مسؤولان هیچ عزمی درباره حجاب ندارند/حجاب باید به خود مردم سپرده شود/در برخی نهادها علیه حجاب فعالیت می‌کنند
به گزارش سرویس اندیشه خبرگزاری رسا، در قانون راهکارهای اجرایی گسترش فرهنگ عفاف و حجاب که در 13 دی سال 84 از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی به تصویب رسیده آمده است: پوشش زنان و مردان «حجاب» از شاخص‌ترین نمودهای فرهنگی، اجتماعی در تمدن ایرانی است که پیشینه آن به قبل از ورود اسلام می‌رسد، و با ورود فرهنگ اسلامی به ایران به اوج تعالی و منتهای ارزش و اعتبار خود می‌رسد.
حجاب و عفاف پدیده مذهبی ـ ارزشی مهمی در تعالیم اسلامی است و توجه به زمینه‌های فرهنگی ـ اجتماعی به عنوان بستر آن بسیار شایسته و لازم است و اشاعه و تعمیق آن نیازمند آموزش‌های بنیادین و مداوم در خانواده، مدرسه، دانشگاه و اجتماع است.
بدیهی است که در کنار شرایط مساعد اجتماعی برای ارزش تلقی کردن و الگوپذیری این فرهنگ، نیازمند درونی و نهادینه شدن آن در وجود افراد است بدون شک رسیدن به این هدف نیازمند مشارکت و توجه جدی همه نهادها و دستگاه‌ها به صورت مستمر و هدفمند است.
در این قانون راهکارها، سیاست‌ها و حتی جزئیات وظایف تمام نهادها و دستگاه‌ها به صورت کامل بیان شده ولی باید دید هر دستگاهی به چه میزان نسبت به آن پایبند بوده که در گفت‌وگوی تفصیلی سرویس اندیشه خبرگزاری رسا با حجت‌الاسلام مهدی بیاتی این موضوع مورد پیگیری قرار می‌گیرد.
حجت‌الاسلام بیاتی کارشناس و مبلغ عفاف و حجاب در رادیو و تلویزیون است که بیش از 8 سال به صورت متمرکز در این زمینه فعالیت کرده و می‌کند و در طرح‌های مختلفی در حوزه عفاف و حجاب همکاری داشته است. وی همچنین به مدت دو سال مشاور قائم مقام وزیر کشور سابق در زمینه عفاف و حجاب بوده که اکنون ریأست مؤسسه فرهنگی پژوهشی طهورا را بر عهده دارد.
در ادامه متن این مصاحبه را مشاهده می‌کنید؛
رسا ـ عفاف و حجاب بحثی است که سه دهه وقت نظام را گرفته و هر روز نیز به خروجی‌ها فجیع منتهی می‌شود، تنها دستاورد رسانه‌ای آن نیز این بوده که مدیران محترم تقصیر را به گردن یک‌دیگر می‌اندازند، شما به عنوان فردی که نسبت به موضوع عفاف و حجاب اشراف دارید، بفرمایید دقیقا مشکل ما در مقوله حجاب چیست؟
ما مذهبی‌ها در جمهوری اسلامی از روش خدا برای تبلیغ حجاب استفاده نکرده‌ایم، بلکه از سلیقه خودمان برای جا انداختن آن استفاده کرده‌ایم، یعنی اصل حکم را درست دریافت کرده‌ایم ولی در مقام اجرا از روش خداوند تبارک و تعالی پیروی نمی‌کنیم؛ براساس نقل‌ها حکم وجوب حجاب سال 16 یا 19 بعثت ابلاغ شده است، این موضوع نشان می‌دهد که جامعه برای رسیدن به حکم وجوب حجاب باید فرآیندی را طی کند.
اگر ما نیز از نخست به این نکته اساسی متوجه بودیم و برای اجرای حکم الهی از شارع آن پیشی نمی‌گرفتیم حداقل اکنون بخشی از فرآیند فرهنگ سازی تحقق پیدا کرده بود، البته همیشه این شبهه وجود داشته است ما زمانی انقلاب کردیم که تمام اسلام و احکامش ابلاغ شده و سالهاست عده‌ای از مردم به روش اسلامی حتی در زمان طاغوت عمل می‌کردند و حالا که انقلاب کردیم و حکومت تشکیل داده‌ایم باید به یکباره تمامی احکام اسلامی اجرایی شود.
