برترین روح عبادت کننده

بازخوانی عبادت پیامبر اکرم (ص) – به انگیزه 17 ربیع الاول سالروز ولادت نبی مکرم اسلام

در مناقب ابی شهر آشوب آمده به نقل از طاووس فقیه آمده است: در حجر، امام زین العابدین (ع) را دیدم که نماز می خواند و چنین دعا می کند:« بنده ات در درگاه توست. اسیرت در آستان توست. بینوایت در آستان توست. گدایت در آستان توست و از چیزی به تو شکوه می کند که بر تو پوشیده نیست... مرا از درگاه خود مران».

فاطمه دختر امیرالمومنان نزد جابر بن عبدالله رفت و گفت: ای صحابی پیامبر خدا، ما به گردن شما حق و حقوقی داریم، و یکی از حقوق ما به گردن شما، این است که اگر دیدید یکی از ما از شدت عبادت، خودش را از بین می برد، خدا را به یاد او آورید و از وی بخواهید که به جانش رحم کند. اینک علی بن حسین، این یادگار پدرش حسین، بینی اش(ازکثرت سجده) مجروح شده و پیشانی و زانوها و کف دست هایش سوراخ گشته اند. او خودش را در عبادت ذوب کرده است.

جابر به درخانه امام زین العابدین (ع) آمد و اجازه ورود خواست و چون وارد شد، ایشان را در محرابش چنان دی که عبادت، او را فرسوده است.امام برخاست و با بزرگواری، حال او را پرسید و سپس جابر را در کنار خود نشانید. جابر روبه ایشان کرد و گفت: ای فرزند پیامبر خدا ، مگر نمی دانی که خداوند، بهشت را در حقیقت برای شما و دوستداران شما خلق کرده و دوزخ را برای دشمنان و مخالفان شما آفریده است؟ پس این چه رنج و مشقتی است که به خودتان می دهید؟

امام زین العابدین (ع) به او فرمود: « ای صحابی پیامبر خدا، مگر نمی دانی که جدم پیامبر خدا، با آن که خداوند گناهان گذشته و آینده او را بخشید، از سخت کوشی در عبادت خدا باز نایستاد و –پدر و مادرم فدایش باد-چندان عبادت کرد که ساق و کف پاهایش ورم کرد و وقتی به ایشان گفته شد: با آنکه خداوند، گناهان گذشته و آینده تو را آفریده است، باز این چنین عبادت می کنی؟! فرمود: آیا بنده ای سپاسگزار نباشم؟!».1
آری ، عبادت رسول خدا (ص) در درگاه پروردگار، آن چنان بوده است که اهل بیت آن حضرت، هماره به آن غبطه می خورده اند و آن را برای دیگران تشریح می کرده اند. با آنکه آن حضرت ، اشرف مخلوقات و سرور کائنات بود ، لحظه ای از عبدات پروردگار خضوع و خشوع در برابر او باز نمی ایستاد و همواره خود را در برابر آن ذات بی همتا هیچ می انگاشت.

عبادت آن حضرت چنان بود که پای مبارکش ورم کرده بود. عبادت آن حضرت عبادت مثال زدنی بود. احادیث دیگری نیز درباره عبادت آن حضرت از معصومان (ع) نقل شده که همه و همه، عمق مقام ایشان در بندگی پروردگار را می رساند. آری، بندگی و عبادت پروردگار آن قدر ارزشمند است که در تشهد نماز، مقام عبودیت پیامبر را بر مقام رسالت او مقدم می داریم:« اشهد ان محمداً عبدهُ و رسولهُ».

سخن این است که با همه سفارش های اکید معصومان به گسترش روح بندگی و عبودیت در جامعه، تا چه اندازه توانسته ایم جامعه خود را به سمت عبودیت محض پروردگار پیش ببریم؟! آیا توانسته ایم روح بندگی و عبودیت را در جامعه حاکم کنیم؟!

پر روشن است که اگر بندگی و عبودیت، اصل اساسی جامعه اسلامی شود، بسیاری از نزاع ها، درگیری ها ، بحران ها و ... از بین می رود و همگان به سمت همدلی و همراهی پیش می روند،؛ چه اینکه بسیاری از نزاع ها و بحران ها از سر نفس پرستی عده ای به وجود می آید. اگر همگان اهل عبودیت باشند به تکلیف شرعی خود می اندیشند و دل به «به به» و خوش آمد گویی افراد خوش نمی کنند و از این رو بی گدار به آب نمی زنند و مشکل نمی آفرینند.
آری ، پرورش روح عبودیت در جامعه، جامعه را متین، زلال و سرشار از معنویت و همدلی می سازد،؛ چنان که پیامبر گرامی اسلام (ص) در سال های نخستین برپایی حکومت اسلامی در مدینه چنین کرد.

حوادث اخیر در کشور ما نشان داد که مسئولان فرهنگی باید بیش از گذشته به امور معنوی و پرورش روح عبودیت در جامعه اهمیت بدهند. مساجد را از جوانان سرشار کنند، به آیین های عبادی همانند نماز جمعه، نمازهای جماعت، اعتکاف و حج، بیشتر توجه کنند و همگان را به سجایای اخلاقی و عبادی پیامبر اکرم (ص) سفارش کنند تا پای شیطان به جامعه باز نشود. ان شاء الله .
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت
1. ابی شهر آشوب، المناقب، ج4، ص148


ی/ 701