شهیدی که آیت الله مصباح یزدی دستش را بوسید

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، مصطفی ردانی پور، در سال 1337 در اصفهان به دنیا آمد. او در ایام نوجوانی، تحصیلات کلاسیک را رها کرد و به تحصیل علوم حوزوی پرداخت. شهید ردانی پور سال اول طلبگی را در حوزه علمیه اصفهان سپری کرد. پس از آن برای ادامه تحصیل و بهرمندی از محضر فضلا و بزرگان راهی شهر قم شد و در مدرسه حقانی به درس خود ادامه داد.

مدرسه حقانی در آن زمان بنا به فرموده شهید بهشتی(ره) پذیرای طلابی بود که از جهت اخلاقی، ایمانی و تلاش علمی نمونه بودند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی و تشکیل سپاه شهید ردانی پور با عضویت در شورای فرماندهی سپاه یاسوج فعالیت‏های همه جانبه خود را آغاز کرد.مدتی بعد نیز برای مقابله با تحرکات ضد انقلاب در کردستان، راهی با تحریکات ضد انقلاب در کردستان، راهی این منطقه شد.

با شروع جنگ تحمیلی، شهید ردانی پور به همراه عده‏ای از همرزمان خود از کردستان وارد جنوب شد و با نیروهای اعزامی از اصفهان(سپاه منطقه2) که در نزدیکی آبادان جبهه دارخوین مستقر بودند شروع به فعالیت کرد.

ایشان در کمتر از 3 سال سطوح فرماندهی رزمی را تا سطح قرارگاه طی کرد، که این مهم ناشی از همت، تلاش پشتکار و اخلاص در حسین(ع) را باید نتیجه همراهی و تلاش‏های ردانی‏پور و شهید حسین خرازی دانست.

حجت الاسلام مصطفی ردانی‏پور، سر انجام در 15 مرداد 1362، در جریان عملیات والفجر 2 شربت شهادت نوشید. آنچه خواهید خواند، خاطره‏ای است از آن شهید عزیز:

بعد از یکی از عملیات‏ها، آقا مصطفی خبر داد که برای زیارت حضرت معصومه(س) و با دیدار با علما عازم قم هستیم. به همراه جمع دیگری از فرماندهان جنگ، به قم رفتیم و روز اول پس از زیارت حرم، در جلسه درس اخلاق استاد مظاهری حاضر شدیم.

بعد از آن با مصطفی به مؤسسه «در را حق» رفتیم. مصطفی آنجا کاری داشت در راه پله‏های مؤسسه بودیم که دیدیم آیت الله مصباح یزدی در حال بالا آمدن از پله‏ها است.

ایشان قبل از انقلاب، استاد مصطفی بود و مصطفی هم به ایشان ارادت قلبی داشت. به محض این‏که مصطفی به استادش دست داد، آیت الله مصباح خم شد دست مصطفی را بوسید. مصطفی تکانی خورد و رنگش از شرم سفید شد.

آیت الله مصباح یزدی اینقدر سریع این‏کار را کرد که مصطفی نتوانست هیچ واکنشی نشان بدهد و خشکش زد و بعد از آن مصاحفه کرد و خدمت استادش عرض ادب نمود.

آیت الله مصباح دست شاگردی را بوسید که درس و بحث را رها کرده و به میادین جهاد رفته بود. این عمل آیت الله معنای زیادی داشت./978/پ203/ف

منبع: ماهنامه پاسدار اسلام