طراح این اشکال به ابلاغ حکم الهی توجه می‌کند ولی از لوازم فرهنگ سازی و جامعه سازی غفلت می‌کند، یعنی پیامبر اکرمی(ص) که در شب قدر سال اول بعثت تمام احکام الهی را می‌داند، تنها در ظرف سیر تدریجی نزول و با دستور پروردگار (جل و اعلی) اجازه اعلام و اجرای آن در جامعه را پیدا می‌کند و این تأمل و تأخیر در اجرای احکام الهی در حالیست که ایشان پیامبر است، معجزه دارد، متصل به وحی است و حال چگونه است که ما بعد از این همه سال و با وجود عدم آمادگی جامعه برای اجرای تمام احکام الهی به یکباره و حتی با وجود مخالفت مردمی در برخی نقاط به اجرای حکم الهی بدون ملاحظه ایجاد ظرفیت مخاطب اقدام می‌کنیم؟
بنده با این مقدمه‌‌ای که گفتم می‌خواهم دیدگاه اسلام نسبت به حجاب و عملکرد خودمان درباره این موضوع را بیان کنم. نخستین آیاتی که درباره حجاب نازل می‌شود درباره همسران و خانواده مسؤولان است، قرآن نخست حجابی را برای زنان پیامبر(ص) واجب می‌کند که هرگز بر زنان عادی جامعه واجب نمی‌شود: «وَإِذَا سَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِن وَرَاءِ حِجَابٍ ذَٰلِکُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِکُمْ وَقُلُوبِهِنَّ، هر گاه از زنان رسول متاعی می‌طلبید از پس پرده طلبید، که حجاب برای آن‌که دلهای شما و آن‌ها پاک و پاکیزه بماند بهتر است.»(53 احزاب)
هم مردان موظف هستند حریم همسران پیامبر(ص) را رعایت کنند و هم همسران پیامبر(ص) از پشت پرده باید با افراد جامعه ارتباط بگیرند. این نشان می‌دهد که اولا: اگر قرار باشد کاری در حوزه حجاب صورت گیرد، باید نخست از حجاب همسران و خانواده مسؤولان شروع شود و ثانیا حجابی بر همسران پیامبر(ص) واجب شده است که تا ابد بر زنان عادی واجب نشده است. یعنی اگر همسران پیامبر(ص) با چادر و بدون پرده در دیدگان مردان حاضر شوند بی حجابی کرده‌اند؛ نگاه جامعه شناسانه قرآن برای جاری کردن یک حکم جنجالی که به زندگی افراد ربط دارد ـ یعنی لباسی که به تن می‌کنند ـ برای جامعه حیرت آور است.
وقتی قانون الهی در مرحله اول، صاحبان قدرت را مورد خطاب قرار می‌دهد و حکم سخت را برای آن‌ها وضع می‌کند و از آن‌ها می‌خواهد که تبعیت کنند حساب کار برای آحاد جامعه روشن می‌شود و این شیوه برخورد در هر زمانه‌ای، بد قلق‌ترین افراد یک نظام را هم کنترل خواهد کرد، یعنی اگر قانون می‌خواهد جامعه را به یک کار دشوار که برای او منفعت هم دارد هدایت کند، باید زمینه پذیرش آن را فراهم کند و این کار با اطاعت صاحبان قدرت و نفوذ در گام اول اجرا آسان می‌کند.
حکم وجوب حجاب در سوره نوری بیان می‌شود که در سیر نزول سوره‌های قرآن، سوره 103 است، یعنی حدود 16 یا 19 بعثت این سوره نازل شده است؛ اگر سال 16 بعثت نازل شده باشد سال سوم حکومت و اگر سال 19 نازل شده باشد سال ششم حکومت اسلامی نبی‌اکرم(ص) بوده که حجاب واجب شده است، یعنی حکم وجوب حجاب عمومی برای زنان مؤمن چند سال پس از تشکیل حکومت النبی است.
