مشکلات انبیا و ائمّه بُعد هدایتی دارد

آیت الله کاظم صدیقی تولیت مدرسه علمیه امام خمینی(ره) در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری رسا، در آستانه شهادت امام جواد(ع) در تبیین شباهت حضرت ابراهیم(ع) و امام جواد(ع)، گفت: وجود نازنین نهمین خورشید تابان آسمان امامت و ولایت، امام همام حضرت محمّد تقی(ع) است که لقب مبارک ایشان جواد و کنیه‌ ایشان ابوجعفر است.

وی افزود: در میان امامان در مسأله‌ امامت به معنی خاص کلمه که شیعه بر اساس قرآن به آن اعتقاد دارد، آخرین رتبه‌ای است که خدا به حضرت ابراهیم(ع) عنایت فرموده و مقامی بالاتر از نبوّت و رسالت است و امام جواد(ع) در آن جهت با پیامبر اکرم(ص)، امام علی(ع) و سایر امامان مشترک است.

تولیت مدرسه علمیه امام خمینی(ره) در ادامه اظهار داشت: قرآن کریم این منصب را منصب عهداللهی معرفی کرده است. دست بشر نمی‌رسد که امام را انتخاب کند یا امام را یکی از آحاد بشر حتی پیغمبر منصوب کند. این یک شأنی از شئون پروردگار متعال است که فرموده «إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلیفَهً» این خلافت الهی است، خلافت مطلق خدا بر روی زمین به گونه‌ای است که خلیفه‌ خدا را خدا جعل می‌کند.

آیت الله صدیقی با اشاره به آیه شریفه «وَ إِذِ ابْتَلى‏ إِبْراهیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً‏» گفت: حضرت ابراهیم(ع) با همه سِمت‌هایی که داشتند، خداوند ایشان را با آزمون‌های سخت امتحان کردند، اینکه همسر و نوزادش را در یک بیابان بی‌آب و علف گذاشت و رفت، خود امتحانی بزرگ و مأموریتی الهی بود.

وی افزود: نتیجه‌ تحمل این فراق و این در به دری و همه‌ مشکلاتی که انبیا و ائمّه(ع) متحمل شدند بُعد هدایتی دارد که نتیجه‌ آن رویش نماز شد. خانه کعبه که جایگاه حضرت هاجر و حضرت اسماعیل(ع) است و حضرت ابراهیم آن را بنا کرد، همچنین صفا و مروه، زمزم، همه‌ یادگاری مشقت‌هایی بود که حضرت ابراهیم(ع) پشت سر گذاشت.

امام جمعه موقت تهران ابراز داشت: خداوند حضرت ابراهیم(ع) را به ذبح فرزندش، آزمود. همانطور که در آیات قرآن آمده حضرت ابراهیم(ع) خطاب به فرزندش می‌فرماید «یا بُنَیَّ إِنِّی أَرى‏ فِی الْمَنامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ …‏ قالَ یا أَبَتِ افْعَلْ ما تُؤْمَرُ سَتَجِدُنی‏ إِنْ شاءَ اللَّهُ مِنَ الصَّابِرینَ‏» نه سابقه دارد و نه حق است که یک انسان مظهر رحمت رحمانیه‌ خدا و مظهر رحمت رحیمیه خدا، فرزند معصوم و فرزند پاک خود را که هیچ جرم، خطایی و هیچ مکروهی از او سراغ ندارد، صرفاً به امر خدا به قربانگاه ببرد و به دست دشمن هم ندهد، خودش بخواباند و طرفین (پدر و پسر) توافق داشته باشند و کارد قصابی را به گلوی او بگذارد، این امتحان خیلی بزرگی است.

وی در ادامه گفت: امتحان دیگر حضرت ابراهیم(ع) به مال و اموال او بود. حضرت ابراهیم(ع) گوسفندها و اموال زیادی داشت، جبرئیل مأمور شد بیاید آوای حق به سر بدهد «سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ رَبُّ الْمَلَائِکَهِ وَ الرُّوحِ» حضرت ابراهیم بی‌قرار شد، چه کسی است که اسم معشوق من را در این محیطی که هیچ کسی نام او را نمی‌برد، این آواز و این آوا را در این بیابان طنین انداخته است؟! با شیدایی کامل صدا زد، صاحب صدا یک بار دیگر بگو نصف مال خود را به تو می‌دهم. بار دوم شنید عطش او بیشتر شد، داد زد یک بار دیگر بگو همه‌ مال خود را به تو می‌دهم و بار آخر گفت: خودم هم برای تو. جبرئیل خود را معرفی کرد، گفت: از جانب خدا مأمور بودم تا درجه‌ عشق تو را به خدا بیازمایم، خوب امتحان دادی.

تولیت مدرسه علمیه امام خمینی(ره) در ادامه ابرازداشت: آخرین امتحان، امتحان به جان بود که نمرود دستور داد «حَرِّقُوهُ وَ انْصُرُوا آلِهَتَکُمْ» ابراهیم را به آتش بکشید و او را و خدایان خودتان را نصرت کنید. آتشی را روشن کردند و ابراهیم را با منجنیق به آن آتش پرتاپ کردند. همه‌ ملائکه آمدند کمک کنند، گفت من نیازی ندارم. گفتند: از خدا بخواه. گفت: «عِلْمُهُ بِحَالِی» علم خدا به وضع من، من را بی‌نیاز کرده از این‌که لب باز کنم، با اینکه او من را می‌بیند. خدا هم گفت: «یا نارُ کُونی‏ بَرْداً وَ سَلاماً عَلى‏ إِبْراهیمَ‏» و حضرت ابراهیم(ع) این امتحانات را در اوج سربلندی پشت سر گذاشت.

آیت الله صدیقی افزود: خداوند در قرآن می‌فرماید «إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً»؛ این مقام امامت است که قرآن با این کیفیت برای ما معرفی کرده است؛ مقدمات امامت، امتحانات سختی است که قطعاً درخور تحمل آدم‌های عادی نیست، ابراهیم می‌خواهد فرزند زیبای خود را صرفاً به عشق خدا به قربانگاه ببرد یاهنگامی که بخواهند او را در آتش بیندازند از هیچ کسی کمک نخواهد.

وی در پایان خاطرنشان کرد: حضرت ابراهیم(ع) در پایان عمر خود دارا شد، خدا این امامت را به پیامبر ما، به امامان ما داده است و همه‌ امامان ما این منصب را در سنین بالا داشتند. اول امامی که در کودکی دارای این مقام شد حضرت امام محمّد تقی(ع) است. این از امتیازات بسیار مهمی است که خدای متعال به حضرت جواد(ع) عنایت فرموده است./996/ت302/ب1