نامزد دروغگو صلاحیت دفاع از مردم را ندارد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، در اسلام دروغگویی، به‌عنوان یکی از گناهان کبیره، به‌شدت مورد نکوهش قرار گرفته تا جایی که پیامبربزرگ‌خدا(ص) فرمودند: «هرگاه مؤمن بدون عذر شرعی دروغ بگوید، هفتادهزار فرشته او را لعنت می‌کنند و بوی آزاردهنده‌ای از قلب او خارج می‌شود تا به عرش می‌رسد».
همچنین دروغگویی کلید و ابزار ارتکاب همه گناهان دیگر محسوب شده است. بیان مطالب خلاف‌واقع در ابعاد مختلف زندگی به‌ویژه در امور سیاسی و اجتماعی که با سرنوشت دیگران ارتباط پیدا می‌کند، آثار منفی بی‌شماری درپی خواهد داشت.
سلب‌اعتماد عمومی، فریب افکار عمومی، ایجاد جو بدبینی و خردشدن شخصیت گوینده دروغ، از نتایج منفی آن بوده که خود هرکدام گناهی دیگر می‌باشد.
بنابراین، راست‌گویی و صداقت در گفتار از آداب ضروری در تبلیغات انتخاباتی به‌حساب می‌آید؛ اگرچه بیان‌کردن هر سخن راستی واجب نیست، اما گفتن هر دروغی حرام است.
ارتکاب گناه دروغ در تبلیغات منحصر به گفتن مطالب کذب نمی‌باشد، بلکه نوشتن مسائل غیرواقعی از قبیل القاب و عناوین و مراتب علمی، سیاسی و اجتماعی خلاف‌واقع و همچنین نوشتن مسؤولیت‌ها یا پست‌ها یا سوابق و تخصص‌های غیرواقعی، برخلاف قوانین کشور کذب محسوب شده و مورد نهی الهی و حرمت شرعی فقها واقع می‌گردد.
نامزد دروغگو به‌دلیل ارتکاب گناه کبیره صلاحیت اخلاقی لازم را برای دفاع از حقوق مردم ندارد؛ زیرا فردی که از خشم الهی ترس نداشته باشد، خشم و غضب موکلینش برای او اهمیتی نخواهد داشت.
ازاین‌رو مقام معظم رهبری کاندیدای دروغگو را عنصری خطرناک دانسته و فرموده‌اند: (افرادی که) بر ایشان خلاف‌واقع گفتن و دروغ‌گفتن، بلکه مردم را به ناحق تهییج‌کردن، حق را باطل و باطل را حق جلوه دادن، اهمیتی ندارد! واقعا اگر چنین کسانی باشند، باید جلوی آنها را گرفت و نباید گذاشت به مجلس راه پیدا کنند.
همچنین نقل اکاذیب و حوادث خلاف‌واقع مربوط به کاندیدها ازسوی طرفداران یا مخالفان آنها در نشریات، روزنامه‌ها، رسانه‌های جمعی و رسانه ملی از مصادیق نشر اکاذیب بوده و ممنوعیت شرعی خواهد داشت.
با تأسف، برخی افراد با توسل به برخی از توجیهات به‌ظاهر شرعی، درصدد ذکر مطالب دروغ برآمده و سپس برای رهایی خود از عذاب وجدان یا پاسخگویی به دیگران، ادعای مصلحتی‌بودن دروغ‌های خویش را دارند؛ در حالی که فقهای شیعه و مراجع تقلید اجازه چنین تخلفات شرعی را نداده‌اند.
سؤال: دروغ مصلحتی چه حکمی دارد؟
جواب: دروغ مصلحتی به‌معنای رایج نزد مردم؛ که درواقع دروغ منفعتی است، حرام است. موارد جواز دروغ در اسلام مشخص است؛ ازجمله آنها وجود مصلحت اهم (مثل حفظ جان مؤمن و یا رفع نزاع بین دو مسلمان) است.
همچنین تعریف و تمجیدهای بی‌جا و غیرواقعی و مدح و ستایش بی‌اندازه و اغراق‌آمیز نوعی دروغ و مخالف اصول اخلاقی اسلام و نظرات فقها می‌باشد.
امام عسکری(ع) درباره ستایش‌های بیهوده از افراد فرمود:
«من مدح غیر مستحق فقد قام مقام المتهم...».
هر کسی که انسان غیرقابل تعریفی را مدح و تعریف نماید، خود را در جایگاه اتهام قرار داده است.
در کتاب واجبات و محرمات آمده است: حرام است مدح و تعریف باطل از شخص غیرمستحق، و نیز تعریف شخص مستحق به بیش از استحقاق./998/ت۳۰۲/س
منبع: کتاب «احکام انتخابات»؛ نوشته سید سیف‌الله نحوی؛ با راهنمایی حجت‌الاسلام والمسمین محمد حسین فلاح‌زاده؛ به سفارش پژوهشکده امر به معروف و نهی از منکر.