ما که حکومت اسلامی تشکیل نداده‌ایم، بلکه جمهوری اسلامی تشکیل داده‌ایم، در رأس حکومت اسلامی معصوم قرار دارد ولی در رأس جمهوری اسلامی ولی‌فقیه قرار دارد، در حالی که توقع ما از جمهوری اسلامی در سال نخست الزام به حجاب است و این تفاوت میان دیدگاه ما با عمل نبی‌اکرم(ص) را نشان می‌دهد و نکته جالب اینجاست که امام(ره) هیچ‌گاه عجله نکردند بلکه بر اساس طراحی و مدل دین رفتار کردند و با وجود فشارهای زیاد مردم متدین برای صدور حکم حجاب اجباری در ایران، ایشان با توجه عمیق و فقیهانه خود می‌فرمایند: کارمندان دولت و بانوانی که در ادارت مشغول به کار هستند می‌توانند وارد اداره شوند ولی نه سر برهنه و بلکه باید حجاب شرعی داشته باشند.»(بدنه ادارات و مسولین کشور)
16اسفند 57، امام خمینی در مدرسۀ فیضیه قم می‌فرمایند: الآن وزارتخانهها ـ این را مىگویم که به دولت برسد، آنطورى که براى من نقل مىکنند ـ باز همان صورت زمان طاغوت را دارد. وزارتخانه اسلامى نباید در آن معصیت بشود. در وزارتخانههاى اسلامى نباید زنهاى لخت بیایند؛ زنها بروند اما با حجاب باشند. مانعى ندارد بروند؛ اما کار بکنند، لکن با حجاب شرعى باشند، با حفظ جهات شرعى باشند.» (صحیفه امام، ج6، ص: 329)
تا امام راحل حکم می‌دهند مردم مشغول ایجاد کمیته‌های مختلفی شده و فشار می‌آورند و در تیر 59، دایره مبارزه با منکرات، به مناسبت آغاز ماه رمضان رسما اعلام می‌کند: از خواهران غیر اداری می‌خواهیم که در این فصل گرما که مصادف با ماه خداست و زمان خویشتن‌داری از گناه از پوشیدن لباس‌های جلف و تحریک آمیز خودداری کنند وگرنه به خاطر بهم زدن عفت عمومی و ضربه به اخلاق اسلامی تحت تعقیب قرار خواهند گرفت.» (22 تیر 59 شماره 11043 صفحه 3)
مجلس شورای اسلامی نیز در سال 62 قانون عجیبی را تصویب می‌کند که هر زنی بدون حجاب شرعی در انظار عمومی حاضر شود 74 ضربه شلاق می‌خورد. این یعنی کاتولیک‌تر از پاپ بودن. امام راحل حکم را برای ادارات و کارمندان دولت می‌گویید ولی مجلس برای تمام جامعه حکم می‌کند.
