عاشورا میزان و حقیقت حقوق اجتماعی را به مردم می‌آموزد
به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت‌الاسلام تابش شامگاه امروز در محفل سخنرانی آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها که در شبستان امام خمینی (ره) برگزار شد با بیان این‌که مؤمنان نسبت به یکدیگر حقوقی دارند، اظهار داشت: از امام حسین علیه‌السلام روایتی نقل‌شده است که حدود بیان حاجت را برای مؤمن تعیین فرموده است.
سخنران آستان مقدس حضرت معصومه سلام‌الله علیها با اشاره به این‌که این حدیث شریف در کتاب تحف العقول آمده است، ابراز داشت: از امام حسین در این روایت نقل‌شده است که حضرت فرمودند «لا تَرْفَعْ حاجَتَكَ إلاّ إلى أحدِ ثَلاثةٍ: إلى ذِي دِينٍ، أو مُروّةٍ، أو حَسَبٍ؛ فأمّا ذو الدِّينِ فيَصُونُ دِينَهُ و أمّا ذو المُروّةِ فإنّهُ يَسْتَحيي لِمُرُوَّتهِ و أمّا ذو الحَسَبِ فيَعْلَمُ أنّكَ لَم تُكْرِمْ وَجهَكَ أنْ تَبْذِلَهُ لَهُ في حاجَتِكَ، فهُو يَصونُ وَجهَكَ أنْ يَرُدَّكَ بغَيرِ قَضاءِ حاجَتِكَ؛ حاجت خود را جز نزد سه كس مَبَر: نزد دین‌دار، يا جوانمرد، يا بزرگ‌زاده؛ زيرا دین‌دار، براى حفظ دين خود نيازت را برآوَرَد و جوانمرد، از مردانگى خود شرم می‌کند و بزرگ‌زاده، می‌داند كه تو با رو انداختن به او آبرويت را فروختى و او با برآوردن نيازت، آبروى تو را حفظ می‌کند.»
حجت‌الاسلام تابش قیام عاشورا را مصداق اتم الگوی اسلامی سبک اسلامی توصیف کرد و گفت: حفظ حقوق دیگران و حراست از حقوق جامعه از مسائلی است که می‌توان میزان و حقیقت آن را از عاشورا آموخت.
کارشناس معارفی حرم مطهر با اشاره به این‌که دین‌دار برای مراقبت از حدود دین هرگز دست نیازمند را رد نمی‌کند، عنوان داشت: یکی از ویژگی‌های انسان مروت و جوانمردی سفره‌داری و تلاش برای حل مشکلات دیگران است.
وی ادامه داد: از امام حسن علیه‌السلام نقل‌شده است که مردی نزد امام اظهار حاجت کرد. حضرت فرمود «حاجتت را بنویس و به ما بده.» او نیز بر اساس امر حضرت عمل کرد، نقل‌شده است امام نامه‌اش را خواندند و دو برابر خواسته‌اش را به او بخشیدند. یکی از حاضران گفت: «ای پسر رسول خدا! این نامه چقدر برای او پربرکت بود؟» فرمود: «برکت آن برای ما بیش‌تر بود؛ زیرا ما را اهل معروف ساخت. مگر نمی‌دانی که نیکی آن است که بدون درخواست، به کسی چیزی بدهی؛ اما آنچه پس از درخواست می‌دهی، در برابر آبروی خواهش کننده، بهای ناچیزی است. چه‌بسا وی، شب را با اضطراب و میان بیم و امید به سر برده و نمی‌دانسته که در برابر عرض نیازش دست رد بر سینه او خواهی زد یا با شادمانی خواهشش را برآورده می‌کنی و اکنون با تن لرزان و دل ترسان و پریشان نزد تو آمده است. اگر تو فقط به‌قدر خواسته‌اش به او ببخشی، در برابر آبرویی که نزد تو ریخته، بهای اندکی به او داده‌ای.»/837/پ۲۰۲/ب۱