نوبل را معمولاً قالتاق‌ها و ضدوطن‌‌ها می‌گیرند

در چندسال اخیر، اهدای جوایز بین‌المللی از سوی جبهه غرب، به افرادی که در سایر نقاط کره زمین، به نوعی پیاده‌نظامی مغرب‌زمینیان را می‌کنند، امروزه حربه و ابزاری تلقی می‌شود که بتوان از طریق آن جنگی شناختی را اداره کرد و راه فشار بر سایر ملل مخالف غرب را هموار ساخت. اجازه دهید در ابتدای امر تکلیف را روشن کنیم، به قول ژاک لوک نانسی: «همه چیز سیاسی است!». همین پارسال و در بحبوحه جنگ‌جهانی رسانه‌ای علیه کشور و جامعه بود که خواننده جوانی که از قضا به مدد تریبون صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران شناخته شده بود شعری در راستای اهداف براندازان خواند و چندی بعد جایزه بخش «آهنگ تغییرات اجتماعی» فستیوال گرمی را کسب کرد؛ عنوانی که دقیقاً پس از بلوای ۱۴۰۱ که نتیجه آن ریخته شدن خونِ بسیاری از هموطنانمان بود به بخش‌های جایزه این فستیوال هنری اضافه شد!

برنده جدید سناریو نوبل

دیروز بار دیگر اتفاقی افتاد که ما را به تحولات سال گذشته کشاند و بیش از پیش حرف ژاک لوک نانسی را برجسته و به حقیقت نزدیک کرد: «همه چیز سیاسی است!». جمعه، ۱۴ مهرماه ۱۴۰۲ خبری در رسانه‌ها مبنی بر اهدای جایزه صلح نوبل به «نرگس محمدی» مخابره شد. البته منظورمان از نرگس محمدی بازیگر فیلم ستایش نیست که کل عمرش را از حشمت فردوس فراری بود، چون همین اشتباه را رسانه اسکای نیوز انجام داد و معلوم کرد که آنقدر هم نرگس محمدی مورد نظر ما برخلاف چیزی که رسانه‌های بیگانه در پی‌اش هستند، در جهان شناخته شده نیست که رسانه‌ای مطرح چون اسکای نیوز در تشخیص هویتش اینچنین به اشتباه افتاده است.

جایزه‌ای که معمولاً به قالتاق‌ها می‌رسد

از دیروز رسانه‌های مختلفی که قبله آمالشان غرب و متعلقاتش است، با سایر اکانت‌هایی که دنیا چیزی جز قاب کوچک گوشی موبایل و صفحه‌های کامپیوترشان نمی‌بینند، «شادباش گویان» و «بخٍّ بخٍّ‌گویان» فضای مجازی را از این کلیشه پر کرده‌اند که نرگس محمدی زنی مقاوم و مبارز است که در راستای حقوق بشر و عدالت سختی و رنج کشیده و این جایزه حق اوست! بلی، این جایزه حق اوست، اصلاً جایزه صلح‌نوبل به شهادت تاریخ حق همه قالتاق‌هایی است که مستقیم و غیرمستقیم در تحقق اهداف جبهه سلطه و غرب قدم برداشته‌اند. می‌دانم، نگارنده را یحتمل به رادیکال و دگم بودن متهم می‌کنید، اما همراه باشید تا ببینیم در دهه‌های اخیر جایزه صلح نوبل به چه کسانی تعلق گرفته است:

هنری کیسینجر، بانی جنایات گسترده در شرق آسیا و شیلی
انور سادات و مناخیم بگین، زمام‌داران مصر و رژیم صهیونیستی به خاطر رسمیت بخشیدن به اشغال فلسطین
میخائیل گورباچف رئیس جمهور شوروی که سرانجام، رقیب آمریکا را از هم پاشاند
آنگ سان سو چی، حامی جنایت علیه مسلمانان در میانمار
دالایی لاما، معارض تبتی در چین
یاسر عرفات، اسحاق رابین و شیمون پرز به خاطر رسمیت دادن به رژیم اشغالگر فلسطین
لیو شیائوبو معارض و اپوزیسیون چینی
یان راچینسکی معارض و اپوزیسیون روس
آلس بیالیاتسکی، معارض و اپوزیسیون بلاروسی
باراک اوباما، اعمال‌کننده سنگین‌ترین تحریم‌های علیه ایران و حمایت از تروریست‌های سوری
جیمی کارتر، یارِغار محمدرضا پهلوی دیکتاتور ایران

شرط نوبل حرکت در مسیر غرب است

چیزی که روشن است این است که برای دریافت جایزه صلح نوبل یا باید خود از جبهه غرب بود، یا باید در راستای اهداف آنان اقدام کرد، برای همین معارضان و اپوزوسیون کشورها در سایر بلوک‌های قدرت بهترین گزینه برای دریافت جایزه صلح نوبل هستند. وجه جالب و البته عجیب قضیه درجایی است که آمریکایی‌ها که کارنامه ضدصلح و سراسر جنگ‌طلبی‌شان زبان‌زد خاص و عام است جزو کسانی‌اند که در دریافت این جایزه کذایی رتبه بالا و آمار قابل توجهی دارند. افرادی نظیر  وودرو ویلسون، تئودور روزولت، الیهو روت، جرج مارشال، جان رالیگ موت، جین ادامز، نیکولاس مورای باتلر، فرانک بی کلاگ، رالف بونچ، جرج کتلت مارشال، لینوس کارل پولینگ، الیه ویزل، جودی ویلیامز، ال گور، جیمی کارتر و باراک اوباما آمریکایی‌های برنده نوبل هستند. 

حامی اغتشاشات و تحریم برنده صلح می‌شود؟!

هیأت مدیره صلح نوبل، امسال جایزه سیاسی خود را به نرگس محمدی داد. او همسر تقی رحمانی از فعالین ضدنظام خارج نشین گروه ملی مذهبی و همکار شیرین عبادی در گروهکی موسوم به کانون مدافعان حقوق بشر است. محمدی از حامیان پروپاقرص تحریم ایران بوده و اکنون به جرم اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم علیه امنیت کشور در زندان به سر می‌برد. به طور مثال او در خرداد ۱۴۰۰ در خبری که ایران‌وایر منتشر کرده بود به صراحت گفت «من با تحریم ناقضان حقوق بشر و سرکوبگران و محدود کردن حضور آن‌ها در مجامع بین‌المللی موافقم. قطع و کنترل تحرکات، امکانات و ابزار جمهوری اسلامی در سرکوب منتقدان به نفع مردم ایران است و من قطعاً با آن موافق هستم». وی همچنین از طلایه‌داران فتنه زن‌زندگی‌آزادی در پاییز و زمستان سال گذشته به حساب می‌آید که با اشاعه اخبار کذب به قصد تشویش اذهان عمومی زمینه‌ساز التهاب در سطح شهرهای ایران شده بود.

با این حساب باید گفت در  معرکه دریافت جایزه صلح نوبل، هرچه قالتاق‌تر و ضدوطن‌تر باشی و در راستای اهداف غرب عمل کنی احتمال دریافت این جایزه بیشتر است.