آیا تمام اسلام در شب قدر بر حضرت محمد(ص) نازل نشده بود؟ آیا ایشان نمی‌دانستند که حجاب واجب است؟ ایشان تمام این موارد را می‌دانستند، ولی برای اجرا آن برنامه‌ریزی کردند. ما نیز باید از ایشان پیروی کنیم، ماجرای حجاب بسیار پیچیده است و اگر اکنون ما تصمیم بگیریم برای نمونه 23 سال فرصت داریم می‌توانیم تا آن زمان درستش کنیم؛ فهم حجاب بسیار مهم است و باید در این‌باره بحث کرد، آیا این وظیفه حوزه‌های علمیه نیست؟ آیا نباید حوزه بر سر این موضوع بحث کند که مدل اجرایی جمهوری اسلامی برای حجاب در جامعه چیست؟
ما قطعا به مدل الزامی بودن حجاب در جامعه می‌توانیم برسیم یعنی هم صحیح است و هم قابل اجرا است، ولی باید قابلیت جامعه را هم در نظر گرفت، حکومت فاعلیت خود را انجام می‌دهد ولی مردم کشش نداشته باشند حرکتی صورت نمی گیرد؛ ما در زیر بار بمباران هجمه فرهنگی هستیم و دشمنان ما با ایجاد شبهات فرزندانمان را نسبت به دین بدبین می‌کند، باید بتوانیم جامعه را مدافع و همراه خودمان کنیم تا حرفمان را بپذیرند یا خیر؟
البته میان زمان ما با زمان نبی‌اکرم(ص) تفاوت‌های جدی وجود دارد، نخست این‌که پیامبر(ص) در زمان خودشان تهاجم فرهنگی نداشته‌اند ولی اکنون ما داریم، حتی رسول‌الله(ص) خودشان علیه کفار تهاجم فرهنگی داشته‌اند، ما اکنون به سبب نداشتن برخی از ابزارها در مقابل سیلی از هجمه فرهنگی کم دفاع هستیم و رسول خدا(ص) از معجزه بهره می‌بردند که دیگران در زمان ایشان نداشتند، قرآنی که دیگران را مجذوب خود می‌کرده با مفاهیم جدید بلند و عقلانی دیگران را مورد هجمه قرار می‌داده است، از این‌رو می‌بینیم ایرانیان با آن تمدن و سابقه تاریخی را مجذوب خود می‌کند و مسلمان می شوند.
رسا ـ علت اصلی ناکارآمدی ما برای اجرا کردن حکم حجاب چیست؟
علت اصلی این است که ما از مدل اسلام استفاده نمی‌کنیم، بلکه از سلیقه خودمان استفاده می‌کنیم؛ چرا مجلس شورای اسلامی در سال 62 بدون اجازه رهبرش چنین حکمی را بدهد؟ چرا این کار را کرد؟ مگر امام راحل خودشان نمی‌دانستند که باید اینگونه عمل کنند؟ چرا مجلس ما را در مخمصه انداخت.
رسا ـ آیا در زمینه حجاب خود مردم مقصر نیستند؟
در جامعه شناسی تعبیری به نام شیب اجتماعی وجود دارد، یعنی مدیران جامعه به دلیل باورهایشان و علاقه‌ها و به جهت ایجاد موقعیت و امکانات در یک بخش و یا برای یک طیفی از جامعه شیب اجتماعی را به وجود می‌آورند و عملا آحاد جامعه به آن سمت سوق داده می‌شوند.
حال اگر ما یک طرف شیب را خدا در نظر بگیریم و یک طرف را دنیا، در کشور ما شیب به سمت کدام یک از این‌ها است؟ شیب اجتماعی به نفع دینداری است یا دنیا داری؟ یعنی افراد برای زندگی خدا محور آمادگی پیدا می‌کنند یا به سمت دنیا سوق داده می‌شوند؟ اکنون در جمهوری اسلامی یک بانوی محجبه می‌تواند راحت‌تر لباس تهیه کند یا یک بانوی که تقیدات دینی ندارد؟ کدامشان جنس مورد علاقه، تنوع مورد نظر، ارزانی و سهولت دسترس به جنس خوب دارند؟ مسلما یک فرد بد‌حجاب.
لذا اکثر مردم که در طیف خاکستری قرار دارند و حوصله مجاهدت هم ندارند و می‌خواهند زندگیشان را داشته باشند با این شیب هم سو می‌شوند و به همین جهت آنچه فراوان، ارزان و .. را می‌پوشند و در نهایت ریزش حجاب زیاد می‌شود و اینجاست که نقش مدافعان سبک زندگی عفیفانه به چشم می‌آیند که چگونه با وجود مشکلات در سینه کش این سر بالایی به سمت زندگی مؤمنانه حرکت می‌کنند و یواشکی باید گفت هر چند وقت یک‌بار انرژی فرد و محیط پیرامونی او تمام می‌شود و به سمت مسیری که عموم مردم کشیده می‌شوند کشیده می‌شود، در واقع باید گفت این مقدار محجبه با این همه مشکلاتی که در سر راهشان هست شبیه معجزه است.
