تصمیم كبرای دولت روحانی!

به گزارش خبرگزاری رسا، در نظام های مردم سالار، دولت ها با سیاست ها و رویكردهای پیشنهادی خود البته در چارچوب اصول كلی نظام و حكومت روی كار می آیند و تلاش می كنند با اعمال آن سیاست ها و ارائه نتایج آن به  جامعه ثابت كنند كه تشخیص آنان و نظریه و راهكارشان برای حل مشكلات مردم هیچ بوده است.

البته در مواردی هم كه راهكارهای دولت در عمل نتواند كارگشای مشكلات كلیدی شود یا احیانا این مشكلات را شدت ببخشد، روال قانونی آن است كه دیگر نهادها و مراجع پیش بینی شده برای دفاع از حقوق مردم وارد صحنه می شو ند و عملكرد وزارت یا بخشی از دو لت را به چالش می كشند و در صورتی كه دولت با اقدامات لازم موفق نشد كاستی ها را سامان ببخشد و مرتفع نماید، براساس قانون، كار به استیضاح وزیر یا تعدادی از وزرا و حتی سوال از رئیس جمهور می كشد و در صورت لزوم عدم كفایت و بركناری رئیس جمهور نیز مورد بررسی قرار می گیرد. چرا كه در نظام های مردم سالار آنچه اصالت و موضوعیت دارد تامین منافع و مصالح عموم مردم است نه منافع و مصالح گروه یا فردی خاص و فلسفه حفظ جایگاه تمامی دولتمردان و سیاستمداران تا آنجاست كه توانایی خدمت به مردم و حل مشكلات كلیدی آنان را داشته باشند.

البته در برخی كشورها زمانی كه دولت نتواند مشكلات كلیدی مردم را مرتفع سازد یا رویداد و مصیبتی حادث شود كه افكار عمو می را به شدت جریحه دار نماید، برای احترام گذاشتن به افكار عمو می، وزیر مربوطه پیش از آنكه كارش به استیضاح بكشد خودش استعفا می دهد و در موارد شدیدتر حتی دولت كناره گیری می كند. هر چند در كشور ما هنوز احترام به افكار عمومی در میان برخی دولتمردان چنین جایگاهی را نیافته است و دفاع از پست و مقام در پوشش احساس تكلیف مانع چنین تصمیم گیری های التیام بخشی می باشد و در موارد انگشت شمار هم استعفاها بیشتر با رویكرد سیاسی و برای اثبات حقانیت خود و فشار آوردن به نظام اسلامی صورت گرفته است.

در عین حال زمانی كه نظریه و راهكار رئیس جمهور و دولتی برای حل مشكلات كلیدی مردم با شكست مواجه شود، دور  از انتظار نیست كه دنبال شریك جرم بگردد یا پشت سر مشكلات قانونی پناه بگیرد یا محدودیت اختیارات را بهانه نماید یا اگر مشكل  عمده مردم، اقتصادی و معیشتی و بیكاری است، با ورود به بحث های كلامی و اعتقادی و سیاسی نظیر آزادی و حجاب و امثال آن بخواهد افكار عمومی را از مسئله اصلی منحرف سازد.

هر چند اگر رئیس جمهور، دولتی صادقانه و برای خدمت به مردم پا به عرصه سیاست گذاشته باشد، با آغوش باز از انتقادها استقبال می كند و دست یاری به سوی همه حتی منتقدان دراز می نماید. مگر آنكه برنامه ریزی برای تكیه زدن

بر مسند قدرت با اهداف دیگری غیر از خدمت به مردم صورت گرفته باشد و هدف تامین منافع درصد بسیار ناچیز یقه سفیدها و بازگشت به اشرافی‌گری و ارتجاع و نظایر آن باشد. در این حالت دور از ذهن نیست كه اصحاب قدرت برای حفظ موقعیت خویش نه تنها منتقدان خود را تحقیر و  به آنان توهین كنند بلكه در مراحل بعدی، شیفتگان قدرت اگر موقعیت خود را به شدت در تزلزل ببینند به چالش پنهان و آشكار با اركان و مبانی نظام و حكومت روی می آورند كه البته با چالش آشكار، پایگاه اجتماعی خود را سریع تر از دست می دهند اما در چالش پنهان، زمان بیشتری لازم است تا ماهیت آنها روشن شود.

