خداوند منزه از طرد انسانها است/ گاهی طرد ظاهری به منظور جذب انجام می شود
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا در اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، نماینده مردم استان اصفهان در مجلس خبرگان رهبری، شب گذشته در جلسه تفسیر صحیفه سجادیه، گفت: باید سعی کنیم تا دلمان وصل به خداوند شود، اگر دل خداوند را باور کرد، آنگاه اتصال دائمی برقرار می شود.
اگر خداوند کسی را رد کند، حجت الهی هم او را رد می کند
نماینده مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: در دل سحر برخیزیم و با خداوند اینگونه مانند امام سجاد(ع) مناجات کنیم و بگوییم «خدایا من از نزد تو به کجا بروم اگر تو محرومم کنی دیگر کسی به من لطف نخواهد کرد» ، ممکن است کسی بگوید من از در خانه خداوند به در خانه امام زمان(عج) می روم که اشتباه است.
وی افزود: امام زمان(عج) حجت پروردگار است، اگر خدا کسی را رد کرد حجت خدا هم او را رد می کند، هیچگاه حجت الهی بر خلاف اراده پروردگار عمل نمی کند، اما ممکن است امام زمان(عج) وساطت بکند که در این وساطت هم گاهی مصلحتهایی است، ممکن است امام زمان(عج) تقاضای عفو بکند برای کسی از خداوند، اما در نهایت باید اراده الهی برگردد.
آیت الله مهدوی اظهار داشت: اگر خداوند کسی را رد کند دیگر نمی تواند به جایی پناهنده شود، اولیای خدا تنها می توانند در خانه خدا وساطت کنند، اما تا اراده الهی برنگردد هیچ کاری نمی شود کرد، انسان زرنگ کسی است که ارتباطش با خداوند را برقرار کند و بتواند آن را حفظ کند، اول و آخر خداست.
استاد اخلاق حوزه علمیه با اشاره به قسمتی از دعای دهم صحیفه سجادیه، توضیح داد: عبارت «سُبحانَک» به معنای این است که خدایا تو منزهی و در جایی کاربرد دارد که اشتباه، توهم یا تصور غلطی از خداوند در ذهن ما آمده و می خواهیم آن را انکار کنیم، در ذکر رکوع و سجود هم خداوند را منزه می دانیم، مثلاً در معنویات خیلیها می گویند خدایا تو که برایت کاری ندارد یک استاد اخلاق خوب برای من می فرستادی، این تصورات به معنای آنست که خدایی که می تواند اما نمی کند، انگار در تربیت ما کم کاری کرده و اینگونه به خداوند نسبت ناقص بودن می دهند.
وی افزود: وقتی می گوییم خدایا بهتر بود که فلان کار را در حق من می کردی این به آن معناست که خداوند بهترین نیست، اینجاست که باید از عبارت «سبحانک» استفاده کنیم، باید بگوییم اگر نقصی هست، آن نقص از جانب ماست و به خداوند بر نمی گردد، باید بگوییم« سُبحانَکَ اِنّی کُنتُ مِنَ الظّالِمین» .
آیت الله مهدوی بیان داشت: اگر تمام وجود خود را نور می کردیم و از نقصها رهایی می یافتیم، آنگاه خداوند متعال هم مرتب لطف خود را به سمت ما سرازیر می کرد، در اعتقادات خود باید بسیار کار کنیم، می توانیم اخلاق خود را بسیار خوب کنیم اما کار نمی کنیم، باید از عقل خود به درستی استفاده کنیم و آنچه را عقل می فهمد که اشتباه است به کار ببندیم و بر اساس عقل خود از آلودگیها دور شویم.
اگر به تشخیص عقل خود عمل نکردیم و تابع دل شدیم کار خراب می شود
نماینده مجلس خبرگان اظهار داشت: بسیاری از اوقات عقل انسان چیزی را می فهمد و می داند که نباید فلان کار را انجام دهد، اما انسان اطاعت عقل نمی کند و می گوید دلم می خواهد و همه چیز را خراب می کند، آیا خداوند متعال خالقی است که عفو نمی کند، آیا خداوند خالقی است که در هنگام گناه فوراً بر سر ما می کوبد، آیا خداوند مصلحتی را از ما می داند و نمی دهد، آیا خداوند در مادیات و معنویات چیزی را که به سود من است به من نمی دهد، جواب همه این پرسشها عبارت« سُبحانَک» است.
وی در ادامه بیان داشت: گاهی انسان فکر می کند که آیا ممکن است خداوند کسی را از درگاه خود طرد کند، چنین چیزی امکان ندارد و خداوند منزه است از آن، مانند بچه ای که در ذهنش می آید نکند والدینم از من سیر شده اند که مرا از خانه بیرون می کنند اما دوباره پشیمان می شود که والدینم مرا دوست دارند و از من سیر نمی شوند، در دعای اباحمزه هم وقتی می گوییم که « خدایا اگر مرا طردم کنی»، این اگر از نوع اگرهای همان بچه است.
آیت الله مهدوی ابراز داشت: اگر خداوند در ظاهر کسی را طرد کند، این طرد به منظور جذب بعدی او انجام می شود، در سیره اهل بیت(ع) هم گاهی ایشان شخصی را طرد می کردند تا جذب کنند، دور می کردند تا قدر بداند و دوباره نزدیک شود، واقعاً نمی خواهند دور کنند، دور کردن مادرانه است و در واقع می خواهند جذب کنند، اگر هم خداوند کسی را رد کرد یعنی خیلی گناه کرده و گناهانش هم عمدی و با علم بوده است./869/202/ب2