طبیب دوار

امیرمومنان علی (ع) درباره سیره پیامبر گرامی اسلام (ص) فرموده است:« طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ ، قَدْ أَحْکَمَ مَرَاهِمَهُ، وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ، یَضَعُ مِنْ ذَلِکَ حَیْثُ الْحَاجَةُ إِلَیْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْیٍ، وَ آذَانٍ صُمٍّ، وَ أَلْسِنَةٍ بُکْمٍ، طبیبی بود که با داروی خود، در میان مردم می گردید. مرهم هایش را درست و آماده کرده و ابزار داغ کردنش{برای معالجه} را تافته بود و آنها را بر هر جا که لازم بود، از دل های کور و گوش های کر و زبان های گنگ، می گذاشت».

این عبارات شگفت از امیرمومنان علی (ع) – که بهترین شناساننده پیامبر اکرم (ص) و نزدیک ترین فرد به وی بود- حاوی نکات فراوان و آموزه های بسیاری است. عبارت «طبیب دوّار» نشان از آن دارد که طبابت روحی پیامبر اکرم (ص) همانند پزشکان امروزین نبود.

پزشکان امروزی ، خود در گوشه ای (مثلا اتاقی) می نشینند تا بیمار به سراغ آنها آید و عرض حاجت نماید.اما آن رسول رحمت همواره خود به سراغ بیماران می رفت و چشم باز کرده بود تا بیماری بیاید و او را مداوا کند. پیامبر در معالجه دل های بیمار آن گونه مشتاق بود که خود را به رنج و سختی فراوان افکنده بود. پیامبر مشتاق هدایت و نجات مردم بود و به تعبیر قرآن کریم «حریصٌ علیکم» بود.

پیامبر منتظر نمی ماند تا جامعه در سیاهی فرو رود و سپس افراد تک تک پی نجات بگردند و او آنها را نجات بخشد. بلکه با شتاب فراوان از فرو غلطیدن جامعه در تباهی ها جلوگیری می کرد و از حوادث تلخ پیش گیری می کرد. آری، رسول مهر، رنج و تعب را بر جان خود می خرید اما در برابر گمراهی مردم سکوت نمی کرد و این گونه بود که عرب جاهلی – با آن عقاید خرافه آمیز و اعمال زشت- را به مرتبه ای رسانید که ابوذرها، مقدادها، عمارها و ... پرورش یافتند و به اوج کمال رسیدند.

مسئولان فرهنگی جامعه ما اگر بخواهند تحول اساسی در جامعه پدید آورند و ریشه های جهالت و گمراهی و فساد را بخشکانند، باید به سیره پیامبر اعظم (ص) عمل کنند و آنها را گسترش دهند. یعنی باید طبیب دوار باشند و به جای آنکه منتظر حضور معظلات فرهنگی و اجتماعی باشند، خود به دنبال معظلات بگردند و در صدد حل آن برآیند.

مسئولان فرهنگی باید مشتاقانه در پی رشد اجتماعی و فرهنگی مردم باشند و در این مسیر خود را به تعب و رنج بیندازند؛ همان گونه که امثال شهید سید مرتضی آوینی انی گونه بودند و در حرکتی خستگی ناپذیر ، آرمان های انقلاب را پاس می داشتند و روشنگری می کردند. آن وقت است که جوانه های رشد و شکوفایی علمی و فرهنگی رخ می نمایاند و انقلاب چون بهاری دل انگیز ، سرزمین دل ها را خرم می کند.


ی/ 702