اما در موقعیت كنونی كشور ما بیش از چهار سال است كه آقای روحانی بر اساس وعده هایی كه به مردم داده است زمام مدیریت اجرایی كشور را در اختیار دارد و سیاست كلی و كلید عملیاتی كلید نمادین ایشان را باید در سودای برجام جستجو كرد كه مبنای آن گفتگو و مذاكره با غرب، تلاش برای جلب اعتماد غرب و دفاع از حقانیت و حقوق ملت ایران در این گفتگوهاست و در این سال‌ها ملت و همه دلسوزان صاحب نظر اعم از موافقان و مخالفان سیاسی ایشان تلاش كردند تا شاید اعجاز راز سر به مهر برجام را ببینند و حتی تدفین دستاوردهای علمی كشور را نگریستند و مظلومانه سكوت كردند.

اما دشمن در عمل ثابت كرد كه به هیچ عهد و پیمانی پایبند نیست و به دنبال زیر پا گذاشتن تعهدات خود اینك با حربه تهدید خروج آ‌مریكا از برجام، اروپا و آمریكا بازی موش و گربه درآورده اند تا به خیال خام خود بخواهند ابتدا مانند قذافی یا صدام صنایع دفاعی و موشكی ایران را از میان بردارند و سپس نظام اسلامی را سرنگون سازند و طبیعی است كه به تجربه برجام، تصمیم گیری در این شرایط كه دفاع از كیان نظام اسلامی مطرح است دیگر در محدوده اختیارات دولت نیست بلكه نظام اسلامی با هوشیاری و اقتدار از موقعیت تاثیرگذار خویش در منطقه دفاع خواهد كرد و از رئیس جمهور محترم هم انتظار می رود همان گونه كه در بعضی سخنرانی ها قاطعانه علیه آمریكا و اسرائیل موضع می گیرد، به اروپا هم چشم امیدی نداشته باشد و در عمل، سیاستی جدید و قاطع و انقلابی در برابر ملت واحده دشمنان به كار گیرد.

در تدوین این سیاست انقلابی باید از مولفه هایی بهره جست كه دشمن مغرور را وادار كرد تا پای میز مذاكره با ایران بنشیند، یعنی دستیابی به قدرت هسته ای یا به صنایع قدرتمند موشكی و دفاعی، و همچنان ‌كه از ابتدا رهبر معظم انقلاب اسلامی پیش بینی كرده بودند، دشمن ما بار دیگر ثابت كرد كه تنها با زبان زور می توان با او مذاكره كرد نه با زبان دیپلماسی! بنابر این دولتمردان هم به جای آنكه بخواهند در پوشش تحریف واژه ها با گفتگوهای محرمانه - بخوانید مذاكرات محرمانه – در باره مسائل منطقه و بخصوص یمن و صنایع موشكی و مانند آن موجب جسارت بیشتر دشمن شوند، ضروری است با سیاست های كلی نظام هماهنگ شوند و با توجه به رویكرد همواره انقلابی و موفق نظام  اسلامی در برابر آمریكا، به جای آنكه هر روز نگران تهدید آمریكا به خروج از برجام یا تحریم ها و اغتشاش آفرینی های جدید باشند، چه بسا ضرورت داشته باشد كه ایران با استناد به عهدشكنی های مكرر آمریكا، تهدید به خروج از برجام نماید.

در عین حال باید توجه داشت كه در اسلام برخی حرمت های اولیه در شرایط ثانویه و از باب ضرورت برداشته می شود و لذا چه بسا رفع حرمت دستیابی به سلاح های هسته ای را نیز اگر موجب بازدارندگی و دفع شرّ كفار و حفظ دماء مسلمین شود، بتوان از مقام معظم رهبری استفتاء كرد./۹۶۹//۱۰۲/خ

منبع: رسالت