ملا علی کنی زیر بار استکبار نرفت

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، احمد عرب­شاهی، مسؤول موقوفات آیت­الله حاج ملا علی کنی(ره) در برنامه ضیافت که از شبکه قرآن پخش شد، درباره پرداختن به زندگی علما و بزرگان خاطرنشان کرد: ایشان زندگی خود را ابتدای طلبگی به سختی می­گذراند و به تدریج با نوشتن کتاب و فروش آن و احداث قنات، خرج زندگی خود را کسب می­کرد.

وی افزود: این عالم معتقد بودند که آخر هفته­ها به مسجد سهله بروند و زواری که می­آمدند و نانی می خوردند و نان خشک آن باقی می­ماند را جمع می­کرد و از آن استفاده می­کرد؛ او در مدت زمان خود در مدرسه مروی، این مدرسه را از نظر علمی و موقوفات تقویت کرد.

عرب­شاهی اظهار داشت: آیت­الله کنی در سن جوانی دوست داشت از محضر استاد خود(صاحب جواهر) استفاده کنند و سن ایشان کم بوده و نمی­توانستند جلوی کلاس درس بروند؛ یک روز استادشان سؤالی ­پرسید و کسی نمی­توانست پاسخ دهد که ملاعلی کنی پاسخ سؤال استاد را داد که استاد از او می­خواست که خود را معرفی کند؛ پس از معرفی، استاد به او می­گوید که چرا انتهای جلسه نشسته­ای؟ از فردا بیا و جلوی منبر بنشین.

مسؤول موقوفات مرحوم آیت­الله کنی(ره) گفت: وقتی آیت الله ملاعلی کنی به تهران آمد، هفته­ای دو روز کشاورزی می­کرد و برخی از زمین­ها را خریداری و روی آن کار کرده و آن را وقف می­کرد.

عرب­شاهی یادآور شد: ایشان زمانی قسمتی از اموالش را وقف می­کند؛ بخشی از اموالش، یا به او ارث رسیده بود یا خریده بود، موقوفاتی که دیگران وقف می­کردند، تولیت آن را به ایشان واگذار کرده­ بودند و به نام خود واقف است.

وی خاطرنشان کرد: موقوفات این عالم برای کارهای متعدد بود، قسمتی که حدود 20 درصد بود، مربوط به اولاد است و قسمتی مربوط به طلاب مدرسه مروی و برخی مربوط به کارهای دیگر است.

امیرعباس کنی، از نوادگان مرحوم آیت­الله حاج ملا علی کنی و استاد دانشگاه به شرح شخصیت و حالات این عالم پرداخت و خاطرنشان کرد: این عالم، انسان بسیار خوش مشربی بود؛ می­گفت که اشرف مخلوقات انسان­ها هستند و باید به آنها احترام گذاشت؛ ایشان با نزاکت و خوش بیان بودند؛ وی کشورش ایران را بسیار دوست داشت؛ زیر بار استکبار نمی­رفت و برای رفع نابرابری­ها کار می­کرد و درباره احقاق حق خیلی دقیق بود و کمک می­کرد.

احمد عرب­شاهی، مسؤول موقوفات مرحوم آیت­الله کنی(ره) و امیرعباس کنی، از نوادگان این عالم در این برنامه و همچنین پخش مستندی از زندگی مرحوم آیت­الله کنی و سخنانی از علما و بزرگان درباره شخصیت این عالم پرداخته شد که در ادامه به بخشی از این مطالب می­پردازیم:

در یکی از روزهای سال 1220 هجری قمری در محله «کَن» واقع در شمال غرب تهران ملاعلی کنی دیده به جهان گشود؛ پدر او، میرزا قربانعلی آملی نامش را «علی» نهاد تا میراث امام خواهی و علی دوستی را با گوشت و پوست نسل خویش درآمیزد.

او پس از سعی و تلاش در مکتب، در اندیشه حضور در حوزه علوم دینی بود، ولی با مخالفت خانواده‌اش روبرو گردید و در آغاز به صورت مخفیانه به درس مشغول شد و سپس با کسب رضایت آنان راهی حوزه تهران گردید و از آنجا به اصفهان رفت و در آن شهر از محفل درس استادی چون سید اسدالله اصفهانی(ره) استفاده کرد.

سپس آماده سفر به نجف اشرف شد و از ذخایر گرانسنگ آن حوزه بهره برد. اساتید به نام و معماران علمی و معنوی «کنی» در حوزه نجف شیخ محمدحسن نجفی معروف به صاحب جواهر، شیخ حسن کاشف الغطا و شیخ مشکور حولاوی نجفی بودند.

در کنار حوزه نجف، حوزه علمیه کربلا نیز جایگاه پرورش دانش طلبان بود؛ شیخ علی کنی در جوار آستان مقدس حضرت امام حسین(ع) از محضر دو استاد برجسته‌ای چون شریف العلمای مازندرانی(ره) و سید ابراهیم قزوینی معروف به صاحب ضوابط(ره) کسب فیض کرد و دوره عالی فقه و اصول را گذراند.

ملاعلی کنی در 1262 به ایران بازگشت و در تهران ساکن شد؛ به‌تدریج در آن‌جا ریاست دینی یافت و به عنوان عالمی با نفوذ، مقبول عام و خاص و حتی دربار ناصرالدین‌شاه شد، چنان‌که بیش‌تر مردم ایران مقلد او شدند؛ بیشتر عالمان آن زمان تهران از تربیت‌یافتگان او بودند.

آیت­الله کنی از نزد اساتیدی همچون محمدحسن نجفی معروف صاحب جواهر، سیداسدالله شفتی اصفهانی، شیخ‌ حسن کاشف‌ الغطا، شیخ مشکور جَولاوی نجفی، سید ابراهیم قزوینی حائری و شیخ مرتضی انصاری علوم دینی را فرا گرفت.

برخی از شاگردان این عالم، موسی شراره عامِلی، اسدالله تهرانی، محمدعلی خوانساری، محمود لواسانی، محمدباقر اصطهباناتی شیرازی و محمدنبی‌بن احمد تویسرکانی هستند.

این مرجع وارسته، فقیه دلیر و همراز محرومان در بامداد روز پنجشنبه 27 محرم 1306 قمری به دیار باقی شتافت و دنیای فانی را وداع گفت و در حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) واقع در شهر ری دفن شد؛ پس از آن نیز مردم در غم رحلت پیشوای خویش سه روز به عزاداری و نوحه‌سرایی پرداختند./822/پ202/ی