آسایش همراه با آرامش روحی مطلوب است

به گزارش خبرنگار خبرگزاری رسا، برنامه حقیقت بندگی هر شب در ماه مبارک رمضان از رادیو معارف با موضوع توصیه های عرفانی از آیت الله آقا مجتبی تهرانی(ره) درباره دعا و نیایش و آثار معنوی آن پخش می شود که گزیده مباحث آن برای علاقه مندان منتشر می شود.

انسان در این دنیا هیچ گاه آسایش مطلق ندارد و فقط آسایش نسبی وجود دارد و آسایش نسبی را نیز باید برای رفع گرفتاری از غفلت به خداوند متعال طلب کند؛ در واقع این آسایش نسبی را برای رسیدن به کمال که همان آسایش مطلق است از خداوند متعال بخواهد.

پیامبر اکرم(ص) می فرمایند که درهای بلا را با دعا به روی خود ببندید؛ هدف رسول خدا(ص) از بیان این سخن این نیست که همانند دیگر حیوانات در دنیا آزاد و راحت باشیم؛ از امام صادق(ع) روایت می کنند که ایشان فرمودند که ابوذر، مرگ را در ازای معصیت در دنیا، فقر را در ازای بی نیازی و دست گیری نکردن و بلا را در برابر آسایش و سرکشی بیشتر دوست داشت.

انسان باید همیشه دعا بکند، در جایی که بلا زیاد می شود دعا کند و در جایی هم که خوشی و کیفوری زیاد شد، باید برای کم شدن آن دعا کند که این آسایش بیش از حد وی را از یاد خداوند متعال غافل نکند؛ بحث دیگر این است که آیا آسایش مطلوب ذاتی است؟

آسایش برای آرامش است و الا خودش به تنهایی مطلوب نیست؛ چرا که آسایش زیاد ممکن است به جایی برسد که انسان خود کشی کند؛ آسایش برای آرامش روحی و رفع اظطراب مطلوب است؛ انسان به دنبال آرامش است و آسایش فقط وسیله ای برای رسیدن به آرامش است؛ در واقع اگر آسایش، آرامش نیاورد به هیچ دردی نمی خورد.

انسان وقتی گرفتار می شود، آرامش روحی از او گرفته شده است؛ انسانی که گرفتار می شود، احساس تنهایی می کند و اتصال او به مبدأ قدرت قطع شده است؛ اگر می گویند در هنگام گرفتاری دعا بکن، دلیلش همین است که اتصال خود را به مبدأ قدرت برقرار کنی.

یکی از بهترین دعاها برای رفع تنهایی ذکر «لاحول و لا قوة الا بالله العلی العظیم» است؛ از امام رضا(ع)نیز روایت شده که ایشان فرمودند که هر گاه احساس تنهایی کردید، ذکر «یا رئوف و یا رحیم» را تکرار کنید؛ دلیل این که امام حسین(ع) در صحنه عاشورا آن همه آرامش داشتند، این بود که می فرمودند که من هیچ گاه تنها نیستم./840/پ202/ی