نماز فرادی، اقتدا به حسین علیه السلام، قربة الی الله(3)

به گزارش خبرنگار سرویس حوزه و روحانیت خبرگزاری رسا،
"عباس خدای ادب در پهن دشت کربلا"
عباس اقیانوسی که خود را قطره می‌دید آری قطره شاید هم کوچکتر از قطره....
عجیب نیست مامومی که عمری با اقتدای به حسین، از نماز حسین درس ادب را آموخته اگر خود را قطره نبیند عجیب است....
گاهی که دلم می گیرد ،گویی هوای خلوت با خود دارم به اعماق انسانیت می روم و می اندیشم به خویشتن خویش، به انسانیتم، به هستی خود به حضور و ظهورم به فضایل و رذایل اخلاقی ام، به بود و نبودم، آری به همه هستی خود و به آنچه که باید خود را به وسیله آن بیارایم.... به ادب انسانی و آداب انسانیتم....
نمی دانم چرا هر گاه به ادب می‌اندیشم بی‌درنگ نام عباس بن علی بر ادب پیشی می‌گیرد....
گویی این عباس است که سرچشمه همه فضایل انسانی و ادب انسانیت است و هر انسان مودبی که بهره‌ای از ادب دارد وامدار سخاوت و کرم دریای ادب عباس است....
گویا عباس خدای ادب است و سرچشمه همه آداب...
هرگاه که به ادب عباس می‌اندیشم ناخودآگاه سر از صحرای کربلا در می‌آورم و خود را در روز عاشورا زیر تابش گرم و سوزان آفتاب آن واقعه عظیم می‌بینم و زیباترین صحنه ادب انسانی از آن سرچشمه بی پایان ادب، ابوفاضل عباس بن علی جلوی چشمانم متجلی می‌شود....
صحنه ای که آتشی جانسوز و جانکاه بر قلب دوستان هم عصر که نه، بلکه بر قلب زمان و مکان تا قیام قیامت زده است...
آخر عباس برادر حسین و زینب است، امانه از فرزندان فاطمه زهرا که فرزند و جگرگوشه امیرالمومنین وام البنین بود ، که از ابتدای کودکی تا به لحظه شهادت کسی ندیده بود عباس، حسین را برادر و زینب را خواهر صدا بزند.. می‌دانید چرا...؟
چون خود را کوچکتر از آن می دید که به دریا متصل شود...
همیشه خود را قطره ای می دید کنار اقیانوس فرزندان فاطمه و با خود می گفت:
من خدمتگزار و فدایی فرزندان فاطمه و علی هستم، من پسر ام البنین و خادم گوهرهای زهرای مرضیه امام...
هیچ گاه حسین را برادر صدا نمی زد هیچگاه، و حسین در حسرت شنیدن واژه برادر از زبان برادر.....
زمان گذشت و گذشت تا به روز عاشورا رسید، عطش بالا گرفت...
خورشید هر چه در توان داشت تابید...
جانها به لب رسید....
عباس بی تاب تر از همه...
کودکان بی تاب آب...وعباس بی‌تاب کودکان... جان بر کف دست گرفت و بر قلب دشمن زد.... گرد و خاکی به پا شد ...و لحظاتی بعد مثل همیشه عباس فاتح میدان سربلند بیرون آمد...
دقایقی فرصت یافت با آب تنها باشد...
نجوایی از سرعطش و اخلاص با آب کرد... آب را با دستانش نوازش کرد... عباس در حسرت چشیدن جرعه‌ای آب و آب در حسرت نوازش لبهای عباس ...عجیب بود اما دیدنی...
عباس وصال آب را بی حضور حسین علیه السلام تاب نیاورد... دست ها از هم گشوده شد، لحظه فراق و جدایی عباس با آب، زیباتر از لحظه وصالشان بود...
صحنه ی باشکوهی بود اما این صحنه با تمام شکوه و عظمت خود سطری بود کوتاه، از کتاب ادب عباس...
اوج ادب عباس آن زمانیست که مشک را از آب لبالب کرد و سوار بر اسب شد، دشمن تاب دیدن سرو قامت بنی هاشم را نداشت... با بغض کینه به سمت عباس تیر را نشانه رفت... باران تیر شروع به باریدن کرد..
دریایی کینه و خباثت از یمین و یسارِ عباس عبور کرد و لحظاتی بعد دستان عباس نقش زمین شد... عباس بی اعتنا مشک را به دندان گرفت. دشمن تاب برقراری او را نداشت...
چشمان زیبای عباس را هدف گرفت
تیر به هدف اصابت کرد...
قامت عباس هبوط کرد و قیامتی به پا شد... حسین آن سوی میدان بی تاب و بیقرار در حسرت شنیدن واژه برادر از زبان برادر و کمک طلبیدن او...
اما دریغا، دریغا که صدایی از جانب عباس شنیده شود...
عباس مودب تر از آن است که سرور و سالار خود را برادر خطاب کند...
اما آن سوی میدان ناگهان با نویی بین زمین و آسمان متجلی می‌شود و آغوش به سمت عباس باز می کند و با قامتی خمیده جلو می‌رود و عباس را پسرم خطاب می کند...
عباس که گویی سالها در انتظار این لحظه باشکوه بود، دست تمنا به سمت مادر بلند می کند کرد به برادر فریاد می‌کشد "یا اخا ادرک اخاک...
و حسین که سالها بی قرار چنین لحظه‌ای بود به سمت برادر می رود و او را در آغوش می‌گیرد و با نگاه پرسشگر خود گله ای از عباس می کند.
سالها منتظر این لحظه بودم چرا حالا که کمرم را شکستی مرا برادر خواندی...؟