کشمیرِ نگران

باشگاه نویسندگان حوزوی خبرگزاری رسا | مهدی عباسی

تا کی باید شاهد زخم‌های کهنه باشیم؟ تا کی باید غلتدین برادرانمان را در خون ببینیم؟ تا کی باید اشک‌های بغض آلود مادری شهید داده را ببینیم؟ تا کی باید شاهد تکرار عاشورا‌های شیعیان باشیم؟ ضرب المثلی جالب وجود دارد که می‌گوید: «اگر دیدید دو ماهی در یک رودخانه به جدال پرداخته‎اند، بدانید یک انگلیسی از بالا دست رودخانه گذر کرده است.» سوگمندانه باید گفت هر چندمدتی شاهد تازه شدن زخمی کهنه بر پیکره ضعیف منطقه مسلمان‎نشین کشمیر هستیم. زخمی که با مناقشه خونین نظامی میان دو کشور همسایه یعنی هند و پاکستان رخ می‌نمایاند و بیشترین آسیب را متوجه مردم مسلمان و غیر نظامی آن منطقه می‌کند. باید دانست هر جا سخنی از اختلاف و جنگ و درگیری قومیتی وجود دارد؛ دستی از استعمار پیر بر پهلوی آن خودنمایی می‌کند.

کشمیر در گذر تاریخ

سال‌ها از سلطه انگستان بر هند می‌گذشت و پس از بالا گرفتن فشار‌های انقلابی مردم برای استقلال از روباه پیر، سرانجام انگلیس تسلیم شد و در سال ۱۹۴۷ میلادی استقلال هندوستان را اعلام کرد. بر طبق توافقی که صورت گرفته بود مناطقی که دارای اکثریت مسلمان نشین بودند تحت عنوان کشور پاکستان و مناطقی که دارای اکثریت هندو نشین بودند به نام کشور هندوستان تقسیم گردید. در برخی مناطق از جمله حیدرآباد که فرماندار آن مسلمان بود، ولی جمعیتی اکثرا هندو داشتند مناقشاتی پیش آمد، ولی بنا بر توافقی که ملاک تقسیم بود؛ حیدرآباد به هند واگذار گردید؛ و مورد موافقت دولت پاکستان قرار گرفت. اما دولت هندوستان حاضر به الحاق منطقه کشمیر به پاکستان که شرایطی عکس حیدرآباد داشت و اکثریت مسلمان نشین  بود ولی فرمانداری هندو بر آن حاکم بود و بنا بر شیوه تقسیم، باید به پاکستان واگذار می‌شد؛ نگردید. از آن زمان به بعد شاهد سناریوی تکراری جنگ مرزی هند و پاکستان بر سر منطقه کشمیر و کشته شدن نظامیان و مردم بی‌دفاع هستیم.

این سیاست شیطانی انگلیس بود که با روش نفاق افکنانه خود، اجازه حل این مسئله را نداد تا بتواند ملت‌ها و دولت‌ها را به جان هم بیاندازد. قرآن کریم در سوره مائده آیه ۹۱ با آگاه کردن مسلمانان، از این روش شیطانی ایجاد نفاق و کینه خبر داده و مسلمان را به اطاعت از خدا و پیامبر در این مسئله، دعوت کرده است.  

پراکندگی جمعیت نشان می‌دهد که بخش اعظم کشمیر تحت کنترل هند است و بخشی از کشمیر تحت کنترل پاکستان است که جمعیت آن را شیعیان (امامی، اسماعیلی و نوربخشی) تشکیل می‎دهند و ریشه‎ی حضور آنان در منطقه به ورود صوفیان در دهه‌های گذشته به این ناحیه بر می‌گردد. متاسفانه حل نشدن این موضوع، عقب افتادگی‌های زیانباری را برای منطقه کشمیر به همراه داشته است. این بلاتکلیفی، بیشترین آسیب را متوجه اکثریت مسلمان‎ آن منطقه داشته است.

اخیرا در برخی محافل، اخباری حکایت از دخالت صهیونیست‌ها در این مناقشه اخیر دارد که هوشیاری بیشتری را طلب می‌کند. اگر دست شیطانی صهیونیست‌ها که آغشته به خون هزاران انسان بی‎گناه است؛ ثابت شود؛ نباید اجازه داد کشمیر به فلسطینی دیگر تبدیل شود و در طول سالیان دراز شاهد رواج ظلم و ستم، اشغال، بی‌خانمانی، تخریب منازل و کودک‌کشی باشیم.

کشمیر‌های ایرانی

البته سیاست مزورانه و فریبکارانه‌ی روباه پیر در کشور ما نیز اتفاق افتاد و با وجود قومیت‌های مختلف در ایران، خط مرزی دقیقا در وسط جغرافیای قومیتی تعیین گردید و عرب‌ها، کردها، ترک‌ها، ترکمن‌ها و بلوچ‌ها به دو قسمت تقسیم شدند که نیمی از آن در کشور ایران و نیمی دیگر در همسایگی و کشور دیگر قرار گرفت؛ تا شاهد بروز این اتفاقات ناگوار باشیم. اما وحدت مثال‎زدنی قومیت‌های کشور، این دسیسه روباه پیر را ناکام گذاشت و مقصود آن‌ها از این تقسیمات اختلاف افکنانه، حاصل نگردید.

این ضرورت بسیار لازم به نظر می‌رسد که کشور‌های اسلامی برای حل مناقشه منطقه کشمیر گام‌های اساسی برداشته و همان‎گونه که مقام معظم رهبری در مورد حل مساله فلسطین فرمودند: «آرای آن کسانی که فلسطینی هستند باید مورد مراجعه قرار بگیرد و از آن‌ها نظرخواهی بشود و آن‌ها نظامِ حکومتیِ کشورِ فلسطین را معیّن کنند»؛ (۲۵ / ۳ / ۹۷) سرنوشت این منطقه با دخالت سازمان‌های بین المللی و برگزاری انتخابات آزاد برای الحاق به یکی از دو کشور، به خود مردم واگذار شود./918/ی702/س