شورای فرهنگ عمومی از سال 86 تا 91 هر شش ماه آمار وضعیت مترددین شهرها در موضوع پوشش را رصد کرد، در سال 86 حدود 55 درصد از زنان متردد حجاب شرعی را رعایت نمی‌کردند، ولی در سال 91 این آمار به 68 تا 70 درصد رسید، این نشان می‌دهد که از محجبه‌ها کم شده و این طبیعی است، چرا که حتی کارخانه، تولیدی، صدا و سیما و سینما نیز به نفع محجبه کار نمی‌کند.
کدام مدل سینمایی و تلویزیونی را داریم که الگوی حجاب باقی مانده باشد و واقعا محجبه باشد؟ حتی یک مورد نیز نداریم؛ پس چگونه می‌توان توقع داشت که حجاب ریزش نداشته باشد. البته باید به 35 درصدی که حجاب شرعی خود را رعایت می‌کنند دقت داشت که چرا این‌ها رعایت کرده‌اند و دلیلشان برای داشتن حجاب چیست. ما که برای حجاب تلاش نمی‌کنیم، افرادی امثال من داد حجاب می‌زنند اما این خود مردم هستند که برای حجاب تلاش می کنند.
مصوبه 427 شورای عالی انقلاب فرهنگی قانونی برای دستگاه‌های مختلف در زمینه فعالیت حجاب و عفاف است که برای هر دستگاه نیز قانون آن کاملا از سوی این شورا مشخص شده و از سوی رئیس جمهور وقت ـ احمدی نژاد ـ به دستگاه‌ها ابلاغ شد، ولی متأسفانه هیچ سالی دولت برای حجاب بودجه‌ای در نظر نگرفت است.
حتی در سال 89 و 90 دو سال متوالی بودجه‌ای به مبلغ 15 میلیارد تومان توسط کمیسیون فرهنگی مجلس و با تصویب در کمیسیون تلفیق به صحن علنی مجلس آمد که برای حجاب هزینه شود، جالب این است که در صحن علنی رأی آورد ولی در هیچ کدام از این دو سال یک ریال در خصوص بحث حجاب هزینه نشد.
این مبلغ آن قدر ناچیز است و حتی آسفالت کردن یک خیابان نیز مبلغ بیشتر از این نیازدارد، به هر حال این مصوبه مجلس هم در زمان آقای احمدی نژاد اجرا نشد و این بودجه متمرکز هیچ‌گاه به ستاد صیانت از حقوق شهروندی که خود آقای احمدی نژاد تأسیس کرد پرداخت نشد. بنده نیز چند ماه مانده بود به اتمام دوران ریأست جمهوری آقای احمدی نژاد در جلسه‌ای ایشان را دیدم و گفتم: چرا پولی که برای حجاب مصوبه مجلس دارد را پرداخت نکردید؟ گفت «داده‌ایم» گفتم بنده مشاور قائم مقام وزیر کشور شما هستم که حتی یک ریال هم پرداخت نشده! و ایشان گفتند «مگر وضع ما را نمی‌بینید» البته در پایان نیز واقعا وضعشان خوب نبود ولی سؤال این است که چرا از فرهنگ این قدر می‌زنیم.
نخست باید بپذیریم که در جمهوری اسلامی برای حجاب هیچ کار قوی و ملی نکرده‌ایم؛ من منکر کارهای مفید و موثر برخی مسؤولان دلسوز در جای جای میهن عزیزمان نیستم، ولی عزم دولت در تمام دوره‌ها برای مباحث سبک زندگی اسلامی ناچیز بوده است.
بنده به جهت ارتباطی که با پلیس امنیت اخلاقی کشور دارم عرض می‌کنم، وقتی خانم و یا آقایی را به خاطر وضعیت نامناسبش دستگیر می‌کنیم آیا این‌ها مشاوره می‌شوند و علت یابی می‌شود یا خیر؟ اینگونه است که ضد نظام درست می‌شود.
البته نباید از این خطای مسلم برخی از افراد جامعه غافل شد که نگاه کردن ماهواره و دیدن فیلم‌ها و شنیدن موسیقی‌هایی در فضای مجازی که متعلق به فرهنگ ما نیست، ذهنیت‌ها و عملکرد مردم ما را می‌سازد.
