چرا اینقدر دیر؟!

به گزارش خبرگزاری رسا به نقل از وطن امروز، با دیدن تصاویر رنج و مصیبت مردمی که تنها به بهانه کیش و مذهب‌شان دستخوش‌بدترین جنایت‌ها شده‌‌اند، تنها می‌توان گریست. مردم مظلوم روهینگیا در سایه بی‌توجهی مدافعان حقوق‌بشر آنچنان خرد شده‌‌اند که به کوه‌های بنگلادش پناه آورده‌‌اند. بسیاری از این آوارگان میانماری زمین‌داران و کشاورزان شریفی هستند که سالیان متمادی در سایه صلح و آرامش در کشورشان و در کنار دیگر ادیان با صلح و صفا زیسته‌‌اند اما اکنون و در زمان حکومت برندگان جایزه صلح نوبل، تنها برای زنده ماندن، جلای وطن کرده‌اند و دل در گرو دیدن موج‌های خلیج بنگال راه به سوی ناکجاآباد می‌برند اما دریغا که اینجا هم مفری برای رهایی نیست.

خبرنگار «وطن‌امروز» که همراه با نخستین کاروان کمک‌‌های انسان‌دوستانه جمهوری اسلامی ایران راهی منطقه مرزی بحرانی مرز بنگلادش و میانمار شده، راوی رنج‌‌های روهینگیایی‌ها شده است. او پس از آنکه هدایای مردم سرزمین‌مان به دست بی‌سرزمین‌‌‌‌‌ترین مردمان حال حاضر جهان رسید که فقط خدا برای‌شان مانده و بس، با سفیر ایران در بنگلادش گفت‌وگویی کوتاه داشت. عباس واعظی پس از بازگشت از نایپیداو، پایتخت میانمار همچنان در تلاش برای متقاعد کردن دولت دژخیم این کشور است تا مجوز بازدید از مناطق فاجعه‌زده ایالت راخین را به او بدهند. او به فرستاده ما می‌گوید: «حقیقت مطلب آن است که مردم بنگلادش خیلی زودتر از این منتظر حمایت‌های مردم کشورمان بودند؛ به هر ترتیب با فرمان مقام معظم رهبری و حمایت کمک‌رسانان هلال‌احمر، کریدور کمک به مردم مظلوم منطقه باز شده است، کریدوری که هم‌اکنون هم باز نیازمند کمک مردم ایران است».

استاندار «چیتان‌گان» یکی از مناطق مرزی بنگلادش که میزبان پناهجویان مسلمان از آن سوی آب‌های خلیج بنگال است، خود دلش از چرخ روزگار خون است. او می‌گوید: «تا چند سال پیش مردم روهینگیا در مجلس نماینده داشتند اما اکنون در دوران قدرت آنگ‌سان سوچی وضعیت به‌گونه‌ای شده است که این مردم حتی توانایی زیستن هم ندارند». کمک‌‌های انسان‌دوستانه مردم ایران درحالی به دست مردم مسلمان بی‌دفاع میانمار رسید که آنها حتی برای گذران یک شب‌شان محتاج به جایی برای خوابیدن هستند. هزاران زن و مرد که هیچکس به درستی نمی‌داند چه تعدادی هستند و هر لحظه در حال افزایش هستند، در مسافتی به طول 75 کیلومتر در کوه و دشت در کنار شالیزارها تنها برای زنده ماندن تلاش می‌کنند.

خبرنگار ما در راه با «متاشا» یکی از مسلمانان بنگلادشی که در مسیر این پناهجویان باغی را برای خود داشته است روبه‌رو می‌شود. حرف‌های او حکایت از آن دارد که بنگلادشی‌‌های فقیر خود تا آنجا که توان داشته‌‌اند به روهینگیاها کمک رسانده‌‌اند اما حالا خود زیر بار میزبانی این همه میهمان ناخوانده ناتوان شده‌‌‌اند. او می‌گوید: «کمک‌‌های انسان‌دوستانه ایران در حالی به کشور ما رسیده است که ما خیلی پیش از این منتظر آن بودیم». طرفه آنکه این  کشاورز ساکن «کاکس بازار» فرمان مقام معظم رهبری را به مناسبت عید قربان برای مساعدت به مظلومان میانماری شنیده بوده و به همین خاطر امیدوار بوده کمک‌‌های انسان‌دوستانه ایرانیان هرچه زودتر به دست خواهران و برادران روهینگیایی برسد.

مشاهدات عینی خبرنگار «وطن‌امروز»، واژه «فاجعه» را به عمیق‌‌‌‌‌ترین شکل درباره آنچه در ایالت آراکان میانمار و مناطق مرزی شرقی بنگلادش در حال رخ دادن است معنا می‌کند. اینجا زن و کودک، پیر و جوان که تنها به جرم مسلمان بودن از خانه و کاشانه خود اخراج شده‌‌اند، در مسیری به طول 75 کیلومتر تنها چشم امیدشان به کمک‌های مردم مسلمان دنیاست.

یکی از زنان میانماری که کمتر از 7 روز است توانسته از جهنم راخین که زمانی بهشت آبا و اجدادی‌‌‌‌اش بود خارج شود برای ما چنین درددل می‌کند: «هیچ کشوری، باز هم می‌گویم که هیچ کشوری جز بنگلادش به داد ما نرسیده است و تنها کمک‌های مردمی است که توانسته باری از مصیبت‌های ما کم کند». وقتی نگاه بانوی میانماری به بسته کمک‌‌های ایرانی افتاد، تبسمی بر چهره پردردش نشست./۱۳۲۵//۱۰۳/خ