فراموشي پاکستان و اهانت به قرآن

در ماه ها و روزهاي اخير، امت اسلام اندوه فراواني داشت. سيل ويرانگر پاکستان به آوارده شدن نزديک به 20 ميليون پاکستاني مسلمان، کشته و زخمي شدن بسياري، نابودي درصد بالايي از زير ساخت هاي اقتصادي و فرهنگي اين کشور انجاميد.
در برابر، سازمان ملل متحد و مجامع جهاني به وظيفه حقيقي خود عمل نکردند و ابعاد اين سيل، ويران گر تر شد و موجب شيوع بيماري هاي واگيردار و از دنيا رفتن بسياري از زنان و کودکان شد.
سازمان کنفرانس اسلامي و بسياري از کشورهاي اسلامي، به کمک سيل زدگان شتافتند، اما نه آنگونه که بايد و شايد! در اين ميان، مردم شريف کشورمان ، از جان و دل به کمک برادران مسلمان خود شتافتند، و بويژه پس از شنيدن سخنان تکان دهنده رهبر معظم انقلاب در روز عيد سعيد فطر ، به دعوت ايشان لبيک گفتند و بر مساعدت خود افزودند.
خبر اهانت به ساحت مقدس قرآن کريم در سالروز حادثه 11 سپتامبر ، خشم جهانيان به ويژه مسلمانان را بر انگيخت و به دنبال آن موجي از نفرت نسبت به اين عمل زشت سراسر جوامع اسلامي را فرا گرفت و راهپيمايي ها و بيانيه ها و محکوميت ها چون سيل عظيم روان شد. اين اقدام که پديده غير انساني بود، نقض آشکار حقوق بشر و آزادي بيان و مخالف با پروتکل هاي جهاني و رويه انديشمندان بزرگ اسلامي و مسيحي و يهودي بود. طرفداران اديان گوناگون ، همواره به عقايد و مقدسات هم احترام مي گذاشتند و اهانت را بر نمي تافتند.
اکنون به اين گزاره ها دقت کنيد: مجامع جهاني و سازمان ملل متحد، اتحاديه اروپا و دولتمردان آمريکا، چندان در مقابل مسلمانان سيل زده تحرکي نشان نمي دهند و کمک شاياني نمي کنند؛ سران بسياري از کشورهاي اروپايي و نيز دولتمردان آمريکايي، در برابر اهانت به مقدس ترين کتاب مسلمانان، اقدام عملي نمي کنند و صرفا به سر تکان دادن و اظهار تاسف هاي ظاهري بسنده مي کنند و حتي مجازات عاملان را مخالف قوانين حقوق بشر مي دانند. دولتمردان آمريکايي روزگاري دلشان براي مردم مسلمان عراق و افغانستان مي سوزد! و مي خواهند براي آنها آزادي را به ارمغان بياورند! و از اين رو به کشور آنها حمله مي کنند و جوانانشان را به خاک و خون مي کشند!
اين گزاره ها به آساني ذهن تحليل گر را به پروژه اسلام ستيزي سوق مي دهد. چند سال از حادثه 11 سپتامبر مي گذرد، از آن روز تا کنون غرب با رهبري آمريکا مي کوشد تا با راهکارهاي تازه و توطئه اي جديد به جنگ اسلام بيايد.
آمريکايي ها به خوبي مي دانند نبرد سياسي همواره نمي تواند همه مردم را به صحنه بکشاند. نبرد سياسي صرفا هيجانات زودگذر ايجاد مي کند و درصد کمي از مردم از آن استقبال مي کنند، به ويژه آنکه بسياري از مردم، نبرد سياسي را به دليل خودکامگي عده اي مي دانند و معتقدند منافع افراد در بسياري از آنها حاکم است نه واقعيت هاي مهم و منفعت عمومي.
از اين رو دولتمردان آمريکايي به دنبال تبديل جنگ سياسي به جنگ ديني و مذهبي هستند؛ جنگي که ابعاد آن بسيار ويران گرتر است؛ چه آنکه اگر آتش جنگ ديني و مذهبي فراگير شود، بسياري از طرفداران اديان به صحنه مي آيند و جمعيت مبارزان آنها قطعا بيش از جنگ هاي سياسي است. جنگ سياسي ممکن است پس از چند سال خاموش شود اما جنگ مذهبي و ديني به سادگي خاموش نمي شود.
آمريکايي ها مي خواهند در دل مردم خود نفرتي عظيم از اسلام و مسلمانان ايجاد کنند و به مطامع سياسي خود دست يابند. با گذشت سال ها از حادثه 11 سپتامبر نقش سازمان سيا و سرويس هاي جاسوسي رژيم صهيونيستي بر همگان روشن شد. آمريکايي ها اين را نمي خواهند و مي کوشند تا هنوز هم اين حادثه را به گردن مسلمانان بيندازند تا آتش کينه هاي ديني خاموش نشود، همان گونه که رييس جمهور پيشين ايالات متحده آمريکا به صراحت از جنگ صليبي تازه اي سخن گفت!
پرسش ديگر اينکه: چرا اين قدر عجله؟! پاسخ آن است که نفوذ فرهنگ و آموزه هاي اسلام به برکت انقلاب اسلامي ايران در غرب بسيار با شتاب بوده است و خطر مرگ در کمين ليبرال دموکراسي غرب است و غرب نمي خواهد بميرد. غرب صداي شکستن استخوان هاي ليبرال دموکراسي را مي شنود و نمي تواند تحمل کند. از اين رو خود را به آب و آتش مي زند؛ غافل از آنکه اوضاع براي غرب روز به روز بدتر خواهد شد.
کمک نکردن به مسلمانان مصيبت ديده پاکستان ، سوزاندن قرآن کريم، خبر از بن بست بزرگ غرب و فرا رسيدن هنگام مرگ ليبرال دموکراسي مي دهد. از اين رو مسلمانان به خوبي مي دانند که پايان شب سيه سپيد است و نصر من الله و فتح قريب!


ي/701/ع