اهمیت رفع محرومیت و ارتقای فرهنگی جامعه در نزد امام حسن

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حضرت آیت الله جعفر سبحانی از مراجع تقلید، در برنامه چشمه معرفت از سلسله سخنرانی‌های شب‌های ماه مبارک رمضان که از شبکه دوم سیما پخش شد با اشاره به ولادت امام حسن مجتبی(ع) اظهار داشت: کفار قریش، تصور می‌کردند، چون پیامبر اکرم(ص) فرزند پسر ندارد؛ نسلش قطع می‌شود؛ از این‌‌رو با کنایه به ایشان «ابتر» می‌گفتند.

وی سور کوثر را از خبرهای غیبی قرآن خواند و افزود: خداوند در مقابل سخنان کفار به پیامبر(ص) وعده داد که ایشان «ابتر» نیست؛ بلکه دشمنان پیامبر(ص)‌ «ابتر» و نسلشان منقطع است.

استاد برجسته درس خارج حوزه علمیه قم، ولادت امام حسن مجتبی(ع) را تحقق وعده الهی برشمرد و خاطرنشان کرد: با ولادت امام حسن(ع) در نیمه ماه رمضان، خبر غیبی قرآن و وعده خداوند محقق شد.

وی یادآور شد: امام حسن مجتبی(ع)، به مدت هفت سال با پیامبر(ص) و 30 سال با امیرمؤمنان علی(ع) زندگی کردند و بعد از شهادت پدر بزرگوارشان به مدت 10 سال خلافت کردند و سرانجام در 48 سالگی مسموم و به شهادت رسیدند.

حضرت آیت الله سبحانی، امام حسن مجتبی(ع) را پناهگاه محرومان و مستضعفان خواند و تأکید کرد: در هیچ جای تاریخ ذکر نشده است که فرد محرومی به ایشان مراجعه کند و محرومیتش برطرف نشده باشد.

وی ارتقای فرهنگی مردم را در نزد امام حسن(ع) مهم دانست و ابراز داشت: امام حسن مجتبی(ع) در عین حالی که محرومیت‌های مالی افراد جامعه را برطرف می‌کردند؛ نسبت به ارتقای فرهنگ خانواده و جامعه نیز توجه داشتند که فرزندان آنها تحصیل علم داشته باشند و به مقامات عالی برسند.

این مفسر برجسته قرآن کریم به روش‌های تربیتی امام مجتبی(ع) اشاره کرد و گفت: ایشان برای تربیت افراد به‌ویژه کودکان، نخست به آنها شخصیت می‌دادند و در مرحله بعد به تحصیل علم توصیه کرده و فرمودند «آنهایی که حافظه قوی ندارند از قلم استفاده کنند».

وی افزود: امام حسن مجتبی(ع)، چهارده قرن پیش که هنوز بشر این مراحل علمی را طی نکرده است؛ امام(ع) این گونه فرزندان و افراد را به کسب علم و فرهنگ توصیه می‌کنند.

این مرجع تقلید به دلایل ترک جنگ و مبارزه امام مجتبی(ع) با معاویه پرداخت و تصریح کرد: همان گونه که شیخ مفید می‌گوید؛ سربازان امام حسن مجتبی(ع) از جمعیت‌ها و عناصر متضادی بودند و اتحاد نداشتند.

حضرت آیت الله سبحانی افزود: برخی از لشکر از دوستان و شیعیان بودند؛ گروهی از خوارج که هدفشان مبارزه با معاویه بود، عده‌ای از لشکر دنیا طلب و سودجو بودند، گروهی در شک و تردید بودند که از امام حسن مجتبی(ع) حمایت کنند یا از معاویه و برخی نیز تابع رییس قبیله و قوم بودند و سخن او برایشان حجت بود، در این صورت امام(ع) با این لشکر متفرق و متضاد،‌ چاره‌ای جز ترک مبارزه و جنگ نداشتند./908/پ202/ش