دارِ الْقَرارِ بِاِلهِیَّتِکَ یا اِلهَ الْعالَمینَ؛ خدایا موفقم دار در این ماه به همراهى کردن با نیکان و دورم دار در آن از رفاقت با اشرار و جایم ده در آن بوسیله رحمت خود به خانه قرار و آرامش به معبودیّت خود اى معبود جهانیان.»
آیت الله محمدحسین احمدی فقیه یزدی، استاد درس خارج فقه حوزه علمیه قم در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا در شرح دعای روز شانزدهم ماه مبارک رمضان، توفیق همراهی با افراد خوب و عدم همراهی با افراد بد را از خوشبختی‌های هر انسانی دانست.
وی وفق را به همراهی کردن و رفیق را به یار موافق معنا کرد و افزود: در این دعا از خدا می‌خواهیم به ما توفیق همراهی با افراد نیک روزگار را بدهد و در عین حال از رفاقت با اشرار و افراد بد دور بگرداند تا هیچ‌گاه همراه بدان نشویم.
استاد خارج فقه حوزه علمیه قم در ادامه با بیان این‌که هر انسانی به نفس خودش آگاه است و می‌تواند خوبی‌ها و بدی‌ها را تشخیص دهد و متناسب با آن افراد نیک و افراد بد را به درستی بشناسد، از فطرت به عنوان راه این شناخت، یاد کرد.
وی اظهار داشت: خداوند متعال به هر انسانی فطرتی سالم داده است و عمل افراد نیک و بد دارای فطرت از روی اخلاص و یا غفلت است، بنابراین هر فردی به فطرت خود مراجعه کند در تشخیص خوبی یا بدی افراد دچار اشتباه نمی‌شود.
آیت‌الله احمدی فقیه یزدی با بیان این‌که افراد از روی کارهایی که انجام می‌دهند شناخته می‌شوند، افزود: هرگز نباید منتظر شویم که فردی دیگر، افراد خوب یا بد را به ما معرفی کند، چراکه چیزهای فطری را به خوبی می‌توان تشخیص داد.
وی برهان بالوجدان را برای تشخیص خوبی و بدی از هر استدلالی بهتر دانست و با بیان این‌که هوای نفس سبب اشتباه در این تشخیص می‌شود، تصریح کرد: وقتی نفس انسان طغیان می‌کند، آنچه خوب است کنار می‌گذارد و چشمش را بر روی بدی‌ها فرو می‌بندد.
استاد خارج فقه حوزه علمیه قم با اشاره به فراز دیگری از دعای روز شانزدهم ماه رمضان که در آن از خدا می‌خواهیم ما را به وسیله رحمتش در جایگاه امن و آرامش قرار دهد، گفت: دنیای فانی دار قرار نیست، از این‌رو از خدا می‌خواهیم که جایگاه ما را در خانه‌ای که باقی است، قرار دهد.
وی بیان داشت: خداوند متعال را در پایان دعا به مقام الهیتش قسم می‌دهیم که وقتی این مقام مطرح شد، آفریدن، سرپرستی کردن و اداره کردن تداعی می‌کند، یعنی همه چیز در دست قدرت بی‌انتهای الهی است.
آیت‌الله احمدی فقیه یزدی افزود: وقتی پس از قسم دادن خدا به حقیقت الهیتش، معبود عالمین مطرح می‌شود، یعنی خداوند خالق و پروردگار همه اهل عالم در دنیا و عقبی است، عاقبت هر یک را می‌داند و جایگاه ابدی به دست او است. /920/ت302/ی