مؤمن سیگاری

به گزارش خبرگزاری رسا، خاطرات سفر تبلیغی حجت الاسلام سید احمد بطحایی به شهرستان انار استان کرمان منتشر شد.

متن یادداشت بدین شرح است:

همیشه 10 دقیقه قبل از اذان صبح راه می­افتم و پیاده سمت مسجد می­روم. چند روز اول را به خاطر بعد منزل و تراکم سحری، با ماشین می­رفتم؛ اما وقتی پیرمرد و پیرز­ن‌هایی را دیدم که با عصا و خمیده­وار سمت مسجد می­روند؛ ناچار شرمم آمد.

 چند دقیقه قبل از اذان صبح به گمانم از معنوی­ترین لحظات اینجاست، نه فقط به خاطر دلایل مرسوم و تهجد و توجه و محاسن کثیره­اش. نیم ساعت قبل از اذان چند مرد میانسال اهل مسجد؛ از همان‌ها که صف اول را تکمیل می­کنند، با موتور می‌آیند مسجد؛ ترجیحا یاماها 100. داخل نمی­شوند. روی سکوی سیمانی روبه روی مسجد می‌نشینند و از جیب سیگار بیرون می‌کشند و با هم آتش می‌زنند؛ بی نظیرند.

از فاصله بین دندان­های جلویی، سبیل­های زرد و بوی تند سیگارشان مشخص است. سیگارشان را با آتش سیگار قبلی روشن می­کنند و کبریت در بساطشان کم مصرف است. یکی­شان گاهی که توازن روشن و خاموشی به هم می­خورد؛ نقش فندک را ایفا می­کند.

 محمد حسین می‌گفت سخت است. می‌گفتم:‌«حالا چند ساعتی نکشی که به جایی بر نمی­خورد.» می‌گفت:‌ «سید می­شود نفس نکشی؟» قانع شدم. می­گفت: به خاطر سیگار حتی گاهی شده تا چهار فرسخی می­رود تا دمی تازه کند و ولی اینها سیگارشان با اذان آتش می­زنند و با اذان خاموش می­کنند، روی سکوی سیمانی.

وقتی یاد حرف محمد حسین می­افتادم آنقدر به وجد می­آمدم از دینشان، که آخر، شب بیست و سوم زهرم را ریختم. بالای منبر بودم. بعد از شمردن صفت متقین و پرهیزکاران، گفتم: «مؤمن واقعی آنی است که اگر سیگاری هم باشد؛ سیگارش را با الله اکبر اذان صبح خاموش می­کند و با لااله الا الله اذان مغرب آتش می‌کند.» دو تایشان پای منبر بودند و فهمیدند منظورم را. در گوش هم پچ پچی کردند و خندیدند. از فردایش وقتی می­خواستم قبل اذان مسجد شوم، سلام محکمی می کردند و البته تعارف قلیل./998/ت303/س