محمد طائب

منزل ساده‌اش در قم، پناهگاهی بود برای طلبه‌هایی که با عشق درس می‌خواندند. حاج‌ عبدالله طائب تا آخرین سال عمرش، حتی سهم غذای خانواده را برای طلاب کنار می‌گذاشت تا مبادا کسی بی‌غذا بماند.