تنها اشغالگران تاریخ که خود را قربانی معرفی می کنند

به گزارش خبرنگار سرویس فرهنگی و اجتماعی خبرگزاری رسا، سرزمین فلسطین از دیرباز متعلق به فلسطینیان و تمام اقوام ساکن در فلسطین بوده و فلسطینیان امروز، فرزندان همان فلسطینیان و کنعانیان و سایر قبایل اولیه هستند.

در سال 1897 میلادی، دویست و چهل نفر از سران یهود، از کشورهای مختلف، در شهر بال (بازل) سوئیس گرد هم آمدند و اولین کنفرانس بین‌المللی سازمان جهانی صهیونیسم را به رهبری تئودور هرتسل(هرتزل) [1] تشکیل دادند. در این کنفرانس، با موافقت اعضا، تصمیم گرفته شد یهودیان که به دلایل مختلف در سرتاسر جهان پراکنده شده بودند، اولین دولت متمرکز یهودی را ایجاد کنند و برای همیشه از فشار و تحقیر، به‌خصوص در اروپا و به‌طورکلی از وضعیت موجود رهایی یابند. از میان سرزمین‌های مختلف، درنهایت سرزمین فلسطین که در آن زمان، به دلیل شکست امپراتوری عثمانی از انگلیسی‌ها در جنگ جهانی اول، مستعمره انگلیس شده بود انتخاب شد و در ادامه در سال 1917 میلادی، با صدور اعلامیه بالفور[2] حمایت رسمی دولت انگلیس از تشکیل دولت یهودی در فلسطین اعلام شد. از آن زمان تمام تلاش‌ها برای مهاجرت یهودیان به فلسطین آغاز شد.

ادعای تعلق سرزمین فلسطین به یهودیان به‌عنوان سرزمین آبا و اجدادی و ملی، اولین بار در سال 1919 میلادی از سوی سازمان جهانی صهیونیسم به شورای عالی نیروهای متفقین در کنفرانس پاریس در همین سال تسلیم شد. در این یادداشت پیشنهادشده بود که نیروهای متفق، حاکمیت تاریخی یهود را بر سرزمین فلسطین و حق آن‌ها را برای بازسازی آن کشور به‌عنوان وطن ملی به رسمیت بشناسند[3] اما ادعای صهیونیست‌ها مبنی بر حاکمیت تاریخی آن‌ها بر سرزمین فلسطین کاملاً ‌بی‌اساس به نظر می‌رسد. پیش از قوم بنی‌اسرائیل، اقوام دیگری مانند کنعانیان، حتیان، عموئیان، موآبیان و ادومیان در این منطقه می‌زیستند.

 هم‌زمان با ورود عبرانی‌ها، فلسطینیان نیز از سوی دریای اژه وارد این سرزمین شدند و میان منطقه کارمل و صحرا ساکن شدند. افرادی که امروز به‌عنوان فلسطینی شناخته می‌شوند، فقط از نسل اعراب نیستند، بلکه از نسل کنعانیان هستند که از 5000 سال پیش در این منطقه زندگی می‌کردند. این ادعا نیز پذیرفته نیست که فلسطینیان امروز، از نسل اعراب مسلمانی هستند که در سال 637 میلادی فلسطین را فتح کردند، پس آن‌ها مهاجران مهاجمی هستند که به سرزمین آبا و اجدادی یهودیان هجوم آورده‌اند؛ زیرا اعراب جزو اقوامی هستند که پیش از اسلام در این سرزمین می‌زیستند و اعراب مسلمانی که فلسطین را فتح کردند، بسیار کم بودند و در مردمان بومی حل شدند؛ بنابراین نمی‌توان حاکمیت تاریخی یهودیان در این سرزمین را پذیرفت و به آن‌ها حق حاکمیت تاریخی داد و اگر بنا بر اعطای حق حاکمیت تاریخی بر سرزمین فلسطین به کسی باشد، این حق برای کنعانیان (که بخش اعظم فلسطینیان امروز از همین نسل هستند) و سایر اقوام که پیش از عبرانی‌ها در این سرزمین ساکن بودند، ثابت است.

مجموع زمین‌های سرزمین فلسطین 2.700.000 هکتار بیان  ‌شده است که صهیونیست‌ها - به‌خصوص پس از صدور اعلامیه بالفور - از طرق مختلف اقدام به تصرف این زمین‌ها کردند و با خرید زمین از طریق واسطه‌ها، دولت قیمومت انگلستان(دولتی که انگلستان در فلسطین مستقر کرده بود)، فئودال‌ها و ملّاکان لبنانی و سوری و نیز خرید مقداری زمین از خودِ فلسطینیان - که البته این افراد از سوی فلسطینیان خائن قلمداد می‌شدند - درمجموع، توانستند از چهار روش بیان‌ شده، حدود 220.000 هکتار از زمین‌های فلسطین را تصاحب  کنند که حدود 8% کل زمین های فلسطین است.

بنابراین آنچه از زمین‌های سرزمین فلسطین توسط صهیونیست‌ها به‌طور مستقیم از فلسطینیان خریده شده است، تنها 1.8 درصد از کل سرزمین فلسطین است و مابقی با فریب، تهدید، تطمیع و تجاوز، سرکوب و زور و جنایت های وحشیانه مردم مظلوم فلسطین در طول دهه های گذشته به دست آمده است؛ به طوری که تا به امروز نیز بسیاری از مناطق اشغال شده فلسطین همچون ضمیمه شدن شرق اورشلیم در ۱۹۸۰ و بلندی‌های جولان در ۱۹۸۱ به وسیله رژیم غاصب صهیونیستی توسط هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده ‌است. (قطعنامه ۴۹۷ سازمان ملل)

امروز که عملیات طوفان الاقصی، هیمنه رژیم غاصب صهیونیستی را فرو ریخته و شکست غیرقابل ترمیم اطلاعاتی و نظامی را بر آن وارد ساخت، اسرائیل درصدد مظلوم نمایی از خود برآمده و سعی دارد خود را قربانی نشان داده و جنایت های خود را حق جلوه دهد؛ درحالی که رژیم صهیونیستی، رژیمی غاصب و اشغالگر بوده و تنها مردم مظلوم فلسطین است که قربانی این اشغالگری ها شده اند.

سعید چراغی

[1] . روزنامه‌نگار، فعال سیاسی و نویسنده یهودی‌الاصل اتریشی که جنبش سیاسی صهیونیسم را بنا گذاشت.

[2] . ر.ک: https://b2n.ir/y96625.

[3] . صفا تاج، مجید، «آیا یهودیان در فلسطین حق تقدم ندارند؟»، پاسدار اسلام، 1391، شماره 367، http://pasdareeslam.com/36721/.