نظر استاد عرفان درباره یک مهماندار هواپیما

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، حجت­الاسلام واسطی، از شاگردان آیت­الله حاج سیدمحمدحسین حسینی­تهرانی در برنامه ضیافت که از شبکه قرآن پخش شد، درباره پرداختن به زندگی علما و بزرگان خاطرنشان کرد: امام سجاد(ع) دعای 32 صحیفه سجادیه را که بعد از نماز شبشان می­خواندند، می فرمودند در جایی که ذکر اهل حق و ابرار می­شود، سلام و صلوات الهی جاری می شود.

وی گفت: اگر بخواهیم آیت­الله حسینی­تهرانی را در یک عبارت توصیف کنیم، ایشان تجلی علمی و عینی توحید بود؛ وسیع­ترین کلمه­ای که در زندگی ایشان معنا بخش است، کلمه طیبه توحید بود؛ ایشان منادی عرفان شیعی فقاهتی بود.

شاگرد آیت­الله حسینی­تهرانی افزود: توحیدی که در زندگی آیت­الله حسینی­تهرانی دیده می­شد، توحید حس حضور وجود بی نهایت الهی است؛ اصل توحید به معنای حضور بی نهایت است و منظور بی­نهایت از همه جهات است.

حجت­الاسلام واسطی تصریح کرد: اگر بخواهیم یک ملاک قرآنی برای ارزیابی افراد داشته باشیم و آن را بر روی مرحوم علامه حسینی تهرانی هم تطبیق کنیم، آیه 23 سوره فصلت و آیه 18 سوره زمر در این زمینه بسیار گویا است و سه شاخص داده شده است که حرفش توحید باشد، عمل صالح و متناسب با آن هدف داشته باشد و تسلیم در برابر حق است و فرهنگ و سنت پیامبر(ص) را در فضای جامعه اسلامی پخش می­کند که اینها در زندگی این عالم بود.

شاگرد آیت­الله حسینی­تهرانی درباره دیدن باطن افراد توسط این عالم گفت: در سفری که ایشان با هواپیما داشتند، وقتی مهماندار آمد و پذیرایی را بدهد، ایشان متوجه حضور مهماندار می­شود و هنگامی که این مهماندار می­رود، این عالم به کسی که همراه خود داشت می­گوید این مهماندار نفس خوبی دارد، اما از بس به ایشان نگاه شهوانی شده، روحش کدر شده است.

این عالم در کتابی می­گوید یک روز دو ساعت به نماز به حرم امام رضا(ع) آمدم و بعد از نماز موقع خروج از مسجد گوهرشاد، درب مسجد را که متصل به کفشداری بود، بوسیدم و ناگهان یک صدایی از پشت به من گفت که آقا چوب که بوسیدن ندارد؛ ناگهان یک جرقه­ای در دل من زده شد و از خود بی خود شدم و گفتم چرا چوب کفشداری بوسیدن ندارد، چوب کفشداری هم بوسیدن دارد، کفش زوار حرم بوسیدن دارد، خاک پای زوار حرم بوسیدن دارد، این گفتار را با فریاد بلندی گفتم؛ خودم را در میان جمعیت به زمین انداختم و گرد و غبار و خاک کفش­ها را به صورت می­مالیدم و می­گفتم ببین، اینطور بوسیدن دارد. اینجا محل سجده حوریان، مقربان و پیامبران از عرش رحمان است، اینگونه بوسیدن دارد.

وی یادآور شد: شهید مطهری به علامه طباطبایی اظهار نیاز به استاد روحی و سلوکی می­کند و علامه طباطبایی ایشان را ارجاع به مرحوم حسینی تهرانی می­کند؛ این در اسناد و در گفتار خانواده شهید مطهری موجود است که این شهید در چند سال آخر عمر خود، از مرحوم علامه تهرانی استفاده می­کردند.

در این برنامه مستندی از زندگی مرحوم آیت­الله حسینی تهرانی و سخنانی از علما و بزرگان درباره شخصیت این عالم پخش شد که در ادامه به بخشی از این مطالب می­پردازیم:

سید محمدحسین حسینی تهرانی از علما و عرفای معاصر، فرزند آیت الله سید محمدصادق تهرانی، در 24 محرم سال 1345 هجری قمری در تهران متولد شد. پس از تحصیلات ابتدایی، دوره آموزش مکانیک و ماشین سازی را گذراند و 18 پیشنهاد علمی به ایشان شد، اما وی به تحصیلات علوم دینی حوزوی روی آورد. در سال 1346 قمری، به قم رفت و در مدرسه حجتیه آنجا مقیم شد.

پس از هفت سال تلاش علمی و مجاهدات عملی در حوزه علمیه قم و نیل به درجه اجتهاد، جهت تکمیل دروس خویش عزم هجرت به آستان امیرالمومنان(ع) را می‌نمایند و در این راستا از محضر استادشان مرحوم علامه طباطبایی کسب تکلیف کرده که ایشان با عزیمت به نجف اشرف قریب مدت هفت سال از محضر علمای اعلام آیت‌الله العظمی حاج شیخ حسین حلی(ره)، آیت‌الله خویی(ره) و آیت‌الله شاهرودی بهره برده و دروس فقه و اصول و تفسیر خود را به اتمام می‌رسانند.

در ایام تحصیل در نجف اشرف بنا به فرموده استاد خود علامه طباطبایی(ره) با بازماندگان از تلامذه موحد کبیر و عارف عظیم حضرت حاج سید علی قاضی، ارتباط برقرار و با آقایان حاج شیخ عباس هاتف قوچانی و مرحوم حاج سید جمال­الدین گلپایگانی باب مراودات سلوکی را باز نمود.

وی سال 1377 هجری قمری، در سن 33 سالگی بعد از رسیدن به اجتهاد به جهت ترویج شعائر دینی، بنا به دستور محمدجواد انصاری همدانی، به تهران بازگشت و به عنوان امام جماعت در مسجد قائم مشغول وعظ و ارشاد مردم و اقامه نماز شد.

ایشان در سنه 1400 قمری و پس از پیروزی انقلاب اسلامی به مشهد مقدس هجرت می­کند و تا اخر عمر شریف به تألیف دوره علوم و معارف اسلام و دستگیری از نفوس مستعده و تربیت شاگردان اقدام می‌نمایند.

از اساتید ایشان می­توان به سید هاشم حداد، سید محمدحسین طباطبایی، سید جمال‌الدین گلپایگانی، سید رضا بهاءالدینی، شیخ عباس قوچانی، سید محمد حجت کوه‌کمری، سید محمد محقق داماد، حاج شیخ حسین حلی، سید ابوالقاسم خویی اشاره کرد.

برخی از آثار این عالم، الله­شناسی(سه جلد)، امام شناسی(هجده جلد)، معادشناسی(ده جلد) و نور ملکوت قرآن(چهار جلد)، رسالهٔ لبُّ اللُباب در سیر و سلوک اُولی الالباب است.

ایشان سر انجام در روز نهم ماه صفر 1416 قمری در سن هفتاد و یک سالگی در مشهد مقدس دار فانی را وداع گفته و عالم اسلام را در ماتم فقدان خود فرو برد و در جوار مولایش علی بن موسی الرضا(ع) آرام گرفت./822/پ202/ی