ذبح اصل ماجرا زیر جنجال همسفر و ماه عسل!

به گزارش خبرگزاري رسا، به نظر می‌رسد برجسته شدن سکانس پایانی سریال پایتخت ۶ و دستور رئیس صداوسیما برای بررسی اینکه ستون پنجم دخالتی در این موضوع داشته اصل موضوع یعنی بداخلاقی‌های سریال را به حاشیه برده است تا این تلقی ایجاد شود که مدیران سازمان و منتقدان این سری از سریال پایتخت صرفاً روی ارجاع به دو فیلم از سینمای پیش از انقلاب حساسیت داشته‌اند، اما حقیقت ماجرا این است که پایتخت‌۶ بدون آن سکانس جنجالی نیز کلیتی قابل انتقاد دارد و البته آن سکانس سبب شد بیش از پیش از شیطنت‌های برخی عوامل و نیز سستی و کاهلی برخی مدیران رونمایی شود، اما ای‌کاش همیشه حساسیت مدیران سازمان محدود به مسائلی از این دست نمی‌شد. پایتخت ۶ بدون آن سکانس پایانی نیز به لحاظ تأثیرگذاری منفی روی اخلاق عمومی اثری به شدت پرایراد است و ای‌کاش ایراد‌های اساسی کل مجموعه در زیر جنجال‌های آن سکانس پنهان نماند و چه بسا اگر آن ارجاع سینمایی مضحک نبود، رئیس سازمان هم نامه‌ای برای بررسی ماجرا ننوشته بود.

شاهد مثال این موضوع هم این می‌تواند باشد که یکی از منتقدان مشهور سینما دیروز در فضای مجازی نوشت: «یعنی هنوز هم هر اشاره‌ای به دوران گذشته این قدر حساسیت‌برانگیز است؟ حتماً آقای رئیس نمی‌داند که اصلاً یکی از مایه‌های رایج در کمدی، ارجاع به چیز‌ها و نکته‌های آشنا و شوخی با آنهاست. در همین سینما و تلویزیون ما کم به قیصر و گوزن‌ها ارجاع‌های طنزآمیز شده؟ آقای رئیس. قصد گرا دادن ندارم، چون همه متوجه شدند که در تیزر سریال «نون خ۲» که قرار است از بیستم فروردین پخش شود ارجاع به چی داده شده. یکی می‌پرسد «تو صمد می‌شناسی؟» و مخاطبش جواب می‌دهد: «ما اصلاً فیلم غیرمجاز نمی‌بینیم.» که پیداست اشاره‌ای ا‌ست به سری فیلم‌های «صمد». حالا صداوسیما هیئتی را اعزام کند برای پیدا کردن ستون پنجم در آن منطقه یا راه آسان‌ترش حذف این دیالوگ پس از این همه پخش تیزر است. لطفاً بس کنید این شوخی‌های کهنه را.»

متن سردبیر مجله فیلم از بروز همان نگرانی که ابتدای این نوشتار به آن اشاره شد، یعنی غلبه حاشیه بر متن حکایت دارد. البته مقایسه آثار قابل تأمل و تحملی، چون قیصر و گوزن‌ها که در تاریخ سینمای ایران دارای وزن و جایگاهی هستند با دو فیلمفارسی که در پایتخت به آن‌ها ارجاع داده شده قیاس مع الفارق است، اما اصل ماجرا این است که چرا فیلمسازان ما تا این حد دچار عقده حقارت شده‌اند که به آثاری ارجاع می‌دهند که کمترین جایگاهی در سینمای ایران دارند. مشکل اصلی این است که نه مدیران فرهنگی و نه فیلمسازان مطرح ما دغدغه‌ای برای تقویت فرهنگ عمومی ندارند و این سرگرمی است که بر فرهنگ غلبه پیدا کرده است. همه می‌خواهند به هر قیمتی خودشان یا محصولشان یا اثرشان دیده شود و کسی حواسش نیست در میان این حرص و طمع‌ها برای دیده شدن این فرهنگ مردم است که ندید گرفته می‌شود. اینکه فرهنگ برای سگ‌بازان و گربه‌باز‌ها بی‌اهمیت یا کم اهمیت باشد چیز عجیبی نیست، اما از مدیرانی که مدعی دین‌مداری و اخلاق هستند انتظار دیگری می‌رود./1360/