رسا ـ فرض کنیم که بناست کاری صورت گیرد، چه افرادی و چگونه باید در این زمینه کار کنند؟
«ما را به خیر تو امیدی نیست شر نرسان» این جمله‌ای است که باید به رسانه، سینما و تلویزیون گفت. نماینده صدا و سیما در یک جلسه مهمی گزارشی از عملکرد سازمان صدا و سیما در خصوص حجاب ارائه می‌کرد، ایشان در گزارششان به تنوع برنامه‌های سیما اشاره داشتند که بنده در پایان صحبت ایشان عرض کردم که جمع ساعات پخش برنامه برای حجابتان چقدر بوده است؟ ایشان گفتند «مثلا در کل سال 3 هزار ساعت است» عرض کردم: شما چند میلیون ساعت پخش از تلوزیون در سال دارید؟ گفت «برای چه می‌پرسی» عرض کردم: 3 هزار ساعت چند درصد مثلا 10 میلیون ساعت می‌شود؟ آیا برخی از یک ساعته‌های شما بیش از 5دقیقه‌اش با محوریت عفاف بوده است؟
آنجا یک پیشنهاد مطرح کردم و این بود که لطفا این سه هزار ساعت حجاب را پخش نفرمایید به جایش در آن چند میلیون ساعت به عفاف و حیاء ضربه نزنید. مانکنی که در صفحه فیسبوک و تلگرامش سرلخت است را در برنامه تلویزیون نیاورید، بازیگر مردی که با دختران عکس دارد را شب عیدی نیاورید برای مردم صحبت کند، ما از صدا و سیما توقع نداریم که حجاب را ترویج کند، لطفا بی حیایی ترویج نکند برای ما کافی است.
اگر می‌خواهیم کاری انجام دهیم باید دولت را رها کنیم، یعنی دولت لازم نیست کاری انجام دهد، البته کار زیاد داریم و از ابتدا تا انتها کاملا مشخص است و شورای انقلاب فرهنگی به خوبی در قانون 427 این کار را کرده است و اگر دولت می‌خواهد کاری انجام دهد همین قانون را اجرا کند، ولی اگر نمی‌خواهد کاری انجام ندهد، باید خواهش کنیم که ضد حجاب کاری انجام ندهد، یعنی سینما ضد حجاب کار نکند.
حال پرسش این است چه فردی باید در این زمینه کار کند؟ به عقیده بنده باید خود مردم کار کنند، مردم می‌توانند کار کنند، چرا که وقتی مردم از دینشان دفاع می‌کنند کار فرهنگی واقعی می‌شود، واقعی حجاب ترویج می‌شود نه دستوری ؛ مردم نباید بوی اجبار و زور را حس کنند، چرا که وقتی نسبت به کاری اجبار می‌شوند واکنش نشان می‌دهند.
مردم خودشان می‌توانند گلیمشان را از آب بیرون بکشند، اگر دولت بسیار می‌خواهد لطف کند کمک کند تا این‌ها کار خودشان را انجام دهند، به نظر بنده کار کردن مردم فعالیت درباره حجاب را واقعی می‌کند، کار کردن مردمی راه حل برون رفت از وضعیت حجاب است، ورود مردم راه‌حل است نه ورود مسؤولان.
رسا ـ به چه شکلی باید سازماندهی صورت گیرد؟ یعنی مردم چگونه باید وارد این کار شوند؟ البته بحث بنده حکومتی کردن مردم نیست یا سازمان‌های مردم نهاد نیست؟
نخست باید دانست که مردم یعنی غیر از دولت. یعنی آن فردی که دولتی نیست و خودش فعالیت می‌کند؛ برای نمونه یک فرد کارمند در شب میلاد امام زمان(عج) جشن می‌گیرد، افراد را دعوت می‌کند و در آن مراسم نیز بروشورهایی درباره صاحب الزمان(عج) میان افراد منتشر می‌کند، این یک کار مردمی برای تبلیغ امام زمان(عج) است، این فرد هر چند کارمند دولت است ولی اکنون در خانه خودش به تبلیغ می‌پردازد که کارش نیز واقعی است. یعنی تنها به عنوان مسؤول در سیستم خود عمل نکند، فرهنگی آنجا نباشد که تنها برای پر کردن ساعت کاری فعالیت کند؛ همان‌گونه که ما می‌گوییم معلم شیمی و فیزیک نیز باید درباره نماز صحبت کند و این تنها وظیفه معلم دینی نیست. یک کارمند دولت نیز باید اینگونه عمل کند، یعنی هر فردی در هر جایی ولو در دولت نیز هست فعالیت خود را در حوزه حجاب انجام دهد تا آن را از کلیشه درآورد.
