ایرانی در طوفان آب‌دیده می‌شود
خانه‌ای که از چوب درختان کهنسال و بومی ایران ساخته شده باشد، از طوفان نمی‌هراسد، بلکه هر باران و هر تابش تند آفتاب، آن را آب‌دیده‌تر و جان‌سخت‌تر می‌کند.
خانه‌ای که از چوب درختان کهنسال و بومی ایران ساخته شده باشد، از طوفان نمی‌هراسد، بلکه هر باران و هر تابش تند آفتاب، آن را آب‌دیده‌تر و جان‌سخت‌تر می‌کند. درست مانند بلوط‌های کوهستانی زاگرس که در دل باد و برف و تابستان‌های خشک رشد می‌کنند؛ و چوبی سخت‌بافت و دیرفرسا دارند. این درختان، میراث زیستی سرزمین ما هستند؛ ریشه در کوه دارند و برگ در آفتاب. چوبشان اگر از گزند موریانه و پوسیدگی در امان بماند، با هیچ طوفانی فرو نمی‌ریزد که مستحکم‌تر هم می‌شود. فرهنگ ما هم همین‌گونه است؛ اگر از ریشه‌های اصیلش در تاریخ، ایمان و ایستادگی مراقبت شود، زمان و بلا آن را نمی‌فرساید، بلکه صیقلش می‌دهد.
امام علی علیه‌السلام نیز در نامه‌ای به یکی از کارگزارانش این حکمت طبیعت را به انسان و جامعه تعمیم می‌دهد، آنجا که می‌فرماید:
«بدانيد، كه آن درخت كه در بيابان‌ها پرورش يافته، چوبى سخت‌تر دارد و بوته‌هاى سرسبز و لطيف، پوستى بس نازك. آرى، درختان بيابانى را به هنگام سوختن، شعله‌اى نيرومندتر باشد و آتشى بيشتر.»
این کلمات، فقط توصیف درخت نیست؛ تفسیر ملتی است که در سختی‌ها بالیده و از دل رنج، صلابت گرفته است.
ملت‌هایی هم هستند که درست مثل همین خانه‌اند. ملت‌هایی که از رنج، محاصره، جنگ، تهدید و فشار نترسیده‌اند، بلکه در آن‌ها صیقل خورده‌اند. ملت ایران یکی از آن‌هاست. در جریان مقابله مستقیم ایران و اسرائیل در جنگ ۱۲ روزه اخیر، مسئله فقط پاسخ نظامی یا سطح تخریب نبود. مسئله، نحوه ایستادن و نحوهٔ نمایش پیروزی بود. اسرائیل ناگهان حمله کرد، اما ایران پاسخ داد؛ نه فقط در همان سطح، بلکه با هوشمندی، قاعده‌مندی و بازدارندگی جدی. نتیجه چه شد؟
همان مهاجم، خواستار آتش‌بس شد.
و این یعنی: در معادله جدید، دیگر زور خام و حمله برق‌آسا کار نمی‌کند. ایمان، نظم و تجربه، پیروز نهایی را تعیین می‌کنند.
اما این ایمان از کجا آمده؟ آیا یک احساس لحظه‌ای بود؟ نه.
ایران امروز، تکیه کرده بر تجربه‌ای زنده و جاری از انقلاب اسلامی، هشت سال دفاع مقدس، مواجهه زیستی با قهرمانان، آزادمردان و شهدا. در این سرزمین، کودکان هم می‌دانند که ظالم همیشه پیروز نیست و عدالت، حتی اگر دیر برسد، بالاخره می‌رسد. مردمی که مزه‌ی صبر را چشیده‌اند، می‌دانند صبر بی‌پاداش نمی‌ماند. مردمی که در برابر دنیای رسانه‌ایِ دروغ، حرف خود را نجیبانه و مقاوم می‌زنند، می‌دانند که خدا وعده‌اش را زیر پا نمی‌گذارد.
خداوند در سوره محمد، آیه ۷، همین قاعده را صریح بیان کرده است:
«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ يَنصُرْكُمْ وَيُثَبِّتْ أَقْدَامَكُمْ؛ ای کسانی که ایمان آورده‌اید، اگر خدا را یاری کنید، خدا هم شما را یاری می‌کند و قدم‌هایتان را استوار می‌گرداند.»
و این استواری قدم‌ها، همان چیزی است که در این روزها با چشم دیدیم. ایرانی که با اطمینان قدم برداشت، به هم نریخت و صحنه را برای یک نظم تازه در منطقه طراحی کرد. غرب و هم‌پیمانانش دیدند که ملت ایران اهل معامله بر سر اصول خود نیست؛ اهل صبوری است، اما اهل عقب‌نشینی نیست. هر ملتی که وعده‌های الهی را بشناسد، به آن باور داشته باشد، و در آن مسیر گام بردارد، قدم‌هایش محکم‌تر می‌شود. هرچه بیشتر در این راه برود، درهای بیشتری به رویش باز می‌شود. این فقط سخن دین نیست؛ قانون تجربه تاریخی ملل بزرگ است.
ما خانه‌مان را از چوب‌هایی ساخته‌ایم که در طوفان‌ها تربیت شده‌اند؛ نه می‌لرزند، نه می‌پوسند. تنها کاری که مانده، این است که موریانهٔ فراموشی به جانشان نیفتد. اگر گذشته و باورهایمان را از یاد نبریم، آینده از آنِ ما خواهد بود.
ارسال نظرات