رسا ـ وظایف درست حاکمیت چیست؟ یعنی حاکمیت مشخصا در زمینه حجاب باید چه کار کند؟
وظایف حاکمیت که از پیش تعریف شده است؛ حاکمیت باید دو کار جدی انجام دهد، اولا سنگ‌ها را بردارد تا وقتی فرد به آن سمت حرکت می‌کند به مانع برخورد نکنند، بنده در جلسه‌ای حضور داشتم که برخی از معاونان وزارت صنعت، معدن و تجارت در آن جلسه گزارش می‌دادند که چادر قواره‌ای 8 دلار در بندر ایران به دست دلال می‌رسد، در داخل کشور 28 دلار فروخته می‌شود، این حرف برای سال 91 است. ما در کشور مافیای واردات چادر داریم، حال خواسته ما این است که حاکمیت هیچ کاری لازم نیست انجام بدهد، تنها قیمت چادر را کنترل کند و اجازه ندهد اینگونه دلال هزینه را بر مردم متدین تحمیل کند.
8 کارخانه با بودجه بیت المال در بحث حجاب برای تولید پارچه چادری فعال شده بود، ولی هر 8 عدد آن ورشکست شدند، این کارخانه‌ها با حمایت دولت و مجلس تأسیس شدند، بودجه اولیه آن برای ساخت تهیه شد، ولی اکنون نمی‌تواند چادر تولید کند.
وظیفه حاکمیت برداشتن این سنگ‌ها است، وقتی متوسط قیمت چادر 180 هزار تومان و مانتوی خوب دارای کیفیت 90 هزار تومان است، این به راحتی بی‌عرضگی افراد را نشان می‌دهد، این مشکل حاکمیت است. در حالی که وظایف به صورت کامل تقسیم‌بندی شده است.
رسا ـ چرا دولت به وظیفه خود عمل نمی‌کند؟
یکی از بهانه‌های همیشگی این است که پول نداریم.
رسا ـ آیا نمی‌توان گفت که اتفاق واقعی این است که اعتقاد به حجاب ندارند؟
نمی‌توان تمام مسؤولان را متهم کرد، ولی افرادی که قدرت نفوذ دارند بی اعتقادی در آن‌ها موج می‌زند. البته بودجه هم لازم است، ولی اگر فردی بخواهد کاری انجام دهد پول نیز تهیه می‌شود، به قول آقای قرائتی: فردی که می‌خواهد یک کار را انجام دهد یک دلیل می‌خواهد و فردی که نمی‌خواهد انجام ندهد هزار راه می‌تراشد.
دومین کار حکومت این است که به مجراهای مردمی کمک کند تا فعال شوند، کمک به گروه‌های خودجوش مردمی که خوش فکر با سلیقه هستند؛ بنده معتقدم در بین مسؤولان کسانی هستند که برای ساز و آواز پول‌های هنگفتی هزینه می‌کنند ولی اعتقادی به کار برای ارتقای سطح زندگی اسلامی ندارند. وقتی فلان فرد در آمریکا می‌گوید که من برای جمهوری اسلامی به این میزان دلار می‌دهم، چه کاری دارد انجام می‌دهد؟ بر روی فیلم‌نامه، بازیگر و مدل کار می‌کند و حرف برای زدن دارد.
رسا ـ در مجموع آیا چنین عزمی علیه حجاب است؟
علیه حجاب است.
ادامه دارد... .
/401/993/م
گفت‌وگو از محمدرضا محقق و محمد راستگردانی